De Perfecte Moeder
Terwijl ik zojuist aan de borrel zit met mijn liefste collega’s, komen we zomaar ineens op het onderwerp De Perfecte Moeder. Je kent haar wel. Iedereen kent haar. Ze is je beste vriendin, misschien de buurvrouw of je zus. Sterker nog, misschien ben je haar zelf wel. Of laten we zeggen doe je alsof je haar bent….. Want kom op zeg; wie hou je nou voor de gek?
Oké, ik geef toe. Misschien, heel misschien bestaat ze. Misschien is er 0,1% van de moederkolonie die daadwerkelijk de prachtige belichaming is van The Perfect Housewife. Maar de rest vertrouw ik niet. Ik zie haar prachtig gemanicuurde nagels en strak in de verf glanzende lokken voorbijkomen op Facebook en Instagram. De meeste tijd betreft het dan zorgvuldig geposeerde selfies welke ik zelf nog niet eens met behulp van alle ‘make-me-beautiful-apps’ in de hele virtuele wereld zal kunnen evenaren.
Ik zucht en scroll verder. Al bijna niet meer verwonderd zie ik hoe je gisteren een giga hip festival bezoekt en nog geen uur daarvoor in een van het scherm afspattend fluorescerend trainingsoutfitje je dagelijkse bezoekje aan de sportschool hebt gebracht.
Bij Happy Singles kan ik me nog over dergelijke footage heen zetten, maar De Perfecte Moeder heeft ook nog eens kinderen! Je weet wel, van die kleine mini-me’s die vanaf dag één je hart laten overstromen met een niet te omschrijven liefde, maar die ook je banksaldo, libido én energielevel naar een nulpunt trekken.
Maar dus mooi niet bij De Perfecte Moeder!
Alsof er bij jou geen wereldschokkend, life-changing, never ending hurricane heeft plaatsgevonden, stuiter je door. Gebroken nachten lijken bij jou juist een neveneffect te hebben. Gestoken in de laatste mode en met über hippe kinderwagen en trendy luiertas bestijg je binnen een week of twee alweer op je designer hakken het podium van het leven. Het is wachten op de eerste prachtige plaatjes van jouw fashionable baby. Lief lachend in de camera met waanzinnige gladgekamde haartjes.
Terwijl ik jouw plaatjes gadesla, zie ik dat mijn kleine boef snotneus één aan haar mouw afgeveegt en ondertussen woest de zojuist met veel moeite gekunstelde vlechtjes weer lostrekt. Klein draakje nummer twee stoot een vol glas chocolademelk over haar net nog schone broek en gympen terwijl ze met mijn lipstick probeert haar hele gezicht te schminken. Weer zucht ik.
Verdwaasd staar ik lamlendig in mijn lege koelkast. In mijn hoofd jouw plaatjes met de meest spectaculaire quinoa recepten. Linksomdraaiende kokosmelk en verse rawfood shakes. Ik zie voorbij komen hoe jij en de knappe vader van je kinderen samen nachten doorhalen, weekenden weggaan, elkaar liefkozende briefjes sturen en met bloemen verrassen.
Toch druk ik op ‘like’ en kier in mijn reactie een enthousiast: ‘Prachtig! Ow wat schattig! Wat zien jullie er weer beeldig uit! Wow wat ben jij snel terug op je gewicht!’. Maar weet je… Ergens diep van binnen ben ik helemaal niet zo blij met jou. Ondanks dat ik het zelf volgens mij ook best wel leuk doe, maak je me dramatisch onzeker. Ik verfoei je en benijd je en hoop keihard dat je hartstikke nep bent.
Mijn collega’s en ik zeggen opbeurend tegen elkaar. “Ja, maar dat kan allemaal toch nooit echt zijn? Dan moet je toch ergens iets laten liggen? Vroeg of laat zegt het lijf of geest van ‘De Perfecte Moeder’ toch ‘ik kap ermee’, ‘dit trek ik niet’. Die kan toch nooit gelukkig zijn? Dat moet toch allemaal compenserende onzekerheden en ongeluk zijn?”
Proberen we daarbij jou of onszelf te overtuigen…..?
Lieve, Perfecte Moeder, zeg me alsjeblieft dat we gelijk hebben. Dat het bij jou thuis ook wel eens hommeles is. Dat jij ook je onzekerheden en slechte dagen hebt. Met puisten en vet haar en dingen. Met kinderen die de boel afbreken en je ze achter het behang wilt plakken. Dat je moe bent en verdrietig omdat het leven is wat er gebeurt, terwijl je andere plannen maakt. Zeg het maar gewoon!
Zwaar teleurgesteld in mezelf en de dingen die ik doe blader ik gelaten door naar mijn eigen Facebook pagina. Ik kijk en schrik. Ik ga verder naar Instagram en schroll woest door mijn feed. Ik zie perfect gestylde hoofdjes, gladgestreken haartjes, plaatjes van onbeschrijfelijk mooie reizen. Een knappe vader van mijn kinderen in een liefdevolle pose, waarin wij het leven vieren.
Vermaakt sluit ik mijn computer en glimlach. Wat zijn wij moeders toch hard voor elkaar.
Bron afbeelding: wikipedia