En als Plan A nou niet lukt?
In de jaren ’80 kwam ze in opmars, de BOM-vrouw, oftewel de Bewust Ongehuwde Moeder. Een vriendin van mij zei altijd dat ze dat later zou worden. Haar moeder was geen BOM-vrouw. Wel gescheiden en zielsgelukkig zonder haar ellendige ex. Ik vond het prima. ‘Anders’ zijn was ik inmiddels zo gewend; enige donkere meisje, enige zonder broers of zussen, enige van wie vader èn moeder fulltime werkten. Een BOM-vriendin leek me een prima toevoeging aan mijn kleurrijke netwerk. Ik ging zelf voor het traditionelere werk. Studeren, schrijfster en kinderpsychiater worden, trouwen en daarna 4 (VIER) kinderen eruit poepen. Hopla! Wist ik veel…
Begrijpen dat Don Juan echt een sprookje is
Ik heb in totaal twee echte vriendjes gehad, met nummer twee ben ik getrouwd. ‘Gelukkig’ ontmoetten wij elkaar op die cruciale leeftijd. Jeweetwel zo rond je 25ste, wanneer je goed de bloemetjes hebt buitengezet, minstens één keer met backpack en net genoeg geld voor een ragcamping en knakworsten, door heel Europa hebt gereisd en een beetje begrijpt hoe mannen in elkaar zitten én begrijpt dat Don Juan echt een sprookje is. Volgens mij was het twee jaar voor 9/11 toen ik een artikel las in de Folia (onze studentenkrant) over de kansen van hoogopgeleide vrouwen op de arbeidsmarkt. Ze bleken ongeveer meer kans te hebben om slachtoffer te worden van een terroristische aanslag, bleek uit kansberekeningen. Samen met mijn vrouwelijke medestudenten hebben we dat onderzoekje weggehoond.
Nog lang niet aan toe!
En toen waren wij, ’meisjes’ ineens thirty-somethings, of bijna 30. Bijna iedereen maakte aanstalten om te gaan settelen, als dat niet al gebeurd was. Bij sommigen liep net in die periode de langdurige relatie stuk, qua eitjes en hun houdbaarheidsdatum natuurlijk totaal niet handig. Volgens weer andere statistieken werden vrouwen gemiddeld pas op hun 29ste zwanger. Die resultaten golden toen als redelijk shocking. Onze moeders fietsten op die leeftijd immers al met ons, voor- en achterop door het leven. En vaak balanceerde daar zelfs nog een broer of zus naast. In ònze realiteit gaven 29,75 jarige vriendinnen duidelijk te kennen “nog làng niet aan kinderen toe te zijn”.
> Lees ook: 10x wat je beter niet kan zeggen tegen een jonge moeder
Paar honderd dozijn eieren
Maar dan begint die klok ineens heel hard te luiden, zo van “Uhm, hallo, je weet dat er hier een paar honderd dozijn eieren op je zitten te wachten hè en dat die er niet bepaald verser op worden? Just saying!” Tja, wat doe je dan als Don nog totaal niet in zicht is?
Beperkte Houdbaarheid
Voor mij was het altijd duidelijk dat ik ooit moeder zou worden. Net als die vriendin in de jaren ’80 zou ik dat desnoods alleen doen, Plan B. Waarom niet? Natuurlijk is het leuker als je tijdens die opvoeding, die heuglijke èn die rotmomentjes kunt delen met de vader. Maar ja, vrouw hè? Onze eitjes kunnen niet tot in de eeuwigheid wachten op die Mr Perfect. Aan kinderen krijgen zit, in het meest ideale geval, een deadline en dat geldt niet voor het vinden van Mr Right. Hoewel… Als je hier op 43-jarige leeftijd aan jouw gynaecoloog te kennen geeft, nog steeds naar baby’s te verlangen, zegt deze hoogstwaarschijnlijk “Go for it, you’re still young for New York standards!”
Prins en Paard op de Vlucht
In mijn omgeving heb ik genoeg voorbeelden gezien van vrouwen die voor een verdomd moeilijke keuze stonden: Ga ik voor die fantastische man, die absoluut geen kinderen wil? Of luister ik naar mijn eierstokken en neem ik het risico dat Prins Heerlijk straks met een noodgang op zijn paard weg galoppeerd als hij die positieve zwangerschapstest onder ogen krijgt? Alleen een kind opvoeden klinkt verre van ideaal, ik begrijp dus ook echt goed dat sommige vrouwen voor optie 1 gingen (met de eventuele hoop dat hij toch overstag ging…ooit). Ook ken ik (meer) gevallen waarin vrouwen voor optie 2 gingen en Prins inclusief paard met veel drama richting de open armen van een andere, kinderloze vrouw zagen vertrekken. Als ik deze vrouwen spreek, zeggen zij stuk voor stuk dat dit de beste beslissing was die zij ooit genomen hebben. Ja, die eerste jaren waren alles behalve ideaal. Maar dat zijn die eerste jaren sowieso niet echt, toch?
> Lees ook: Waarom rammelen mijn eierstokken niet…?
Plan B
Dit stuk klinkt waarschijnlijk als een lofzang op de Plan B Moeder. Al die vrouwen die deze dappere keuze maakten, juich ik inderdaad hartelijk toe. Maar toen ik Halina Reijn in De OK Vrouw keek, zag ik in dat ik wel heel makkelijk praten heb. Die keuze om ‘het dan maar alleen te doen’, neem je niet zo makkelijk. Logisch dat zoveel vrouwen zich uiteindelijk dus neerleggen bij het moederloos blijven en proberen te accepteren dat vrouw zijn meer inhoudt dan moeder worden. Juist dat laatste lijkt me verschrikkelijk moeilijk met een maatschappij die behoorlijk traditionele verwachtingen van ons heeft. Dit bleek ook heel duidelijk uit het feit dat Halina zichzelf een loser voelde, een teleurstelling voor haar moeder en zussen, omdat ze nog steeds geen kind op de wereld had gezet. Tel daar dan ook nog die oer gevoelens en de afkeurende reacties uit de omgeving, als je Plan B ook maar overweegt, bij op en je hebt een uitstekend recept voor een stevige nervous breakdown!
> Lees ook: Een OK-vrouw; een ongewild kinderloze vrouw
Heb jij één of twee mamma’s?
Wat ik geleerd heb van deze documentaire èn de OK vrouwen in mijn omgeving? Dat nu de omgeving aan zet is. We moeten stoppen met oordelen en waar nodig vrouwen steunen in hun keuzes. Voor sommige vrouwen heeft het leven simpelweg anders beslist. Weer andere vrouwen hebben gekozen voor een alles behalve traditionele gezinssamenstelling en daar moeten we nu eindelijk eens aan gaan wennen. De komende generaties kinderen zullen in de klas zitten met kinderen, die twee mamma’s, twee of drie pappa’s en ja, ook ‘slechts’ één mamma (en een anonieme, Deense zaaddonor als pappa) hebben. We leven alweer een tijdje in de 21ste eeuw mensen, wen er maar aan!
Bron beeld: Pixababy