Borstvoeding: fantastische ellende
Het is nog erg vroeg op de zaterdagochtend en ik pluk mijn zoontje uit bed. Ik vind het te vroeg en te koud om in de stoel te gaan zitten waarin ik hem normaal gesproken voed ’s nachts, dus ik neem hem mee naar het grote bed en leg hem aan. Enigszins ongemakkelijk hapt hij aan en begint te drinken. Maar al na een paar minuten wordt hij onrustig en begint ontevreden te mopperen. Ineens weet ik: dit is de laatste keer. Ik ben zo klaar met het geven van borstvoeding!
Flesweigeraar
Maanden heb ik uitgekeken naar dit moment: wat was ik ont-zet-tend klaar met het geven van borstvoeding. Al tijden zat ik soms met kromme tenen en ingehouden tranen te voeden en de laatste weken kon ik om niets in huilen uitbarsten. Omdat de kleine hardnekkig weigerde om uit een fles te drinken, al grootmoeders truukjes ten spijt, had ik geen keuze dan stug door te blijven voeden. Zo zag ik dat tenminste, al riepen uiteraard alle stuurlui aan wal dat het een kwestie was van doorzetten, dat hij maar moest leren ‘wie de baas is’ en dat ‘hij heus wel ging drinken als hij maar genoeg honger heeft’. Het voeden vloog me steeds vaker en steeds erger naar de keel. Nooit zat ik ergens écht op m’n gemak, de eerste weken dat ik ging werken na mijn verlof reed ik in mijn pauzes op en neer naar de kinderopvang om te voeden en ik kon nooit afspreken zonder baby, of in elk geval niet langer dan een uurtje of twee. Langzaam maar zeker werd ik doodongelukkig, maar zolang hij de fles weigerde, waren er weinig opties.
We gaan het proberen…
Toen ik zwanger was, had ik de instelling dat ik borstvoeding ‘wel wilde proberen’, maar ik wilde er vooral geen drama van maken als het niet lukte: kunstvoeding was toch ook ok? Maar Ivan hapte eigenlijk vanaf de eerste keer perfect aan, dronk goed, groeide goed, sliep goed en was tevreden. Er was nooit gedoe met kloven, spruw, borstontstekingen en verstopte melkkanaaltjes. Hij dronk steevast om de 3 á 4 uur en af en toe sliep hij eens een nachtje door. Met de kraamverzorgster en verloskundige besprak ik de wondere geneugten van borstvoeding, hoe heerlijk het was, hoe makkelijk het ging en dat ik nu toch ineens serieus ging overwegen om te blijven voeden wanneer ik weer aan het werk ging.
Een tapas-baby
Na een aantal weken sloeg het om: ineens dronk hij overdag om de 1,5 uur, soms om het uur, en begonnen voedingen langer te duren. De meermaals ingeschakelde lactatiekundige kwam ook niet verder dan ‘Tja, je hebt gewoon een tapas-baby’ en dus legde ik me er maar bij neer. Het gevolg was dat ik nergens meer op m’n gemak zat en amper boodschappen durfde te gaan doen uit angst dat ik straks m’n kind moest gaan aanleggen naast het vriesvak in de Appie. Ongetwijfeld zijn er mensen die daar geen problemen mee hebben; ik vond het vreselijk en voelde me voortdurend opgejaagd. Ergo: na twee maanden op deze manier stijf van de stress te hebben rondgelopen, ging ik stoppen met borstvoeding.
Dit is de laatste keer, ik doe het echt niet meer!
Dat liep dus anders, maar na vier maanden ploeteren en stug blijven proberen lukte het ineens wél en kon ik gaan afbouwen. En nu is Ivan bijna zeven maanden en ligt hij voor de laatste keer bij me te drinken. Ik had de setting bijna niet mooier uit kunnen zoeken als ik het bewust had gedaan: een klein lichtje, een rustige weekendochtend met papa naast ons in het bed, de kleine nog slaapwarm in z’n slaapzakje en verder helemaal niks. En hoewel ik het zelf bijna niet kan geloven, schieten de tranen in m’n ogen. Wat heb ik dit de laatste tijd intens vervloekt, wat heb ik ongeduldig op alle mogelijke klokken en kalenders gekeken, in de hoop de tijd sneller te laten gaan, zodat ik er eerder vanaf zou zijn (‘Want met een jaar zal hij toch wel zonder kunnen, toch? Toch?’)… Maar wat zal ik het ook missen. Zo trots als ik ben geweest op het feit dat hij zo goed groeide op mijn voeding, de mooie momenten waarop we ’s nachts samen in de stoel zaten en ik hem langzaam intens tevreden in slaap zag vallen, dat kriebelende handje in m’n nek… Ik hoop dat het uiteindelijk díe momenten zijn die me bij zullen blijven.
