Beschuit met tranen: Anouk kreeg postpartum depressie
Al een paar dagen na haar bevalling loopt Anouk stralend achter haar kinderwagen, dronken van geluk. “Het ging goed met mij, misschien wel te goed. Het moest bijna wel mis gaan.” En het ging mis. Anouk stortte letterlijk in elkaar: ze zit midden in een postpartum depressie.
Zijn familie of mij…
Steven en ik ontmoetten elkaar bij een gezamenlijke vriend. Ik wist meteen: met hem word ik oud. Inmiddels hebben we ruim vijf jaar een stormachtige relatie. Stormachtig, omdat we samen al veel meegemaakt hebben, vooral met zijn familie die mij niet goedkeurde. Dat vond ik jammer, maar daar kon ik mee leven. Veel erger vond ik het dat ze hem zo kwetsten door hem uiteindelijk voor de keuze te stellen: zijn familie of ik. Hij koos voor mij.
Zwangerschap
Onze relatie werd een stuk rustiger toen Steven het contact met zijn familie had verbroken. We groeiden naar elkaar toe, wisten dat we op elkaar konden bouwen. Toch kwam het als donderslag bij heldere hemel toen ik zwanger bleek te zijn, het was niet gepland en dus was het paniek in de hormoonfabriek, die positieve test. Maar he, het was zo. En dit kindje was meer dan welkom.
“Mijn zwangerschap kwam als donderslag bij heldere hemel”
De zwangerschap was simpelweg perfect. Tja, mijn hormonen speelden weleens op, dan werd ik onredelijk. Maar ik was niet moe, misselijk en had geen noemenswaardige kwalen.
Ik had net een week zwangerschapsverlof en ging gezellig uit eten met vriendinnen. Die avond grapte ik nog “als mijn vliezen maar niet breken vanavond”. Dan zou ik namelijk meteen plat moeten want het kindje was nog niet ingedaald. Diezelfde nacht om half twee braken mijn vliezen.
Sofie werd geboren
De verloskundige kwam meteen, gevolgd door een ambulance. Ik was niet in paniek, al schoten er honderd gedachten door mijn hoofd. Wat nu? Ga ik bevallen? Maar dat kon toch nog niet? Ik was immers pas 36 weken zwanger. Eenmaal in het ziekenhuis bleek onze dochter het nog prima te hebben in mijn buik. Pas een week later, na 37 weken zwangerschap en een vlotte bevalling werd Sofie geboren.
En toen zaten we daar, als een echt gezin. Ik was zo ontroerd, het was een waardevol moment. Ook voor Steven. Hij had praktisch geen familie meer en nu was Sofie er. Zijn eigen vlees en bloed, dat ik hem had geschonken.
In de eerste weken kon ik mijn geluk niet op. Ik liep na een paar dagen al fluitend over straat, was zo fit als een kievit. Kraamtranen? Geen last van. Moe? Ook niet echt. Het ging goed met ons. Te goed. Mijn moeder zei zelfs: ‘het lijkt wel of je Sofie hebt gekocht.’
“Het leek wel of ik Sofie had gekocht”
Na een week of zes werd mijn roze wolk langzaam aan een dikke grote donderwolk. Ik voelde me niet happy en kreeg last van moodswings. Die gingen van kwaad tot erger. Ik werd heen en weer gesleurd tussen allerlei gedachten en emoties. Kon de dingen ook niet meer in perspectief plaatsen en voelde me diep ongelukkig.
Daar gaf ik Steven de schuld van. Had hij een lelijke broek aan? Foute boel. Dan ontplofte ik, was ik in staat tot complete razernij. Of als hij voor de grap een opmerking maakte tegen Sofie als “mama houdt niet van poepluiers”, dat voelde als een stomp in mijn maag. Ik zakte dan ook letterlijk in elkaar van de buikpijn.
“Ik gunde hem ons kind niet meer”
Ik schaam me voor sommige gedachten. Zoals het idee dat Sofie heeft ons uit elkaar dreef. We hadden haar nooit moeten krijgen, hij had alleen maar aandacht voor haar vond ik. Ik was jaloers op mijn kind. Op andere momenten gunde ik Steven zijn dochter niet en wilde ik bij hem weg. Misschien moest ik dan maar op reis gaan met Sofie, ver weg en zonder iets te zeggen.
Postpartum depressie
Met kerst barstte de bom. Ik was moe, doodmoe. Moest mezelf uit bed sleuren en onder de douche slepen. Eenmaal onder de douche kreeg ik mijn armen niet meer omhoog om mijn haren te wassen. Ze waren zo ontzettend zwaar. Er zat een hele zware last op mijn lijf, het brak me. Toen bedachten we dat het zo niet meer ging.
Ik ging naar de huisarts, die al snel een postpartum, oftewel een postnatale, depressie constateerde. De angsten, agressie, emoties. De moeite die ik had om voor mijn kind te zorgen. Ik was mezelf kwijt, wist niet meer wie ik was. Het waren allemaal signalen. Was ik moeder? Vast wel, want er lag toch echt een kind.
“Was ik moeder? Vast wel, want er lag een kind”
Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven die ervoor moesten zorgen dat mijn emoties weer wat meer op een lijn kwamen liggen. En het hielp. Na een paar weken voelde ik me stukken beter.
Toch ben ik er nog niet. Ik vind het moeilijk om mijzelf te realiseren dat mijn dochter in alle opzichten al zoveel is gegroeid. Ze eet nu broodkorstjes. En ik heb stilgestaan, krabbel nu pas op uit dat zwarte gat. Ik werk weer een paar uurtjes per week en dankzij de medicijnen heb ik meer rust in mijn lijf.
“We doorstaan de storm”
Ik neem mezelf veel kwalijk. Om al mijn gedachten een plek te geven ga ik naar een psycholoog. Zij moet mij helpen om te accepteren dat mijn leven onverwacht een andere wending heeft gekregen. Dat mijn leven nu ook heel mooi, misschien nog wel een mooier leven kan zijn. Ik neem mezelf veel kwalijk, maar we gaan door met z’n drietjes. Wij doorstaan deze storm en komen er sterker uit.