De eerste nacht in het nieuwe huis
Eerder al gaf ik mijn tips om te verhuizen met een dreumes. Nu deel ik het drama van onze eerste nacht in het nieuwe huis. Zodat je denkt: ‘Leuk, verhuizen. Nu heb ik er al helemaal geen zin meer in.’
Nu is het zo dat mijn lieve kind niet graag ergens anders slaapt ‘s avonds. Overdag: prima. ‘s Avonds: oorlog. Mijn vriend en ik hebben zelfs wel eens met hem bij mijn ouders geslapen om te kijken of dat beter zou gaan. Het gevolg was dat mijn vriend ‘s nachts met hem naar huis is gereden waarna hij in zijn eigen bed als een blok in slaap viel. Hij had alleen maar liggen huilen. Het was vreselijk. Eigenlijk konden we ‘s avonds nergens heen, behalve als we oppas hadden die bij ons thuis wilde oppassen.
Lees ook: Slapen is stom! Tenminste, dat vindt mijn kind…
Je kunt je voorstellen dat ik dus enorm op zag tegen de eerste nacht in het nieuwe huis en al grapjes maakte dat we in ons oude huis moesten gaan slapen. Goed, op een gegeven moment was het bedtijd, meneer was moe en moest naar bed. We deden het bedritueeltje zoals we dat altijd deden en legden hem in bed. Tot zover ging alles prima.
Op het moment dat we de deur van zijn kamer dichtdeden, brak de hel los. Huilen, huilen, huilen. Niets hielp. Op een gegeven moment liep ik zelf half-huilend met een kind op mijn arm, mijn vriend vragend of we niet alsjeblieft nog een nacht in het oude huis konden gaan slapen. En mezelf afvragend waarom ik toch in vredesnaam wilde verhuizen. Tot ik op een gegeven ogenblik een helder moment had. Wat was nou precies het grote verschil tussen zijn oude kamer en alle andere kamers waar hij ‘s avonds moest slapen? En waarom gaat het overdag wel goed maar is het ‘s avonds alsof mijn kind bezeten is door een demon?
Lees ook: Een nachtje met mijn zieke peuter samen in bed
Het antwoord, dames en heren, is het licht. Mijn zoons oude kamer was aardedonker en in feite alle andere kamers waar hij ooit heeft geslapen, niet. Hoewel we voor zijn nieuwe kamer ook een verduisterend gordijn hadden gekocht, kwam er nog licht door het venstertje boven zijn kamerdeur. ‘We moeten het afplakken!’ zei ik, vrij wanhopig, tegen mijn vriend. Met een stuk gordijn, dat we bijsneden met een stanleymes, en schilderstape (heel veel beters was er niet voor handen, alles was natuurlijk nog ingepakt) hebben we het raampje afgeplakt en binnen een paar minuten was het stil. Het was geweldig. Het mooiste geluid ooit. (Sindsdien slaapt hij overal goed, als we het maar donker genoeg maken. Zo’n kind blijft een prachtig mysterie.)
Bron beeld: Flickr