Beste zeikende en stierlijk vervelende perfecte vrouw en moeder
Beste zeikende en stierlijk vervelende perfecte vrouw,
Natuurlijk weet ik dat je het niet goed bedoelt. Al die stekende, als “zus” of “vriendin” bedoelde, opmerkingen over hoe mijn (misschien) chaotische leven en rommelige huis is ingericht. Ook weet ik dat jij vindt dat ik jouw gras groener zou moeten vinden als dat van mezelf. Ik zou jaloers moeten zijn op die acht tentakels die jij hebt. Alle kwaliteiten die jij hebt op organisatorisch gebied zou ik moeten aanbidden. Het beste zou zijn als ik in de leer ga bij jou als het aan komt op opvoedkundig gebied.
Well, I got news for you: I don’t give a *BLEEP* over wat jij denkt!
Misschien is het wel iets van deze tijd hoor. Dat iedereen iets moet vinden over het leven van een ander en zich dan ook genoodzaakt voelt hier iets over te zeggen. Op social media word je dood geknuppeld als een onschuldig zeehondje met de ongezouten, of beter met zoutzuur gevulde, meningen. Kwetsende woorden gericht aan het andere adres, in de gewaande anonimiteit van het internet. Eén “soort” social media gebruiker steekt met vlag en wimpel boven alle andere trollen uit: moeders! De ontvanger van de zelfbeeld vretende opmerkingen zijn over het algemeen, jawel, moeders!
Iedereen kent ze wel, die vrouwen die bij binnenkomst zeggen: “Let niet op de troep hoor.” Stiekem vissen zij naar een compliment. Ze horen namelijk graag dat jij vindt dat het huis er om door een ringetje (met diamant) te halen uitziet. En misschien zelfs wel willen bereiken dat jij je gaat afvragen of jij het allemaal wel goed doet in jouw eigen huis. Immers staat de vaat bij jou nog op het aanrecht en liggen de knutselwerkjes van jouw kids, inclusief de lijmresten op tafel, nog keurig te drogen.
Die vreselijke mindf*ck gaat zelfs zo ver dat wij als “niet-perfecte” moeder denken of voelen dat wij excuses moeten gaan maken waarom het er bij ons anders aan toe gaat. Waarom bij ons wél die puzzelstukjes uit de hamsterkooi gehengeld moeten worden. Want ja, hún Pietje wordt opgevoed en geleerd dat hij moet opruimen. Waarmee ons als “niet-perfecte” en niet-octomom wordt aangepraat dat er iets schort aan onze opvoedskills.
Ik ga het niet meer doen, mij verontschuldigen/verdedigen, tegenover jou.
Mijn huis, mijn leven, mijn heerlijk modderig groen-bruine gras dat kietelt onder de voeten van mijn kind.
Kijk eens iets vaker in de spiegel. Ergens denk ik namelijk dat jij, perfect zeikende vrouw, met al die opmerkingen die je maakt en alle adviezen die jij geeft als vriendin vol zusterliefde enkel en alleen bedoeld zijn om je zelf een pluim te kunnen geven. Jouw eigen onzekerheid te verdoezelen.
Lieverd, om je beter te voelen over jouw aanpak en leven heb jij mij en mijn ongeorganiseerde, ongeordende en soms zelfs ongepoetste leven niet nodig.
Laat staan mijn onopgevoede kinderen.
(En daarnaast, het is zó ontzettend ongepast! Manieren, vast iets dat jij jouw kinderen wilt bijbrengen. Gebruik ze zelf dan ook.)
Kijk in de spiegel, kijk in jouw ogen. Kijk in de ogen van jouw kinderen. Als die paar ogen geluk/blijdschap/liefde uitstralen denk ik dat jij het prima doet. Net zoals ik! 🙂
Zullen wij als moeders onder elkaar nu weer lief voor elkaar zijn?!
Ohja… ik vergeet nog wat: de spelfouten. Tja, die worden ook gemaakt. Iemand er vriendelijk op wijzen is voldoende in plaats van compleet over de rooie te gaan als een Toetsenbordpiraat!