De baby van toen is er niet meer…
Vera heeft als baby ruim een jaar bij ons gewoond en nadat zij een periode bij haar ouders heeft gewoond, werd zij nog voor haar 3e levensjaar acuut weer bij ons teruggeplaatst. De tekst start op de dag van haar terugkomst…
Gespannen tuur ik uit het raam. Mijn ogen en oren waren nog nooit eerder zo gespitst op wat komen ging. De hele middag al is het huis in rep en roer. In allerijl hebben we onze volgepropte rommelkamer omgebouwd tot een opgeruimd meisjesvertrek, na het telefoontje waarin ons werd verteld dat ze er nú aankomt, omdat het echt niet langer gaat.
Ik zie een fragiel, rillend meisje, dat samen met de gezinsvoogd in de richting van ons huis loopt. Ze heeft grote, donkere ogen. Ogen die een verhaal vertellen. Een verhaal van verwarring, van vragen en van verdriet. Met haar kleine vuistjes houdt ze stevig een vaalwitte knuffel vast. Ik herken hem ogenblikkelijk, het is Nijn, de knuffel waarmee ze altijd al sliep. Daar is ze dan. De baby die ik ooit heb losgelaten is een peuter geworden en staat voor onze deur.
Eigenlijk is ze nooit echt weg geweest, want elke dag heb ik aan haar gedacht. Aan haar vrolijke schaterlach en de twinkeling in haar ogen. Aan haar grappige stemmetje dat altijd nét iets te hard klonk. Aan haar kleine beentjes waarop ik haar voor het eerst voorzichtige stapjes had zien maken. Natuurlijk wist ik dat zorgen voor haar iets tijdelijks zou kunnen zijn, maar hoe had ik vooraf kunnen weten hoe lastig het zou zijn om afscheid te nemen? De avond voor haar vertrek herinner ik me als de dag van gisteren. Het laatste badje, het laatste flesje, het laatste slaapliedje en het laatste kusje voor het slapengaan. Wetend dat het moest, en hopend dat het goed was.
Maar daar staat ze weer, voor onze deur. De hoop is vervlogen, het was niet goed. Voor de tweede keer abrupt weggerukt van alles wat haar vertrouwd was. Omdat het moest, en niet anders kon. Ik wil haar vastpakken, haar troosten, haar zeggen dat alles goed zal komen. Ik zie hetzelfde kind als toen, maar merk dat ze veranderd is. Ik ken haar niet meer. Ik besef dat ik opnieuw moet gaan loslaten. Loslaten wie ze was, wat ze had kunnen zijn, wie ze had kunnen worden. De baby van toen is er niet meer. Er staat een peuter op mijn stoep. Met grote ogen, die een verhaal vertellen. Een verhaal van verwarring, van vragen en van verdriet. Ik ga door mijn knieën, reik mijn hand naar haar uit, en stel mezelf voor.
Krissie is 34 jaar, getrouwd en pleegmoeder van Vera (7) en Thoma (6). Ze blogt over pleegzorg, om dit meer bekendheid te geven.