Buitenbeentje
Denise Meijer
“Daar komt ze!”. Ik huppelde vrolijk op mijn vriendjes af maar het groepje kinderen stoof uit elkaar om mij te ontwijken. Dit keer was ik de pineut. Morgen was het weer iemand anders. Zo ging het wel vaker, maar leuk? Dat vond ik het niet.
“Waarom wilde de kindjes niet met mij spelen?” dacht ik terwijl ik mijn tranen probeerde weg te slikken en sloffend terug naar mijn voordeur liep. Thuis hield ik mij groot en speelde ik met mijn Barbies. Maar de knoop in mijn maag was er. Zeker tot aan de volgende dag. Tot ik gewoon weer met mijn groepje vriendjes mee mocht doen.
Buitengesloten
Ik denk dat ieder kind wel eens zoiets dergelijks mee zal maken en dat er, met mij, vele volwassenen zijn die dit nooit helemaal zullen vergeten. En ik werd zelfs laatst nog aan herinnerd. Toen mijn zoon een keer de pineut leek te zijn en ‘genadeloos’ werd buitengesloten door zijn vriendjes.
Overduidelijk ongewenst
“Hij komt er aan!” hoorde ik het groepje kinderen fluisteren.
Ze waren met zijn allen aan het spelen bij ons achter op het plein en ik stond op dat moment in mijn achtertuin.
“Hallooo iedereen,” hoorde ik mijn zoon roepen. Klaar om te socializen, spontaan als hij is.
“RENNEN!!!” klonk er en vervolgens hoorde ik een tal aan kleine voetstapjes snel over het tuinpad rennen.
“Waar gaan jullie naartoe-hoe?” riep mijn zoon ze achterna en ondernam een poging om de ‘vluchtende’ groep te volgen.
“Hij komt ons achterna!” hoorde ik een klein giechelende stemmetje in de verte zeggen. Waarop mijn zoon de jacht opgaf. Deze keer was hij overduidelijk ongewenst.
Lees ook: Ik ben de moeder van dat kutkind
Rotjongens
En hoewel ik dit alles alleen maar kon horen, zag ik hem in gedachten staan.
Alleen. Zijn tranen wegslikkend. Niet begrijpend waarom de kindjes niet met hem wilden spelen. Net zoals ik daar ooit als klein meisje stond.
“Rotjongens,” dacht ik. Hoe durfde ze uitgerekend MIJN kind zo buiten te sluiten? Ze moesten verdorrie blij zijn dat hij met hun wilde spelen.
Ik hoorde hoe hij sloffend langs de tuin liep. Terug op weg naar huis en ik haastte me naar de voordeur om hem op te vangen.
Mijn kleine knul. Mijn kleine gekrenkte mannetje.
Nog voor hij iets kon zeggen gaf ik hem een dikke knuffel en een kus.
“Gaat het, kerel?” vroeg ik. Terwijl ik mijn hand troostend over zijn rode bolletje streek.
De knoop in mijn maag was nog niet weg. Die zou er zeker zitten tot morgen. Tot hij weer gewoon met zijn vriendjes mee mocht doen.
Lees ook: Beste pesters…
Geen wolkje aan de lucht
“Maham…” met een ruk wurmde hij zich los uit mijn grip. “Ik kwam alleen maar even zeggen dat ik naar de speeltuin ga.”
Hij zei het alsof er niets aan de hand was. Alsof er zojuist niets was voorgevallen wat hem van zijn stuk had gebracht.
“Maar…” stamelde ik.
Een vergeefse poging, want nog voordat ik mijn zin af kon maken zag ik hoe hij de benen nam. Op weg naar de speeltuin. Op zoek naar een ander vriendje die wel met hem zou willen spelen.
Daar stond ik dan. Alleen in de deuropening. Mijn tranen wegslikkend. Nog niet begrijpend waarom die kindertjes niet met HEM wilde spelen.
Iets waar hijzelf -overduidelijk- niet wakker van zou liggen.
Gelukkig maar!
Bron hoofdbeeld: Stockfresh