Doe ik het wel goed?
Ik bedoel, ik hou van je, onvoorwaardelijk en eeuwig, maar doe ik het wel goed?
Toen ik vanmorgen boos werd omdat je weer niet wilde luisteren, toen ik iets harder dan gepland zei dat je MOEST LUISTEREN, deed ik dat wel goed? Of had ik tot tien moeten tellen, had ik even weg moeten lopen? Mama was moe en eerlijk, mama had haast. Ik moest op tijd naar mijn werk en had geen geduld. Later kun jij je niets meer herinneren van deze ochtend. Ik zal het niet meer weten, maar had ik het niet anders moeten doen?
Lees ook: Alleenstaande moeders zijn knap!
Elke dag is het een race tegen de klok. Wij twee, samen voor altijd. Maar mama moet werken, mama moet centjes verdienen. Is vier dagen niet teveel? Moet ik niet minder gaan werken? Wie betaalt dan de rekeningen? Moet ik mijn studie niet opgeven? Mijn hoop op een makkelijkere toekomst voor ons. Mis je mij als ik weg ben of vergeet je dat ik weg ben? Toen we gisteren samen speelde vroeg je me om een papa. “Wanneer ga je een papa voor me kopen?” Het was niet de eerste keer dat je het vroeg. Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen. Ben ik niet goed genoeg? Is wij twee voor eeuwig en altijd niet genoeg? Doe ik het wel goed?
Doe ik het niet goed?
Sorry, dat ik even afgeleid was tijdens jouw verhaal over de poppen op school. Mama zat even niet op te letten. Ik hoorde je wel, maar ik luisterde niet, want mama zat te denken aan alle dingen die ze nog moest doen. Ik was lijstjes aan het maken en ik luisterde niet. Mama is wel vaker afgeleid en ik weet niet of je dat doorhebt. Ik heb geen idee of je dat ziet. En ja, mama moet ook haar telefoon wat vaker wegleggen. Ik weet het. Die is echt niet belangrijker dan jij, echt niet. Die komt niet eens in de buurt. Maar sinds mijn dagen gevuld zijn met werken, studeren en met jou, is dit mijn venster naar de buitenwereld. Ik heb het soms even nodig om niet alleen mama te zijn, snap je dat? Of doe ik het niet goed?
Mag ik wel even weg?
Ik mis al zoveel en ik zie je al zo weinig, mag ik dan wel even weg? Kan ik je wel alleen laten bij een oppas omdat IK heel even wat wil doen? Ben ik egoïstisch als ik je achterlaat om even een avondje niet thuis te hoeven zitten? Of ga je het me later kwalijk nemen dat ik niet altijd de perfecte moeder ben geweest? Ben ik in jouw ogen de vrouw geworden die op zondag het vlees komt snijden? Of weet je hier straks niets meer van? Ik voel me zo schuldig. Ik laat je weer alleen. Mag ik nu wel weg?
Weet je, volgens mij doe ik het best wel goed!
Vanmiddag hoorde ik je snikken. Dikke tranen van verdriet. Je was muis kwijt, jouw lievelingskonijn. Ik corrigeer je niet dat het geen muis is, dat weet jij net zo goed. Je bent nu immers 4. Maar je noemt hem muis, dus is het muis. En nu was hij weg. Je klimt bij me op schoot en de tranen stoppen. Het snikken verdwijnt en je lacht. “Kietelkusjes?!” en met je kleine handjes ‘kietel’ je en krijg ik duizend kusjes op mijn hele gezicht. Ik kijk naar je en doe hysterisch mee. “Nee, geen kietelkusjes, genade, genade” en jij schatert van de lach. Het is wij twee tegen de rest van de wereld, voor altijd en eeuwig. Of in ieder geval totdat jij je vleugels uit gaat slaan.
Lees ook: Een kus op de mond van je kind. Kan dat?
Maar voor nu gaan we eerst nog samen trouwen, beide in een witte jurk want we houden toch van elkaar? Zoals jij dat altijd zegt! Voor nu vang ik jouw blaaskusjes en plak ik ze op mijn wang. Vandaag hou ik je nog wat langer vast en geniet ik van jouw kietelkusjes. En straks gaan we thee drinken. Heerlijk uit roze kopjes met paarse lepeltjes, met als toetje die heerlijke cake die jij met liefde in jouw keukentje gebakken hebt. Vandaag doe ik goed!
Bron hoofdafbeelding: Flickr