Door mijn zwangerschappen verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam
Denise Meijer
Veel vrouwen ervaren een zwangerschap als het ultieme bewijs van wat hun lichaam allemaal kan doen. Het is tenslotte ook niet zomaar wat. Met je eigen lijf een nieuw leven creëren. De wetenschap dat er handjes, voetjes, vingertjes en teentjes groeien in je eigen buik. Maar ik had precies het tegenovergestelde. Juist door mijn zwangerschappen verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam.
Ik had eigenlijk nooit echt wat te klagen. Buiten de gebruikelijke virusjes en verkoudheden om was ik eigenlijk maar weinig écht ziek. Misschien is dat ook niet zo gek. Net zoals bijna iedere 21-jarige was ik actief, kon ik nachtenlang doorhalen en kon ik bij wijze van spreken de volgende ochtend weer fit aan de slag. Lichamelijk gezien was ik met recht in de bloei van mijn leven. Iets wat veranderde toen ik voor de eerste keer zwanger raakte verloor ik het vertrouwen in mijn lichaam.
Geen controle en geen vertrouwen in mijn lichaam
Juist toen werd ik dus ziek. Heel ziek en dit was iets wat ik niet had verwacht. In het ziekenhuisbed ‘eiste’ ik van mijn lichaam om rustiger te worden, om mijn bloeddruk te laten zakken en beter te worden. Maar ik had geen controle meer. Ik had geen zeggenschap over wat er gebeurde en takelde af. Op zo’n manier dat mijn 27 weken oude zoontje er niet eens meer veilig in was.
Lees ook: Compleet maar nooit helemaal…
Gebroken
Van een fitte 21-jarige, moeder in spé was ik van de een op de andere dag ineens een zieke moeder van een doodziek kindje op de NICU. Volgepompt met bloeddrukverlagers, constant aan de bloeddrukmeter en met een week lang zorgelijke dokters bij zijn bed. Nog iets later was ik de moeder van een overleden kindje. Nog altijd volgepompt met medicatie, lichamelijk kapot en mentaal gebroken.
In de steek gelaten
Hoe kon mijn lichaam me zo in de steek laten? Hoe kon mijn lichaam mijn ongeboren baby zo in de steek laten? Waarom kon ik niet, zoals zoveel anderen, een leventje creëren wat ook daadwerkelijk mocht bestaan?
Paniekaanvallen
Het feit dat ik geen vertrouwen meer in mijn lichaam had, zorgde ervoor dat ik last kreeg van paniekaanvallen. Tenslotte had ik uit eerste hand ervaren hoe snel mijn gezondheid me in de steek kon laten. De miskraam die hierop volgde bevestigde dit gevoel en als 22-jarige voelde ik me vooral zwak. Omdat ik zoiets ‘vanzelfsprekends’ als een kindje maken niet eens kon.
Een CTG om te slapen
Dit nam ‘zorgelijke’ vormen aan toen ik zwanger raakte van mijn tweede kind. De hele zwangerschap was ik té bewust van alles wat er in mijn lichaam gebeurde. Elk hoofdpijntje, iedere duizeling. Alles werd in mijn hoofd extreem groot uitgemeten. Later was dit ieder schopje wat ik even niet voelde. Reden genoeg om bijna om de zoveel dagen bij het ziekenhuis te staan voor een CTG, die ervoor zorgde dat ik in ieder geval ’s nachts weer kon slapen.
Spoedkeizersnede
Tijdens de bevalling werd tegen het ‘moment suprême’ aan duidelijk dat
‘Normaal bevallen’ ook iets was wat mijn lichaam niet kon. Het werd een tweede spoedkeizersnede. In paniek werd ik de OK binnengereden. Ervan overtuigd dat mijn lichaam ook dit niet kon handelen. Er 100% procent zeker van dat het fout zou gaan.
Lees ook: 16 dingen die jij herkent als je een keizersnede hebt gehad
Terugval
Na de bevalling viel ik terug. Harder dan ooit.
Ik durfde niet meer naar de supermarkt, omdat ik ervan overtuigd was dat ik daar precies flauw zou vallen terwijl ik daar met mijn baby liep. Ik wist zeker dat ik een beroerte zou krijgen, misschien een hartstilstand? Was ik niet bang voor mezelf, dan voor mijn baby. Was hij veilig, kon ik hem veilig houden? Zou hem niet kwijtraken zoals ik er al twee kwijt was geraakt?
Dag in dag uit was ik bezig met overleven, terwijl ik toch echt springlevend was. Al stond ik voor mijn gevoel altijd met een been in het graf.
Hulp
Ik probeerde van alles tot ik de stap heb genomen om met iemand te gaan praten. En dit was niet fijn. Ik werd geconfronteerd met de gevoelens waar ik het bangst voor was, maar ook met het feit dat het leven niet gaat zoals je wil omdat je het wil en je dit ook maar beter kan accepteren.
Loslaten
Langzaamaan pakte ik mijn leven weer op. Ik ging zachtjes aan weer beginnen met mijn oude hobby; paardrijden. Hier leerde ik twee dingen van: 1. Dat ik niet van suiker was gemaakt en mijn lichaam weliswaar ‘niet perfect’ was, maar niet gelijk zou breken 2. En dat volledige controle onmogelijk is. Tenslotte is dit iets wat je als geen ander leert accepteren als wanneer je besluit om op een dier van 700 kilo te gaan zitten.
Tekortkomingen
Ik ben nu 31 en ondertussen ben heb ik nog een miskraam gehad en ben ik bevallen van mijn derde kind: een prachtige dochter. Ze is nu drie.
Door de jaren heen heb ik geleerd dat mijn lichaam niet perfect is.
Mijn lichaam heeft zijn tekortkomingen en heeft, helaas, ook weleens laten zien dat ze niet onoverwinnelijk is. Hierdoor heeft onze relatie een zware periode doorstaan. En het vertrouwen herbouwen is iets waar we aan hebben gewerkt. Ik heb mijn lichaam haar tekortkomingen leren accepteren en besef dat we beiden soms hulp nodig hebben om de relatie die we hebben, zo lang mogelijk te laten bestaan.
Mijn lichaam is geweldig
Ooit verloor ik al het vertrouwen in mezelf, in mijn lijf. Maar als ik nu kijk naar de twee gezonde kinderen die ze, ondanks dat het zwaar was, veilig op de wereld heeft gezet dan ben ik vooral trots. Ik besef me eindelijk, na al die jaren, dat mijn lichaam geweldig is.
Ik verloor het vertrouwen in mijn lichaam maar ik weet nu: mijn lichaam kan het leven aan! In ieder geval zolang ik onvoorwaardelijk achter haar blijf staan.