De magische slaapzak
Vrijwel elke ouder krijgt ermee te maken: een kind dat niet slaapt. Dat wil zeggen: slapen doet het uiteindelijk altijd wel, maar zelden waar, wanneer, hoe en hoelang jij dat wil. Iedereen die een baby heeft of heeft gehad, weet dat de uitdrukking ‘Even een kind op bed leggen’ eigenlijk om te gieren is. Dat is namelijk vaak een heel proces van voeden, tanden poetsen, boekjes lezen, liedjes zingen en rondjes lopen. En als de kleine dan eenmaal slaapt, valt nog te bezien of hij dat ook blijft doen tot een voor iedereen acceptabel tijdstip.
Maar soms lukt het ineens wel. Je voedt, poetst, leest, zingt, legt je kind weg en *poef*: het gaat slapen. Soms nog met een gezellig gebabbel vooraf, maar zonder gehuil, gepiep (de baby), geschommel en gewandel (jij) wordt het plots stil en wordt er geslapen. Sterker nog: er wordt een nachtje doorgehaald. Met koppijn van zoveel slaap word je de volgende dag wakker en je denkt: hóe kan dit?
Zo werkte het bij mij in elk geval wel. En ongetwijfeld zijn er veel mensen nuchterder dan ik (die slapen waarschijnlijk meer), maar ik ga dan toch ineens magische krachten toeschrijven aan allerlei factoren in en om de babykamer. In willekeurige volgorde een kleine opsomming van spullen die ik toverkracht heb toegeschreven in de afgelopen anderhalf jaar.
1. De wonderpyjama
In een nacht dat de kleine man eindelijk (weer) eens doorsliep, droeg hij een bepaalde pyjama. De dag erna had hij dezelfde pyjama aan en weer sliep hij door. Maar pyjama’s moeten in de was, dus de dag erop moest hij iets anders aan. Prompt hadden we nachtdienst. Hm. Toen de wonderpyjama weer schoon en droog was, werd hij meteen weer aangetrokken: doorslaapkind.
2. Het hocuspocus-hoeslaken
Tussen de leeftijd van 16 en 20 maanden ongeveer waren de nachten ineens verschrikkelijk: ontroostbaar huilen, urenlang bezig zijn om te troosten. Dat kenden we niet van hem. In deze periode schafte ik wat nieuw beddengoed aan in kekke kleurtjes, waaronder een prachtig hip aquablauw hoeslaken. Vanaf de dag dat dat ding om het matras zat, werd er ineens een paar nachten doorgeslapen. Met pijn in m’n hart verving ik ‘m uiteindelijk voor een wasbeurt: meteen een spooknacht.
3. De simsalabim-slaapzak
In slaapzak 1: geen problemen. In slaapzak 2: rotnachten. (Dikke tip: niet elke slaapzak kan in de droger. Slaapzak 2 dus niet. Zowel nummer 1 als 2 waren volgens het label 110 centimeter. In de praktijk scheelde het een centimeter of 20. Ergo: in slaapzak 2 kon zoonlief zijn benen niet strekken. Hopelijk denk jij daar na het lezen hiervan sneller aan dan ik.)
Natuurlijk: ik weet heus wel dat een fabrieksmatig geproduceerd lapje katoen van de Hema geen bovennatuurlijke gaven heeft. Maar toch… Verder heb ik overigens ongestoorde nachtrust toegeschreven aan: verplaatste knuffels in de kamer, een omgedraaide babyfoon (lampje wel/niet zichtbaar), een uit het zicht verschoven doos met luiers, wel of niet opgeruimde Nijntje-boekjes, de positie van de houten naamlettertrein op het plankje boven de commode, het wasmiddel en/of de wasverzachter waarmee de hydrofiel in het bedje was gewassen en een bepaald dekentje om meneer nog even mee in te stoppen.
Ik vraag me af of ik de enige ben met deze afwijking?!