Dromen lopen soms anders dan gepland
Ik ben Laura en ik ben 32 jaar jong, getrouwd en trotse moeder van een 7-jarige zoon en een 4-jarige dochter. Ik heb altijd moeder willen worden. Vanaf dat ik me kan herinneren riep ik dat mijn beroep later ‘mama’ zou zijn. Ik zag het ook helemaal voor mij. Precies als in zo`n jaren vijftig film. Klaar staan in de keuken met een pasgebakken taart, pot thee klaar, om samen met de kinderen de schooldag te bespreken. Ik zou een jurk aan hebben, hakkenschoenen, perfect gestyled haar en mooie make-up. We zouden overgelukkig zijn en lachend door het leven gaan.
Dromen veranderen…
In de loop der jaren veranderen je gedachten, ideeën en dromen. Maar mijn droom bleef hetzelfde. Ik wilde moeder worden. Mijn idee van het moederschap werd wel een beetje aangepast. Gemoderniseerd, zeg maar. In plaats van de jaren vijftig moeder, zou ik een supermoeder worden. Ik zou klaar staan in de keuken met de zelfgebakken taart, de vers gezette thee en ik zou samen met de kinderen hun schooldag bespreken. Ik zou alle tijd van de wereld voor ze hebben en in de middagen mooie knutselwerken maken. Ik zou een ontzettend succesvol eigen bedrijf hebben, welke ik zou onderhouden tijdens de schooltijden van de kinderen zodat ze niet eens zouden merken dat ik aan het werk was. Uiteraard zou ik elke week, als trotse moeder, aan de zijlijn staan bij voetbalwedstrijden en turnwedstrijden. Van vier kinderen, want dat wilde ik. Ik wilde graag een groot gezin. En natuurlijk zouden mijn kinderen gelukkig zijn bij mij en mijn man.
Het ging helaas anders dan in mijn droom
Hoe anders blijkt het te zijn gegaan? Ik ben niet zo heel goed in knutselen en ik loop er niet gestyled bij. Schoenen met hakken heb ik bijna nooit aan. Mijn man en ik hebben elkaar ontmoet en wisten gewoon dat we samen verder wilden. Na een tijdje kregen we een zoon. De zwangerschap was lastig. Ik had harde buiken en bekkeninstabiliteit. Maar na 9 maanden werd ons manneke geboren. Ik zat letterlijk op een roze wolk. Mijn kind was mooi, lief en perfect. Achteraf ben ik blij dat we toen niet wisten wat we nu weten anders was die roze wolk waarschijnlijk inktzwart geweest. We wilden graag snel een tweede, maar ook dat liep anders. Ik kreeg een miskraam. En omdat iedereen riep dat miskramen vaak voorkwamen, dacht ik dat het normaal was en dat je er niet om hoefde te treuren. Ik bleek voor de derde keer zwanger te zijn toen we erachter kwamen dat onze zoon een aangeboren afwijking had (ik haat de term afwijking!). Helaas liep ook deze zwangerschap uit in een miskraam. Omdat we toen ziekenhuis in en uit liepen, besloten we de kinderwens opzij te schuiven. De artsen vertelden ons dat onze zoon een zware operatie moest ondergaan en dat er een kans bestond dat hij invalide uit de operatie zou komen. Uiteindelijk verliep de operatie goed en besloten we enkele maanden daarna om te proberen weer zwanger te worden. Ik werd zwanger, maar het was een zwangerschap vol angst. Bang om het kindje te verliezen. Bang dat het kindje ziek zou zijn. Uiteindelijk is onze dochter gezond geboren, 5 weken te vroeg.
Maar toch…
Het moederschap is totaal anders verlopen dan ik had verwacht. We lopen vaak ziekenhuis in en uit voor onderzoeken en controles. Ik sta niet langs de kant bij voetbalwedstrijden, want mijn zoon mag niet voetballen van zijn artsen. Hij is hard achteruit gegaan het laatste jaar en maakt gebruik van een rolstoel en aangepast meubilair op school. Hij wordt volledig geaccepteerd en doet het ontzettend goed op school. In augustus/september moet hij opnieuw geopereerd worden. Dezelfde operatie als 6 jaar geleden. Met, voor ons, dezelfde angsten. Enig verschil is dat we nu een dochter hebben, die helaas vaak op de tweede plaats terecht komt vanwege alle ziekenhuisbezoeken en therapieën van onze zoon. Ik probeer het allemaal zo goed mogelijk te regelen, maar het is lastig. Mijn goedlopende en succesvolle bedrijf is er niet gekomen, maar wie weet wat de toekomst brengt. Alle energie gaat nu naar mijn gezin. Sinds kort houd ik wel een blog bij op mijn eigen website, omdat dit voor afleiding zorgt. Ondanks alles is er één ding van mijn dromen over het moeder-zijn wat wel uitgekomen is. Ik weet dat mijn kinderen gelukkig zijn bij mij. En dat is wat telt.
Hoe is het bij jou thuis? Komt het moederschap overeen met wat je er van verwacht had?