Dat doet ze anders nooit!
Soms doen je kinderen ineens iets vreselijks. Wat er dan zo vreselijk aan is? Ja, dat kan je je soms afvragen. Is het nou zo vreselijk wat je kind gedaan heeft óf dat ik er als ouder iets mee moet terwijl ik niet zo goed weet wat? (En er eigenlijk ook niet zoveel zin in heb…) Waarom houden die koters geen rekening met de gevolgen van hun daden voor mij als ouder? Ik bedoel: ik moet me ook weer een keer op het schoolplein vertonen.
%@#kind
Vandaag ontving ik een SMS’je van een moeder van een vriendinnetje. De inhoud bevatte een foto van een handgeschreven brief. Op de brief stonden niet zulke aardige zaken. Het 3-letter woord stond veelvuldig genoteerd. Of mijn dochter (7) dit toevallig in de brievenbus had gestopt werd mij gevraagd.
Analyse
Na het lezen van het bericht schoten er verschillende oplossingen door mijn hoofd. De eerste: gewoon ontkennen. Nee, mijn dochter zou zoiets nooit doen! Direct gevolgd door mijn innerlijke voogd: ga op onderzoek uit, neem je verantwoordelijkheid voor de kwestie. Zoals dat hoort.
Er volgde een grondige handschrift analyse. Tja, het lijkt er wel wat op maar dochterlief schrijft de ‘k’ toch echt heel anders. Zij kon het dus niet zijn, stuurde ik terug.
Toch zat het me niet lekker. Nog even doorvragen. Dochter ontkende (best lang overigens) dat ze het briefje in de brievenbus had gestopt. Waarbij ze volledige steun kreeg van haar grote zus. Om een lang verhaal kort te maken. Na enige kritische vragen van mijn kant volgde uiteindelijk wel een bekentenis. Vreselijk, mijn kind die zulke briefjes schrijft en ook nog in de brievenbus stopt. Wat bezielde haar. Dat doet ze anders nooit!
Actie
Maar… wat is er nu vreselijker: Dat ze het briefje heeft geschreven of dat ze er over liegt? Sterker nog: twee dochters aan het liegen. Dochter 1 nam het namelijk op voor dochter 3: ‘ze heeft het echt niet gedaan!!!’ Hoewel het dan achteraf ook wel weer bevredigend is om te zien dat grote zus kleine zus wilde beschermen tegen mij; de grote boze mama. Deze actie van mijn kind vraagt natuurlijk om reactie naar de moeder.
Goed nadenken wat je terug communiceert. Niet teveel zeggen, maar vooral ook niet te weinig. Ingewikkeld hoor. Straks heb ik ineens ruzie met een moeder terwijl mijn kind wat uitgevreten heeft. Iets in de trend van: ‘Excuus, ik neem het serieus op.’
Waarop de moeder reageerde: “Zoals je begrijpt gaat het speelafspraakje morgen niet meer door!” Okay… Zelf zou ik er denk ik niet zo’n punt van maken. Het zijn kinderen…
Moeder nummer 2
Vervolgens ontving ik ook nog een bericht van een andere moeder. WAT??? ‘Als er iets met mijn dochter aan de hand is dan wil ik daar graag over geïnformeerd worden’ stond er. Echt nooit over nagedacht dat dat er óók nog bij hoorde. Dochter had namelijk een andere afzender naam gebruikt. Die van haar dochter dus. De moeder van het slachtoffer bleek met de brief in haar hand meteen een grootscheeps onderzoek te zijn gestart in het dorp. Geen moeder werd dus overgeslagen om uit te vinden wie de schrijver was. Zucht…
Vergeef me!
Aan de brievenschrijfster meld ik: ‘We gaan straks langs om je excuses aan te bieden.’ Dochterlief werd heel verdrietig van deze straf en ook heel erg boos. Waarop ze vervolgens een nieuwe, aardige, brief schreef en de deur uitliep om haar verantwoordelijkheid te nemen, helemaal alleen!
‘Kun je me vergeven?’ vroeg ze aan haar vriendin. Natuurlijk kan ze dat en ik ook. Nu de moeders van de meisjes nog.