Dit is het verhaal van het verdronken meisje
Denise Meijer
Een meisje van ongeveer zes jaar oud slaat haar handen ineen. Haar ouders hebben haar meegenomen op dit schip. “We gaan het daar beter hebben,” zo zei haar vader. “Geen honger meer, geen mensen die ons pijn willen doen. Naar een plek waar jij veilig buiten kan spelen en papa kan werken. Een plek waar we elke dag kunnen eten.”
Het verhaal van het verdronken meisje
Vol vertrouwen in haar vader, met geen enkel benul van het risico van hun reis, had het meisje haar vader zijn hand gepakt en plaatsgenomen in de boot. Al snel stroomde deze vol met nog meer mensen en nog veel meer ouders met dezelfde wens voor hun kinderen. Een beter leven, waarin veiligheid, geborgenheid en gezondheid vanzelfsprekend is. In plaats van een dagelijks gevecht om alleen maar te overleven. Ontsnappen uit een land waar ontvoering, verkrachting, moord en oorlog de normaalste zaak van de wereld is.
Het stinkt op de boot, maar dat is ook niet zo gek met zoveel mensen bij elkaar. De eerste dag was deze stank het ergste, maar nu lijkt iedereen er aan gewend.
Het meisje zit op de grond, tussen de benen van haar vader. Haar moeder zit ergens aan de andere kant. Het meisje hoort haar moeder roepen maar door de drukte kunnen ze niet bij elkaar zitten.
Even laat het meisje haar handen over haar korte, gescheurde broekje glijden en kijkt haar vader met grote, bruine, vragende ogen aan. “Ik heb dorst, papa,” fluistert ze. “Duurt het nog lang voordat we er zijn?”
Hij haalt een bemoedigende hand door haar korte, bruine krullen en spreekt: “Voor de hoop die wij nu mogen hebben is geen enkele reis te lang, mijn lieve meid.’” Hoewel de glans van deze hoop die haar vader aan het begin van de reis bezat, langzaam uit zijn ogen begint te verdwijnen. De opgeluchte blik toen de sloep van wal vertrok, heeft plaatsgemaakt voor een bezorgde, lusteloze blik. Ook hij weet dat land snel in zicht moet komen voor het voor veel van de gelukszoekers te laat is.
Vermoeid, uitgedroogd en hongerig als het meisje is laat ze haar hoofd op de borst van haar vader rusten. Om haar heen liggen mensen te slapen. Naast elkaar, op elkaar en allemaal kriskras door elkaar heen. Ze is bang om iemand wakker te maken. Bang dat de baby’s weer gaan huilen van de honger, net zoals ze aan het begin van de reis onophoudelijk deden. Haar vader geeft haar, onderhands, de laatste druppels uit een flesje met een bruine vloeistof er in. Water van thuis en de laatste keer dat ze zulk vies water zou hoeven drinken.
Iedereen schrikt op als één van de passagiers begint te roepen in een taal die ze niet kan verstaan. Hij wijst naar een schip op afstand en vader volgt het voorbeeld van de man. Ze gaan staan, schreeuwen, springen. Alles om aandacht te trekken.
Het meisje klampt zich, door de plotselinge beweging van de boot en het kabaal, stevig vast aan haar vader. Ze ziet hoe ook haar moeder zwaait naar de voorbijvarende boot, die wel honderd keer groter moet zijn als het bootje waar zij zich nu in mag bevinden.
De sloep beweegt hevig heen en weer. Nu pakt ook papa haar stevig vast. “Wat er ook gebeurd, laat me niet los!” Schreeuwt hij tegen het meisje en ondersteunt haar magere lijfje met beide armen. Het laatste wat het meisje ziet is dat haar moeder haar evenwicht verliest en uit de boot valt. Het schip vaart door en mensen roepen noodkreten uit richting het voorbijgaande schip. Laat ze alsjeblieft stoppen! En dan slaat de boot om. Door de hoge golven wat het grote schip veroorzaakt…
Het water voelt ijzig koud aan na dagenlang in de droge hitte op open zee. Nog altijd klampt het meisje zich stevig vast aan haar vader en hoort hoe mensen gillen voordat ze in het water terecht komen. Ook papa heeft moeite zijn hoofd boven water te houden met haar op zijn arm, dat voelt ze. Maar ze is te bang om los te laten, bang omdat ze niet kan zwemmen.
Met een laatste klap belandt het sloepje op op zijn kop en met een laatste klap belandden het meisje en haar vader onder water. Ze voelt hoe de grip van haar vader om haar verslapt en hoe ze moedersziel alleen achtergelaten wordt. Middenin die, o zo mooie zee. Ze zal nooit aankomen in het land waarover haar vader zo droomde, nooit buitenspelen zonder bang te zijn en nooit weten wat het is om elke dag eten op tafel te hebben…
Bron afbeelding: Documentaire Drowning for Freedom: Libya’s Migrant Jails (Part 1)
700 dode bootvluchtelingen. Mooi zo.
700 vluchtelingen hadden de hoop op een beter leven. Een leven zonder armoede, oorlog, uitbuiting en een leven zonder een onuitputtelijk uitzicht op gevaar en de dood. Veiligheid, geborgenheid, gezondheid. Het zijn drie dingen die elke ouder wenst voor zijn of haar kind. Drie dingen die wij met hand en tand zullen verdedigen, al gaan we er als ouder zijnde, zelf aan onderdoor.
700 vluchtelingen met deze hoop en drive, voor zichzelf, of voor hun gezin. Vonden echter niets anders dan waar zij al hun gehele leven voor hebben gevreesd. Een afgrijselijke dood, voor zichzelf EN hun kinderen. Deze laatste hoop, werd hun laatste reis. Een laatste blik op een strakblauwe lucht, de laatste keer staren in de ogen van hun geliefde.
700 vluchtelingen met niets om het lijf dan enkel een kledingstuk, een armzalige sloep en een handjevol aan proviand om deze oversteek te maken…
700 vluchtelingen en enkele Nederlanders. Nederlanders verborgen achter hun dure computer, met in de hand een kopje van de lekkerste Nespresso die er te vinden is.
Enkele Nederlanders met als enige zorg: wat zullen we gaan eten vanavond?
Nederlanders met het lef om te zeggen dat het ‘maar goed’ is, dat deze mensen het niet overleefd hebben. Want anders zou er minder geld over te blijven voor het internet, waarop ze hun harteloze en onnodige commentaar besloten te uiten.
700 dode bootvlechtingen. Mooi zo.
Enkele Nederlanders die geen enkel benul hebben wat vechten voor je leven is. Die zich het niet eens voor kunnen stellen. Want anders zeg je zoiets niet!
Wat is een mensenleven waard?
Blijkbaar is een mensenleven uit Europa meer waard dan een mensenleven uit een derdewereldland. Wij rouwen allemaal om de verschrikkelijke MH17 ramp maar juichen als er een boot met vluchtelingen verdrinkt. Want, dat scheelt weer 700 uitkeringen en een hoop gedoe. Deze Nederlanders die zo hard oordelen zouden zelf in die boot moeten zitten… Waar gaat deze wereld heen?
Jij zou toch ook alle wereldzeeën oversteken om het beste leven voor je kinderen te krijgen? Om te ontsnappen uit een land waar oorlog, verkrachting, ontvoering en moord de normaalste zaak van de wereld is?
Ik vraag je 10 minuten van je tijd te spenderen aan deze documentaire. Ik ben benieuwd hoe je er dan over denkt…