Een ode aan de zwangerschapskilo’s; of toch niet?
Denise Bijker
Vol goede moed ging ik naar de zwangerschapsbegeleiding. Het leek me vooral erg leuk om andere vrouwen te ontmoeten die in hetzelfde schuitje zaten als ik. Af en toe lekker klagen over rugpijn of maagzuur. En daarnaast ook wel eens fijn om te horen dat ik niet de enige was die tegen bepaalde dingen aanliep; de overtollige zwangerschapskilo’s bijvoorbeeld waar ik niet zo blij mee was.
Snel weer in model? Moet lukken!
Sommige moeders waren daar voor de tweede keer. En de een riep nog harder dan de ander dat ze 2 dagen na de bevalling alweer in haar eigen spijkerbroek liep. Ik met mijn mini buik ging er dan ook gelijk vanuit dat mij dat ook wel zou lukken.
Alles heb ik bijgehouden in de zwangerschap. Zo ook de zwangerschapskilo’s. Ik haalde het Negen Maanden invulboek en Bryan moest verplicht s’ avonds nog mee naar de mediamarkt om een weegschaal te kopen. Netjes hield ik dit wekelijks bij. In totaal ben ik 10 kilo aangekomen, maar dat maakte het niet minder zwaar. Schoenen waarvan ik zelf niet meer de veters kon strikken, maagzuur, kleine Fayn die mij van binnen bont en blauw schopte. Genoeg om op te noemen en één van deze dingen is voor een (aanstaande) moeder vast wel herkenbaar.
Ik was er bijna…
De eerste kilo’s verlies je natuurlijk na de bevalling. Het vruchtwater is gemiddeld 1 kilo, je placenta en vliezen 0.5 kilo, en je baarmoeder in de zwangerschap weegt ook 1 kilo. Een baby weegt gemiddeld 3.5 kilo, dus gemiddeld verliest een vrouw 6 kilo na de bevalling. Dat betekende voor mij dat ik 4 kilo overhield na de bevalling. En om heel eerlijk te zijn, die kilo’s zitten er bij mij nog steeds aan. Mijn lichaam is veranderd en mijn heupen zijn twee keer zo breed. Maar op het moment dat ik dit met een ander deel krijg ik direct commentaar. ‘Zeur niet zo, want je bent echt niet dik, ‘ik wil het niet horen, je ziet er toch prima uit’.
Trots op mijn lichaam maar…
Oké laat ik als eerste even zeggen dat ik tevreden ben met hoe ik eruit zie. Ik vind mezelf niet dik, en de zwangerschapskilo’s neem ik voor lief. Ik heb er dan ook na de zwangerschap geen enkele moeite voor gedaan om de overige 4 kilo kwijt te raken. Waar ik van baal, is dat ik bepaalde kledingstukken niet meer pas. En ik ben van mening dat we daar ook van mogen balen. We mogen balen van het feit dat ons lichaam veranderd is, en natuurlijk zijn we daarnaast dankbaar dat ons lichaam een baby heeft gedragen.
En wat als je wel ontevreden bent met jezelf na de zwangerschap? Ook dat wil een ander vaak niet horen. ‘Maar jij kunt tenminste een kindje krijgen’. Moeten we ons dan schuldig gaan voelen naar een ander toe? Even egoïstisch gezegd maar wat jij voelt, en wat jij vindt, gaat om jou! Dat wil niet zeggen dat je het voor een ander niet erg vind dat het niet lukt om een kindje te krijgen.
Wennen aan een nieuw lichaam
We dragen 9 maanden een baby. 9 maanden lang verandert er van alles in je lichaam. Hormonen die op hol slaan, misselijkheid, maar dus ook de zwangerschapskilo’s die je erbij krijgt. Ik ben 9 maanden verder, mijn spijkerbroeken liggen nog steeds in de kast te wachten tot ik ze “ooit” weer aan kan. Maar ik ben er bang voor dat ze ongedragen zullen blijven liggen, en ondertussen maakt mijn kastruimte voor kleding die een maatje groter zijn.
Balen mag!
Voor mij is dat prima, en als dat voor jou niet prima is dan is dat ook goed. We hoeven niet altijd ons lichaam te omarmen voor wat het kan en voor wat het ons geeft. We mogen daar ook van balen. Het belangrijkste is dat jij lekker in je vel zit, want dan ben je ook het gelukkigst. Wij zijn moeders, en we rocken 1 voor 1. Mét of zonder zwangerschapskilo’s!
Photo by Isabel Ramona Duque from Pexels