De moeilijkste beslissing ooit; je kind uit huis plaatsen
Je kind uit huis plaatsen, daar rust nogal een taboe op hebben wij gemerkt. Mensen staan klaar met hun oordelen en meningen, zonder te vragen waarom en zonder interesse te tonen. Niet dat wij dat verwachten maar achteloos dingen roepen zonder een situatie of geschiedenis te kennen, ze hebben zich zelfs niet eens verdiept in wat het inhoudt als je je kind uit huis laat plaatsen. En wat doet het met een gezin. Het gaat echt niet alleen over ‘onhandelbare’ of ‘moeilijk opvoedbare kinderen’. Vaak is er meer aan de hand.
Een beïnvloedbaar kind
Wij hebben de beslissing genomen om onze 13-jarige zoon uit huis te laten plaatsen in een zorginstelling. Je kind uit huis plaatsen doe je niet zomaar, je gaat niet over één nacht ijs. Dat wij hem uit huis hebben laten plaatsen heeft verschillende redenen.
Dit in verband met zijn problematiek. Hij heeft onder andere een trauma uit het verleden en een kindeigen problematiek. Momenteel verblijft hij op een observatiegroep. Dat wil zeggen dat hij geobserveerd wordt om er zo achter te komen wat zijn trauma’s en kindeigen problematiek is.
Onze zoon is een jongen met zijn hart op de goede plaats; zorgzaam, loyaal en bloedeerlijk. Maar ook beïnvloedbaar, ziet geen gevaar, kan moeilijk nee zeggen, en zijn loyaliteit staat hem hierbij enorm in de weg. Hij zal alles doen voor anderen. Dat hij zichzelf hiermee met enige regelmaat enorm in de problemen brengt is een feit.
Daarbij heeft hij een verstandelijke beperking, waardoor hij een makkelijk slachtoffer is voor mensen die daar misbruik van willen maken. Hij overziet gevolgen van zijn daden niet en doet eerst voor hij nadenkt. Dit heeft al wat gevaarlijke situaties gecreëerd. Hij is zelfs meerdere malen weglopen en een paar dagen wegblijven zonder enig teken van leven is hier onderdeel van.
Schaamte
Wij hadden een gesprek met de jeugdprofessional en wij vroegen haar hoeveel gezinnen er in onze gemeente zijn die met deze situatie te maken hebben. Dit bleken er schrikbarend veel meer te zijn dan wij ooit hadden verwacht.
Deze uitkomst gaf mij de motivatie om hier een blog over te schrijven. Eerst twijfelde ik enorm want eerlijk; het is toch iets dat je het liefste dichtbij jezelf en je gezin houdt. Schaamte en het gevoel van falen als ouder spelen daarin mee. Maar waarom zou ik mij schamen voor het feit dat ik mijn kind het beste gun?
Die schaamte ben ik inmiddels voorbij. Waar ik eerder er altijd alles aan gedaan heb om mijn kind thuis te houden en professionele hulp te zoeken door middel van therapieën, psychologen, speciaal onderwijs, ambulante hulp thuis. Dat bleek niet voldoende en onze zoon had meer nodig dan alleen dat.
Een gebroken moederhart
Dat die keuze pijnlijk is geweest en nog steeds is mag duidelijk zijn. Nog steeds zijn er dagen bij dat ik alleen maar wil huilen. Dan heb ik het gevoel dat ik gefaald heb als moeder omdat ik mijn kind niet kan bieden wat hij zo nodig heeft. Ik mis hem ook!
Daarbij hebben wij nog twee kinderen die enorm te lijden hadden onder het gedrag van hun broer. Het is zo dubbel allemaal want ook met het welzijn van de andere kinderen moet je rekening houden. Hoe moeilijk ook. Het voelt het alsof je tussen je kinderen moet kiezen maar je wil het beste voor al je kinderen en als dat betekent dat je één van hen beter over kan laten aan de zorg van professionele hulp, dan doe je dat. Ook al breekt je hart in honderdduizenden stukjes.
Het moment dat wij onze zoon wegbrachten naar de zorginstelling staat me nog zo goed bij; verdriet, wanhoop, twijfel. Doen we hier goed aan? Toen wij naar buiten liepen na een zwaar afscheid zijn we allebei ingestort. Dit deed zoveel pijn. Ik wilde terug rennen en mijn zoon vastpakken en zeggen “Kom, we gaan naar huis.” Maar dat ging niet. Ik moest mijn gevoel opzij zetten voor zijn welzijn. Hij heeft dit nodig om verder te kunnen, stappen te kunnen zetten, de juiste hulp te krijgen en vanuit daar kunnen we verder.
Waar wij als ouders behoefte aan hebben is er niet in de gemeente waar wij wonen. Herkenning, écht gevoel van begrip, iemand die zegt “Zo was het bij ons ook” of “Ik weet precies hoe het voelt en zo gaan wij ermee om”.
Lees ook: De 3 grootste misverstanden over pleegzorg (ontkracht)
Pijnlijke meningen
Buitenstaanders geven maar al te graag hun mening. Sommige positief maar de meeste zijn soms niet mis: “Hoe kun je dat je kind aan doen? Jij kunt je eigen kind niet eens opvoeden… Je houdt niet van je kind, dit kan nooit goed zijn”. Die oordelen en meningen van mensen zijn soms pijnlijk, maar ik trek het me niet meer aan.
Als jouw kind naar de dokter, tandarts, ziekenhuis of een specialist moet doe je dat toch ook? Of laat je hem dan lijden? Dat is de normaalste zaak van de wereld en dan is het juist gek als je dat niet zou doen. Dit is niet anders. Hooguit minder voorkomend en al helemaal amper besproken. Een taboe!
Ik ga me niet meer verantwoorden voor het feit dat ik van mijn kind hou, dat ik deze beslissing uit pure liefde voor mijn kind gemaakt heb. Want ik wil net als ieder andere ouder het beste voor mijn kind. Dat hij een zo normaal mogelijke en goede toekomst voor zich heeft, in ieder geval naar zijn kunnen kan presteren en gelukkig is. Je kind geven wat hij nodig heeft… dát is houden van.
Photo by Vireshstudio photographer from Pexels