Een brief aan mijn zoon: mijn onbezorgde, lieve, kleine, mooie mannetje
Sarina Wijkhuizen
Een brief aan mijn zoon. Mijn lieve, kleine, mooie mannetje. “Lief klein mooi mannetje van mij… De tijd gaat te snel en ik vraag mij soms af of ik te weinig geniet. Blijf nog maar even klein, blijf nog maar heel lang bij mij.”
Een brief aan mijn zoon
Als je later groot bent, word je misschien wel brandweerman of piloot, of politie, of meester of misschien zelfs wel directeur. En hoewel je nu vaak roept, dat je dat allemaal wilt worden. Ben ik blij dat je voor nu nog even klein bent, gewoon nog even kind. Want je wordt al zo snel groot.
En soms, als ik niet kan slapen, dan zit ik naast je bed. Ik kijk naar je hoe je daar zo vredig ligt. Zo onbezorgd en vrij. Hoe je ademt en af en toe onverstaanbaar brabbelt. En soms, als alle-grote-mensen-wereld-problemen me gewoon net even te veel lijken te worden, dan sluip ik stiekem jou kamertje in en zit ik weer naast je bed. Op mijn tenen loop ik naar je toe en dan zie ik je gezicht. Zo fijn, zo lief en zo zacht. En ondanks dat je al zo groot bent, ben je dan toch nog zo klein. Ik pak je handje in de mijne. En het liefst zou ik nu dicht tegen je aan kruipen, jou warmte voelen en je niet meer los laten. Maar alleen de aanblik stelt me iedere keer opnieuw alweer gerust.
Geniet ik te weinig?
Soms vraag ik me af, of de tijd te snel gaat of ik er gewoon te weinig van geniet. Ik voel me vaak schuldig, als ik je even niet zie. Of even geen tijd heb. Of geen zin heb om voor de zoveelste keer die ene puzzel met je te maken. Of antwoord op je gebabbel geef zonder echt te luisteren wat je nou eigenlijk verteld. Omdat ik het al weet of druk ben met mijn eigen onbenullige dingetjes, terwijl jij voor mijn ogen al zo snel opgroeit.
Lees ook: Ik ben niet die moeder…
En ik weet best dat je mama’s hand steeds minder nodig hebt, en dat ik niet iedere keer dat je valt voor je kan gaan liggen om je op te vangen. Ik weet dat je moet groeien en daar hoort vallen en opstaan bij. Ik weet dat je straks je eigen pad bewandeld op je eigen tempo en vooral op je eigen manier.
Ik wil het koesteren
Maar als ik hier dan zo zit. En ik luister naar je adem, ik zie je lieve gezichtje en ik voel de warmte uit jou handje dan voel ik een ultiem gevoel van liefde. En dat wil ik koesteren, ik wil je ieder moment dat je bij mij bent het liefst knuffelen en ik wil iedere stap die je maakt jou hand vast houden zolang dat van jou mag.
En soms maakt het me verdrietig, dat je straks groot bent en me echt niet meer nodig hebt, dat er geen broodjes meer gesmeerd hoeven te worden of verhaaltjes voor gelezen mogen. Dat je straks niet meer wilt dat mama met je mee loopt in de klas en dat die kus echt niet meer kan als je vrienden erbij zijn.
Lees ook: Brief aan mijn toekomstige schoondochter
Maar lief klein mooi onbezorgd mannetje van mij, vergeet nooit… Dat ik iedere stap die ik maak, jou in mijn hart dicht bij mij draag. En dat er niemand op de wereld is die meer van jou houd, of jou beter kent als je mama. Dus ik zal er altijd voor je zijn.
Photo by Juan Pablo Serrano Arenas from Pexels