Deel 3 van Lotte’s ziekenhuisavontuur: ander ziekenhuis
Vorige keer hebben jullie kunnen lezen dat Lotte werd overgeplaatst naar een Universitair ziekenhuis. In dit ziekenhuis zitten goede (reuma) specialisten die haar goed kunnen helpen.
Op zaal
Nog een verschil met dit ziekenhuis is dat zij hier ‘op zaal’ lag samen met nog drie andere kinderen (en hun papa of mama). ‘s Avonds worden de stretchers naast de bedden van de kinderen gezet zodat je als ouder dicht bij je kind kan zijn. De kinderen (en sommige ouders) slapen hierdoor rustiger, voor zover dat kan met al die piepjes. Elk uur gaat er wel een af door een infuusje dat leeg is en vervangen moet worden of een billenpil (medicijnen) die een kindje moet krijgen.
Het is een stuk gezelliger. De kinderen kunnen tussendoor samen spelen en als ouder maak je sneller contact met andere ouders. Je kunt je zorgen delen (iedereen zit immers in hetzelfde schuitje) en daardoor kun je echt steun hebben aan elkaar.
Zo heeft Lotte al de eerste dag een vriendinnetje gemaakt. Daar leefde ze helemaal van op. Elke ochtend gingen ze samen een uurtje naar de speelkamer waar een activiteit plaats vond. De ene keer was het een knutselactiviteit, de andere keer een verhaal dat verteld werd met aansluitend een spel. Vooral de dames van de stichting de regenboogboom vonden ze geweldig. Die gingen helemaal mee in de fantasie van de kleuters. Ze heeft het er nu nog over.
In de speelruimtes mogen geen artsen komen. Daardoor weten kinderen dat deze ruimtes niet eng zijn, voelen ze zich veilig en kunnen daardoor even ontspannen.
Hevige koortsaaval
De eerste avond in het universitair ziekenhuis was het al meteen raak. Ik wilde net naar huis gaan rijden (mijn man bleef slapen zodat ik even kon bijtanken) toen Lotte een flinke koortsaanval kreeg. Deze had zij dagelijks maar deze was heftig. Binnen een half uur steeg haar temperatuur van 37.5 naar 41.5 graden. Tijdens deze aanvallen kreeg ze ook hevige pijnen in haar armen, rug en benen. Zodra ze dan paracetamol en diclofenac kreeg toegediend zakte de koorts vaak weer binnen een uur en werd ze weer rustig. Maar het is vreselijk om je kind zo te zien. Als een klein, zielig hoopje, rillend van de kou en zoveel pijn. Je breekt.. elke keer weer.
Toen de koorts na een half uur begon te zakken ben ik (met pijn in mijn buik) naar huis gegaan. Thuis zat er nog een dochter op mij te wachten die mij al drie dagen niet had gezien. Opa en de oma’s stonden gelukkig dag en nacht paraat en hebben onze oudste geweldig opgevangen.
Tja, en dan kom je buiten. Zodra je het ziekenhuis uit stapt voelt het alsof je in een andere wereld terecht komt. Dan pas besef je dat het leven buiten het ziekenhuis gewoon doorgaat. Met die omschakeling had ik het soms best moeilijk. In de auto op weg naar huis heb ik heel wat tranen gelaten. Dan pas kan je alle spanning en verdriet eruit gooien, want in het ziekenhuis moet en wil je sterk zijn voor je kind. Ook heb ik voordat ik de sleutel in de voordeur stak regelmatig even uit zitten huilen bij mijn lieve buren. Dan zagen ze mij thuis komen en kwamen meteen naar de voordeur voor een knuffel en/of luisterend oor. Dit was zo fijn. Daarna had ik weer de kracht om er voor mijn oudste dochter te zijn want ondanks ze niks tekort kwam bij opa en oma wilde ook zij soms even aandacht.
In mijn volgende blog kunnen jullie lezen hoe het Lotte de rest van de week is vergaan in het universitair ziekenhuis.