Een (bonus) moeder zijn; het valt niet altijd mee…
Als ik ’s morgens wakker word van iemand die heel hard roept dat hij zijn billen graag schoon wil, heb ik het al helemaal gehad. Misschien kan ik sowieso niet zoveel hebben na een late dienst op mijn werk of misschien komt het gewoon omdat het niet mijn eigen kinderen zijn…
Ik ben bonusmoeder
De meeste downs in mijn tijd als bonusmoeder heb ik als ik even niet zo lekker in mijn vel zit, zoals nu. Ik heb het dan gewoon te druk om leuk en lief te zijn. Onderweg naar beneden praat ik mezelf moed in en neem ik me voor om ondanks mijn gemoedstoestand toch lief te zijn. Maar het kost me al enorm veel moeite om iedereen een goede morgen te wensen als ik de woonkamer in loop. Missie mislukt. Blijkbaar wordt dat meteen opgemerkt want ik krijg geen enkele reactie. Nouja, alleen een enorme glimlach van mijn eigen Luca – maar meer dan dat kan hij natuurlijk ook niet.
Terwijl ik koffie zet en mijn vriend een kus geef omdat hij weg gaat, vliegen de ‘hou ohop’s en ‘niet doehoen’s me al om de oren. Twee jongetjes die niet met en zonder elkaar kunnen. En dat is ook precies hoe ik soms over hun denk. Het wordt weer zo’n dag! Het is nog geen lunch tijd als de eerste bekers vol drinken al over de tafel zijn gevlogen en ze beide al zo’n vier keer op de trap gezeten hebben. Ik trek dit niet. Uiteindelijk geef ik het op. Ik zeg nog net niet “trek al het speelgoed maar uit de kast en eet al het snoep wat je vinden kan”, want dat hadden ze zeker gedaan. Dat zouden ze natuurlijk wel horen!
Ik kan de uren wel om kijken. Maar ook daar word ik niet gelukkig van dus ik besluit naar buiten te gaan met ze. Zoals ik kon verwachten was ook dit geen succes. De een wordt boos omdat hij zijn step niet mee mag (omdat ík daar dan halverwege mee kan lopen) en de ander is boos omdat hij de kinderwagen niet mag duwen (omdat ik liever niet heb dat Luca in de sloot beland). Als ze uiteindelijk een pact gesloten hebben en beide niets meer tegen me zeggen, zeg ik dat we naar huis gaan. Boos waren ze toch al.
Dan komt papa thuis en duurt het gelukkig niet lang meer voordat ik weer mag gaan werken. Zal ik gewoon stilletjes het huis uit sluipen? Maar als papa zegt dat ik weg ga bedenken ze zich seconde en komen beide op me afgestormd. De een vliegt me om de nek en roept terwijl hij me een knuffel geeft “werkse, lieve Inge!” En de ander geeft me een dikke natte zoen en zegt “tot morgen, ik hou van je!” Ik pak ze vast, kijk ze aan en zeg ondanks alles “ik ook van jullie!” En dat meen ik.
(bonus) Moeder zijn… dat valt niet altijd mee!
