Je bent stoer. Ongeacht de manier waarop je bevallen bent!
Denise Meijer
Wat me bijna altijd opvalt aan vrouwen die hun bevallingsverhaal delen: Het lijkt bijna een wedstrijdje te zijn wie de meest ‘kick-ass’ bevalling heeft doorstaan.
Lees ook: De vloek die vergelijken heet
Want waar mama A van wal steekt over haar strikt natuurlijke, 24 uur durende bevalling, eindigend in een totaalruptuur, maar zonder ook maar iets van een paracetamolletje te poppen, praat mama B over haar geplande keizersnede en hoeveel pijn zo’n ‘makkelijke’ operatie wel niet is. Mama C houdt in de eerste instantie nog wijs haar mond, maar lacht vervolgens dat zij een pijnloze flitsbevalling achter de rug heeft. Zonder uit te scheuren, in haar eigen woonkamer terwijl ze haar man zijn boterhammetjes voor de volgende dag stond te smeren en ook nog even zijn overhemden streek.
Pijnloos, niet pijnloos. Met of zonder verdoving.
Thuis, in het ziekenhuis, of op de OK… Het maakt niet uit HOE iemand bevallen is. Zo een gesprek draait vaak om één ding, namelijk: Wie is het oervrouwtje van de groep? Wie is de sterkste en wie is de stoerste.
Stoer dat we de bevalling compleet op eigen kracht hebben doorstaan, stoer omdat we een grote buikoperatie hebben doorgemaakt, stoer omdat we het ‘allemaal zo zwaar nog niet vonden’, of stoer omdat we niet bang waren voor medisch ingrijpen (mocht dit nodig zijn).
Bewust of onbewust ontstaat er een concurrentiestrijd die volgens mij zo oud is als de weg naar Rome.
Een constant ‘gevecht’ waarin groep A niet begrijpt hoe groep B de natuur niet op haar beloop heeft laten gaan. Waar groep C maar vindt dat groep A zich aanstelt over hoe heftig haar natuurlijke bevalling wel niet was en groep B zich eigenlijk chronisch benadeeld voelt, omdat ze het idee heeft dat zowel groep A als C haar niet serieus nemen omdat haar kind niet uit haar vagijn is geperst.
Kortom: we zijn zo bezig met bekritiseren, ons bekritiseerd voelen en strijden dat we het belangrijkste vergeten.
Dat we, of dit nu links of rechtsom heeft mogen gebeuren, een kind op de wereld hebben gezet. Dat we allemaal de pijn kennen die het baren van een kind met zich mee zal brengen en ons allemaal evenveel zorgen hebben gemaakt als het niet ging zoals we hadden verwacht. We kennen het maandenlange ‘toeleven naar…’, het ‘niet kunnen wachten tot…’ en de onvermoeibare drang om vooral boven onszelf uit te stijgen in het belang van ons kind.
Zo’n gesprek over bevallingen draait weliswaar vaak maar om één ding, namelijk: Wie is het echte oervrouwtje van de groep? Dat terwijl het antwoord eigenlijk zo simpel is:
Er is niet één het sterkst of het stoerst.
Dat zijn we allemaal!
Zeker als het in het belang van onze kinderen is.
Bron hoofdafbeelding: Pixabay