Een televisie kijkend kind is zóveel makkelijker
Op zondagochtend vind ik het heerlijk om zo vroeg mogelijk, met mooi/droog weer, snel te ontbijten. Dan ga ik het liefst direct door naar het strand, bos of de duinen. Zo ook vanochtend. Ik gunde mijn vriend zijn uitslaap ochtend, hij had tenslotte een drank overgoten avond en nacht achter de rug. Dus, ik sprong eruit toen de kleine wakker werd.
De weersvoorspellingen waren de avond ervoor niet echt fantastisch, maar deze ochtend stonden mijn sterren blijkbaar net goed: de hele ochtend mooi weer! Mijn kleine vrouwtje (2,5 jaar) wou het liefst naar een leuk tentje midden in de duinen en het bos. Zo gezegd, zo gedaan…
Lees ook: Wat je denkt tijdens een wandeling met je kind(eren)
Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan?
Nu kan je daar vanaf de parkeerplaats direct heen lopen over verharde paden en dat duurt maximaal 20 minuten. Nee, ik besloot om een route van 4,2 kilometer te lopen dwars door het bos over die leuke, onverharde paadjes. De route die mountainbikers ook graag nemen vroeg in de ochtend. Vol hobbels, kuilen, boomwortels en heuveltjes. Regelmatig loop ik deze route ZONDER kinderwagen, en met een vriendin. De eerste 10 minuten van onze wandeling dacht ik steeds: “Ik kan nu nog makkelijk terug.” Dat was mijn zwakke ik. Mijn sterke ik (waar ik meer naar luister dan me lief is) zei: “Ach joh, even een uurtje een goede workout. Daar is nog nooit iemand slechter van geworden.” Dus ik zette door. Ondertussen een mail in mijn hoofd typend aan de PWN (Puur Water & Natuur) Natuurbeheer, want waarom maken ze die paden niet iets (al is het maar IETS) toegankelijker?
En toen sloeg het weer om
Op het moment dat ik echt geen idee meer had hoe ver ik al had gelopen (1km? 2 km? 500 meter?) begon het te onweren. Vervelend, maar de lucht zag er nog vriendelijk uit. Mini-me vond het ‘een beetje eng’, maar na mijn uiterst vrolijke “De wolkjes botsen met elkaar, niks aan de hand”, was ze gerustgesteld. Het begon te miezeren… Nog niks aan het handje. De miezer veranderde in een flinke regenbui die vervolgens een stortbui werd. Het onweren ging inmiddels continu door en zelfs ik werd er een beetje bang voor. En ik dus in de duinen. Met mijn kind. In een donker bos. Ploeterend over de modderige sporen die de fietsers achtergelaten hadden. Wat heb ik mezelf vervloekt (en de PWN): “WAT DOE IK HIER?! Waarom vind ik het niet gewoon prima om mijn kind achter de tv te zetten op een zondagochtend? Lekker droog, relaxed en vooral niet modderig.”
Hopeloos alleen in het bos
Ergens, in een zeldzaam helder moment, had ik de paraplu meegenomen. Dat bleek ideaal voor de muggen om zich daaronder te verzamelen. Lekker droog. Met één hand die zware wagen duwend, met de andere hand een paraplu vasthouden. En die muggen? Juist, die hadden vrij spel. Met inmiddels een zeiknatte wagen die om de zoveel meter klem zat in de modder of tussen de boomwortels, begon ik me een beetje hopeloos te voelen. Wanneer ben ik eigenlijk voor het laatst andere mensen tegen gekomen? Als er nu iets gebeurt, wie weten dan dat ik in dit regenachtige oerwoud word leeg gestoken door de muggen? Lekker verantwoordelijk gedrag. Echt een top ochtend dit. Waarom? Waarom zitten we niet binnen Pieter Konijn te kijken? Ik weet het antwoord precies: ik wil een buitenkind, geen binnenkind. Nou, daar weet ik nu mooi de vruchten van te plukken, HA!
Lees ook: 5x liever een boerenkinkel dan een stadskind!
Na regen komt….een brede glimlach
Toen het pad echt dramatisch verslechterde en verder lopen geen optie meer was, het begon inmiddels een beetje op Mud Masters te lijken, besloot ik te stoppen met mijn survivaltocht. Net zolang tot het zou stoppen met regenen, al zou het uren duren, ik verzette geen stap meer. Toen, schuilend onder een dicht bladerdak, zittend op een omgevallen boom, zag ik opeens ook wel weer een beetje de charme van deze hele situatie. Mijn kind was namelijk gewoon blij: Zij had nergens last van, die was pissebedden aan het zoeken om te verzamelen (Nee hoor schatje, mama hoeft ze niet te aaien). Onszelf bekijkend van een afstandje, in de wetenschap dat vriendlief nog in een warm bedje lag, verscheen er toch nog een brede glimlach op mijn gezicht. Dit zijn namelijk de herinneringen die ik wil verzamelen en waar ik later heel hard om moet lachen.
Bron beeld: Pixabay