Dreumesterreur
“Het is een fase” zeggen ze. ‘Het’ is het gedrag van mijn anderhalf jarige voormalige engeltje die zich nu bijna binnenste buiten schreeuwt als het derde blokje van de toren valt of als hij de hond niet met een stok mag mishandelen. En ‘ze’ zijn alle ervaringsdeskundige moeders in mijn omgeving. Mijn vriendinnen hebben allemaal al schoolgaande kinderen en zijn gepokt en gemazeld en weten alles over fases, ziektes, tandjes en groeisprongetjes. Heel fijn vind ik dat. Zo’n schare van mensen om me heen die geruststellende woorden spreken. Die mij verzekeren dat mijn o-zo-makkelijke baby niet een plotselinge karakterverandering heeft ondergaan, nu al niet goed opgevoed is of bezeten is door het kwaad.
Groeisprongetjes
Ik was al reuze blij dat James alle groeisprongetjes op uur en tijd had en ze allemaal heeft doorlopen. Op de puberteit na, maar dat duurt gelukkig nog even. Ik keek op mijn Oei Ik Groei-app en zag dat het goed was. Klaar. Vanaf nu zou ik een voorbeeldige peuter hebben die nergens meer last van heeft. Maar dat eigen ikje en het grenzen verkennen begint natuurlijk nu pas. Niet dat mijn kind extreem lastig is hoor, hij is eigenlijk erg lief en sociaal. Maar sinds een tijdje hebben de driftbuien hun intrede gedaan in ons huis. Het minste of geringste is genoeg om te huilen, schreeuwen en tekeer gaan tot ie paars aanloopt. Regelmatig krijg ik spaghetti naar mijn hoofd gegooid om voor mij onbekende redenen en hij heeft me zelfs al eens gebeten.
De supermarkt-schreeuwer
Een van de schrikbeelden van iedere nog niet moeder; een kind dat zich midden in de supermarkt op de grond smijt en stampvoetend zijn wil probeert door te drammen. “Dat overkomt mij nooit!” roep je dan. Je hebt namelijk drie seizoenen van de Supernanny gezien en weet heus wel wat je dan moet doen. Nu mag mijn James nog niet zelf lopen in de supermarkt maar sinds kort weet ik zeker dat ik binnen nu en een jaar zelf zo’n moeder ben. Die zich kapot staat te schamen voor haar hysterische peuter. En die heel opvoedkundig verantwoord zich op gelijke hoogte brengt als de betreffende gifkikker en zo rustig mogelijk sist dat het gedrag onacceptabel is. En wat je ook doet, het wordt natuurlijk alleen maar erger. Om je dag compleet te maken gaan omstanders zich ermee bemoeien en handige ‘tips’ geven. Een nachtmerrie. Die steeds dichterbij komt.
Oma weet raad
Mijn moeder zegt dat kinderen dat vroeger niet deden. Mijn broers en ik hebben het nooit gedaan, waarom zou haar kleinzoon het dan wel doen. Nu kan haar enige kleinkind nauwelijks iets verkeerd doen in haar ogen. En zelfs als ik haar vertel dat hij af en toe echt stout is, wuift ze dat weg met “hij zal wel moe zijn geweest” of iets anders dat erop neerkomt dat het eigenlijk mijn schuld is. Toen ze laatst getuige was van zo’n driftbui wist ze het zeker: “Als hij maar eenmaal fatsoenlijk kan praten, gaat dit over”. Volgens haar is het frustratie omdat hij zich nog niet op een andere manier kan uitdrukken. Ik denk dat hij zich prima kan uitdrukken. Hij zegt namelijk ‘nee’ in drie talen (Engels, Limburgs en Nederlands) en op een hele reeks toonhoogtes en volumes.
Het is een fase!
Als ik google naar driftbuien van dreumesen van anderhalf val ik natuurlijk in een warm bad van herkenbare verhalen. Altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent maar waar komt het vandaan en wat te doen? Het blijkt inderdaad een frustratie te zijn van vaardigheden die ze nog niet beheersen en het gebrek aan uitdrukkingsmogelijkheden. En dat het gelukkig een fase is die niet al te lang duurt. Deskundigen zeggen dat je nog geen time-outs mag geven omdat het kind dat nog niet snapt en zich alleen maar verlaten voelt. Rustig laten afkoelen en niet boos worden luidt het advies zodat je kind langzaam leert het ok is om driftig te worden en dat het ook weer over gaat. En als mama dat nou ook leert, zijn wel al een heel eind.
Ik besloot om de buien van James vast te leggen, omdat het leven nu eenmaal niet alleen bestaat uit blije momenten en publiceerde deze op mijn weblog.
