De vergankelijkheid van het leven: Straf of beloning?
Mijn oma was onlangs op bezoek. Daar heb ik nog maar één exemplaar van. Mijn omaatje woont ver weg en is inmiddels aardig op leeftijd. Mijn vader had haar een dagje meegenomen op sleeptouw. Deze dag stond in haar teken. Zij mocht bepalen wat ze gingen doen. Ze koos er voor om bij mij en mijn gezinnetje op bezoek te gaan. Nooit eerder was ze bij ons in onze huidige woning geweest en nooit eerder had ze kennis gemaakt mijn onze jongste spruit.
We namen onze intrek in de tuin, daar het toen nog heerlijk weer was. Als kleinigheidje had ze een prachtige orchidee voor ons gekocht. Het toeval wil dat onze woonkamer altijd door één of twee orchideeën wordt vergezeld. Alleen had de laatste enkele weken geleden haar laatste blaadje al laten vallen. Deze orchidee was bij ons in goede handen.
Lees ook: Opa’s en oma’s die op kinderen passen leven langer
Toen ze met onze jongste op schoot zat en ons meisje schaterlachte van plezier, deed dat wat met mij. Ik vond het zo’n prachtig plaatje om te aanschouwen. Ontroerend om de jongste van de familie op schoot te zien zitten bij de oudste van de familie. Twee uitersten en toch zo met elkaar verbonden. Mijn oma waarvan haar handen en haar gezicht zijn versierd met levenstekeningen. Iedere rimpel een verhaal. Mijn jongste nog zo ongerept en als een onbeschreven blaadje. Twee uitersten die meer met elkaar gemeen hebben dan je op het eerste gezicht ziet.
Door het levenspad dat mijn jongste zal gaan bewandelen, zullen ook haar handen en gezicht worden versierd met de tekeningen des levens. Nu nog zo moeilijk voor te stellen maar wel onherroepelijk.
Mijn oma heeft alles gezien
Mijn oma die al haar kinderen, kinderen zag krijgen. Ze zag mijn vader, vader worden. Ook zag ze de kinderen van haar kinderen veranderen in ouders. Toen ik moeder werd, werd mijn vader opa. Ook dat heeft mijn oma allemaal gezien. Wat moet dat een bijzondere gewaarwording zijn. Wat heb je dan goud in handen!
Als ik er dan aan denk wat er voor mij en mijn lief allemaal nog in het verschiet ligt, dan neemt de angst voor de vergankelijkheid van het leven wat af. Je ontkomt niet aan de vergankelijkheid des leven maar door die bijzondere vervulling en verschuiving van de rollen die wij allemaal mogelijk nog zullen ondergaan, is dat meer een beloning dan een straf. Als je al die bijzondere momenten nog mee mag maken, dan denk ik dat je als gezegend mens een leven vol voldoening hebt mogen genieten.
