De moeder van dat ‘rare’ kind
Denise Meijer
Mijn kind is anders dan andere kindjes. Hij is het jongetje wat tijdens een voetbalwedstrijd in het midden van een aanval, abrupt in de remmen gaat, om een verdwaald madeliefje te plukken voor zijn trainer.
Het kind wat ONDER zijn stoel zit, als iedereen netjes op zijn plekje hoort te zitten. Hij is niet kwaad te krijgen is, tenzij je durft te beweren dat hij jonger is dan hij in werkelijk is en ik heb meer dan eens gechoqueerde buurtkinderen aan de deur gehad, omdat hij zijn blote billen had laten zien.
Hij is dat ‘rare’ kind.
Gewoon net iets (te) verschillend van de rest. Een mannetje wat iedereen zal zien als een vriend. Volwassen, baby, donker, licht, oud, jong… Iedereen is leuk om mee te spelen. Zelfs al kan hij daar soms net iets te enthousiast in zijn.
Een kind met zijn hart op de tong.
Zelfs al komt er weleens iets uit wat misschien niet zo ‘handig’ is op een bepaald moment. En er was een tijd, dat ik met het schaamrood op mijn kaken, verontschuldigde tegenover andere ouders voor het gedrag van mijn ‘rare’ kind.
Dat ik probeerde om hem te veranderen. Om hem rustiger, gehoorzamer en subtieler te laten zijn. Dat ik probeerde om ervoor te zorgen dat hij de bloemetjes zou laten staan en zich zou gedragen zoals de andere jongetjes dit zouden doen.
Lees ook: Ik ben de moeder van dat kutkind
Er was een periode dat ik mijn oren liet hangen naar leuzen zoals: “Hij hoort ‘zus’, en hij hoort ‘zo’ te doen.” Dat ik dacht dat ik iets verkeerd deed, dat er iets mis was met hem, dat ik zelfs voor een korte periode niet genoot mijn eigen kind. In ieder geval niet zoals ik normaal altijd had gedaan. Ik was een minder leuke moeder, omdat ik probeerde te veranderen wie hij is en wie hij ook altijd zal blijven.
Hij is nu eenmaal gewoon dat ‘gekke’ kind.
De clown, de allemansvriend, de drukke, enthousiasteling met een voorliefde voor bloemetjes en een luchtig gevoel aan zijn billen. Dus ik verontschuldig me niet meer en zal me ook never nooit meer schamen. Ik ben de TROTSE moeder van die ‘aparte’ knul.
Hij is mijn ‘rare’ kind en weet je wat? Ik ben er trots op dat hij ‘raar’ durft te zijn, zeker als dit mag betekenen dat hij helemaal en voor 100 procent, zichzelf is!
Bron hoofdafbeelding: Pixabay