Een strenge opvoeding: done or not done?
Sarina Wijkhuizen
Herken je dat? Ik kan zelf uren verdwalen in verhitte discussies op Facebook. Vooral van de reacties kan ik smullen en als ik zit te lezen pak ik er nog net geen bak popcorn bij. Afgelopen week las ik een artikel van iemand waar het ging over het té veel verwennen van onze kinderen en daarna volgde iemand die vrij streng opvoeden navolgde. Dat soort artikelen, blogs of verhalen zetten mij altijd wel aan het denken. Ik zeg echt niet dat het één goed is en het ander fout, ik vraag me dan alleen af wat ik zelf doe en hoe ik daar over denk. En is een strenge opvoeding done of not done?
Een strenge opvoeding?
Mijn kleine vriendje van 5, moet namelijk best een heel hoop zelf doen, tenminste dat vindt vooral hij. Ten eerste vind ik dat persoonlijk goed voor zijn zelfredzaamheid, ten tweede is het voor mij anders gewoon soms te zwaar. En dat betekent echt niet dat hij zelf zijn broodjes staat te smeren, lunchtrommels klaar moet maken en zijn eigen was wast, opvouwt én strijkt hoor. Maar wel dat hij zich ‘s morgens zelf even aankleed (wel dan weer met de kleding die ík de avond daarvoor klaar heb gelegd, want anders is het net Pipo de Clown als hij de deur uit gaat).
Dat betekent ook dat ik verwacht dat hij zijn kleding netjes in de wasmand gooit (iets waar papa zelfs nog wel eens moeite mee heeft…) en na het eten zijn bordje naar de keuken brengt. Ik verwacht dat hij zijn schoenen bij binnenkomst uittrekt en zijn jas aan de kapstok hangt. Mijn huiskamerstoelen zijn namelijk veel te mooi om te fungeren als kledinghangers en dat vind ik ook nog eens ontzettend ongezellig staan.
“Alstublieft en dankuwel”
Verder worden alle volwassenen met u aangesproken. Stel je je netjes voor als je ergens binnenkomt en zeg je netjes alstublieft en dank u wel. In de bus en de trein sta je op voor ouderen mensen. Dat is in zijn geval dus bijna voor iedereen. Je behandeld anderen zoals je zelf behandeld wilt worden en je gaat met andermans spullen altijd zuinig om.
Samen meehelpen
Verder hecht ik waarde aan het avondeten en de uitgebreide ontbijt sessies in het weekend. Dat betekent voor papa en mama geen telefoon, eten met je mond dicht het liefst zonder te smakken, hoewel dat laatste voor Davy een flinke uitdaging blijkt en blijven zitten tot iedereen klaar is. Ik moet daarbij toegeven dat onze smurf het nog makkelijk heeft. Wij waren vroeger op zondag met zeven personen en mijn broer kon altijd enorm veel eten. Dan zat je écht heel lang aan tafel. Bij ons is Davy vaak als laatste klaar maar ik vind dat we moeten wachten tot iedereen klaar is. Daarnaast vind ik het niet meer dan normaal dat ook hierin door papa én zoonlief een handje wordt geholpen. Even samen de tafel dekken en samen afruimen is stiekem nog best gezellig ook.
De lat ligt hoog
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf er soms echt op betrap dat ik de lat heel hoog leg, voor mezelf als moeder en voor Davy als kind. Maar dat neemt niet weg dat de basis normen en waarden, waar respect heel hoog in het vaandel staat, hier toch echt nagestreefd dienen te worden. Zo gaat mijn kind ook wel eens zonder eten naar bed wanneer hij het echt te bont maakt en niet luistert. En heb ik er geen moeite mee om hem zonder pardon op de mat te parkeren na de zoveelste grote mond. Ik blijf namelijk wel zijn moeder en hij heeft wel gewoon te luisteren. En dat betekend echt niet dat ik minder van hem hou hoor. Misschien zelfs soms wel meer.
Ook mijn kind luistert niet
Verder sta ik echt ook regelmatig machteloos als ik hem bij een vriendje ophaal en hij weer eens loopt te draken alsof hij de baas in huis is. Persoonlijk heb ik hem er het meest mee om daar niet op dat moment een heel drama van te maken maar thuis een computer/tv/ipad verbod in te lassen. Waar ik over het algemeen mezelf uiteindelijk vaak het meest mee heb, omdat het ge-mama me na drie dagen digitaal verbod altijd vreselijk mijn neus uitkomen. Maar we houden voet bij stuk.
Het is niet zo moeilijk
Persoonlijk vind ik dat ik geen hele vreemde dingen van mijn kind verwacht. Ik hoop hem een basis mee te geven voor een mooi leven. Een leven met veel vrienden en fijne mensen om hem heen. En ik geloof dat als hij teveel gepamperd wordt dat daar een negatieve invloed op zou kunnen hebben, vooral omdat mijn zoontje een ijzersterk karakter heeft en daardoor dus ook hele duidelijke grenzen moet kennen. Maarja, dat is mijn idee en de handleiding hoe voed ik mijn kind het best op is nog steeds niet vrijgegeven, dus we doen allemaal gewoon ons best.
Wat doen jullie?
Ik ben benieuwd: Hoe voed jij je kinderen op? Ben je streng? Of mogen bij jullie thuis de regels best af en toe een beetje afwijken van wat anderen vinden?
Foto door Ksenia Chernaya via Pexels