De bevalling door de ogen van een vader
Tcgreenfield
Voeg hier eeHet laatste obstakel van de zwangerschap, iets waarop ik me achteraf gezien echt niet op kon voorbereiden. Als man zijnde hoef je ook helemaal niks te doen en is het ook de zware taak voor de vrouw. Natuurlijk wist ik wat me te wachten stond, mijn moeder keek vroeger al graag naar tv-shows met daarin de bevalling als hoofdrol, en aangezien we vaak gezellig als gezin koffie dronken werd ik een soort van gedwongen deze programma’s mee te kijken (echt leuk als puber tijdens je koffie naar bevallingen kijken…). In deze blog vertel ik over: de bevalling door de ogen van een vader.
Niet naar de kroeg maar bevallingen kijken
Ook mijn vriendin had tijdens haar zwangerschap de behoefte om zulk soort shows te kijken, nu keek ik natuurlijk met een heel ander oog mee dan in mijn puberjaren. Vermakelijk waren de programma’s wel, vooral de show waarin bekende moeders meeliepen op de kraamafdeling, dat Victoria Koblenko in beeld was maakte het toch een stuk aantrekkelijker om naar te kijken. Mijn vraag aan mijn vriendin of Katja Schuurmans niet met ons kon meelopen, werd dan ook beantwoord met een dodelijke blik. Als ze erbij was geweest dan had ik daar achteraf geen oog voor gehad. Nu had ik alleen maar oog voor mijn vriendin die mijn kleine jongen op de wereld zette en voor het kundig personeel wat haar hierbij ondersteunde.
Hij wilde niet indalen
De rollercoaster aan emoties begon in week 39 van de zwangerschap. We hadden nog een afspraak bij de verloskundige en alles zag er naar uit dat de kleine man nog geen zin had om te komen. Meneer was nog niet ingedaald en daar was mijn vriendin behoorlijk klaar mee. Als reactie daarop gaf de verloskundige dat je het nooit kan weten en dat de kleine man zo maar eens in de avond kan komen. Lachend liepen we de deur uit. Dat ging echt niet gebeuren dachten we.
De vliezen zijn gebroken
Niets was minder waar, na twee nachtdiensten was ik nog lang niet moe, dus rond 22:00 zette we toch nog een film op. Midden in de film sprong mijn vriendin op en riep “Aan de kant!” Ik dacht dat ze over haar nek ging maar totaal onverwachts braken haar vliezen zonder dat meneer was ingedaald. Het resultaat was een vloedgolf aan vruchtwater en ikzelf was in lichte paniek op zoek naar het nummer van de verloskundige (hoe had ik deze ook alweer in mijn telefoon opgeslagen?). Deze was snel op weg en vervolgens gingen we naar het ziekenhuis omdat de baby nog niet was ingedaald.
Naar huis om te slapen (en benen te scheren)
Enkele uren heb ik in een oncomfortabele stoel gezeten, toen onze zoon eindelijk besloot om in te dalen. We konden of in het ziekenhuis blijven of naar huis gaan. Onze voorkeur was om thuis te bevallen dus verlieten we, na een gebroken nacht, het ziekenhuis. Na twee nachtdiensten en deze nacht vond ik het wel een goed idee om lekker in bed te kruipen…Mijn vriendin dacht daar anders over. Ze wist immers dat het bijna kon gaan gebeuren en die vond het toch echt de prioriteit om zichzelf ‘klaar’ te maken op het kraambed. Ik ging slapen en zij ging douchen, haar benen scheren, haren wassen én föhnen, stijlen en uiteindelijk toch een paar uurtjes slapen.
5 centimeter ontsluiting
Toen in de middag de verloskundige kwam was nog alles rustig, die dacht dus ook niet dat het vandaag nog ging gebeuren. Niet vergetende dat, als de vliezen gebroken zijn, de kleine na 24 uur echt wel moet komen in verband met infectiegevaar. Daarom werd er bij voorbaat al een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Als alles rustig bleef konden we daar, de volgende ochtend, om 7:00 uur terecht om ingeleid te worden.
Maar in de nacht, toen ik toch probeerde nog wat slaap te krijgen, was mijn vriendin al haar weeën aan het wegpuffen. Deze waren niet regelmatig dus mijn vriendin vond het niet nodig om te bellen. Ik daarentegen kon het niet meer aan om haar pijn te zien dus ik besloot het ziekenhuis te bellen. De kamer was al vrij en we konden terecht op de verloskamer.
Hier aangekomen werd mijn vriendin weer op alle apparaten aangesloten en bij elke wee schoot de lijn omhoog. De verloskundige vond het dus een goed idee om de ontsluiting te checken; al 5 centimeter. Maar de weeën bleven onregelmatig dus werd er toch voor gekozen om wee-opwekkers toe te dienen.
Persdrang onder de douche
Toen mijn vriendin daarna even ging douchen dacht ik dat ze haar iets anders hadden toegediend. Een gemiddelde festivalganger was er niks bij. Met klappende kaken en ronddraaiende ogen zat ze te spacen onder de douche, met een enorme persdrang werd ze dan ook maar onder de douche vandaan gehaald om toch even te kijken naar de ontsluiting.
Mijn vriendin was van de wereld maar kon nog melden dat, als dit nog langer zou duren, ze toch wel graag pijnstillers wilde hebben. Maar dit bleek al niet meer te kunnen; volledige ontsluiting en het persen kon beginnen.
Een vader werd geboren
Gewapend met een washandje stond ik naast het hoofdeinde te doen wat ik kon doen: vrij weinig! Terwijl mijn vriendin met oerkrachten de kleine op de wereld bracht, zonder ook maar een kik te geven, zat ik bewonderend te kijken naar dit hele proces. Toen ik ook de vraag kreeg ‘of het goed ging met de vader’ dacht ik alleen maar; maak je niet druk om mij, zij moet alles doen.
Na 40 minuten persen kwam mijn zoon Rezz Lux Groeneveld ter wereld en kon ik eindelijk iets doen in die kamer. Ik kreeg een schaar in mijn handen en met trillende handen en vochtige ogen knipte ik de navelstreng door. Nu kan het echte werk beginnen. Met mijn zoon is er ook een papa geboren!