Er was eens een Smartphone…
Vijf jaar hebben we heerlijk geleefd in onze bubble in deze miljoenenstad. Vijf jaar lang konden onze kinderen in alle rust kind zijn, binnen onze bubble, die The Upper Westside heet. Heerlijke school en omringd door parken en talloze speeltuinen. Elke dag was een speeldag, meestal zonder schermpjes en zonder kabelTV. Maar binnenkort is het voorbij, dan stappen wij uit die comfortabele bubble weer de werkelijkheid in. We gaan dan kennismaken met en strijden tegen het fenomeen ‘kind en smartphone’…
“Kijk mamma, het is mooi weer!”
Noem me maar ouderwets, maar ik vind dat kinderen vooral bezig moeten zijn met dingen waar ze moe van worden. Dat wil dus zeggen, dingen waarbij zij intensief van al hun ledematen en zintuigen gebruikmaken, het liefst buiten. Misschien hebben we ‘geluk’, omdat onze kinderen graag buitenspelen, ze kunnen er geen genoeg van krijgen. Ik weet nog hoe we ooit de pijpenstelen naar beneden zagen komen en dat onze zoon van bijna 4 zei: “Kijk mamma, het is mooi weer, mag ik naar buiten?” Nu hij 10 is, wordt hij nog steeds zielsgelukkig van takken verzamelen om hutten te bouwen, gevechten met super soakers en waterballonnen, of urenlange voetbalsessies met wie daar ook maar zin in heeft. Geldt ook voor de kleine, of het nu heel hard schommelen, of radslagen oefenen is, buitenspelen is gewoon fijn!
Eten met mes, vork en smartphone
Thuis is het soms moeilijker. Ze proberen het elke keer weer “Mag ik iets kijken op de iPad?” Of tijdens etentjes, dan willen ze het liefst meteen onze telefoons gijzelen. Ik zie het vaak genoeg om ons heen, zelfs kinderen die meer bezig zijn met hun scherm dan met wat er op hun bord ligt, of hun tafelgenoten. Ik snap dat echt niet. Waarom neem je ze dan mee uit eten?
Me broer
Gisteren las ik in de NRC dat ouders en leerkrachten de strijd tegen die smartphone obsessie bij kinderen hebben opgegeven. Pardon? Kinderen nemen de aantekeningen op het schoolbord tegenwoordig over met een simpele klik op hun smartphone. Vaarwel schrijfvaardigheden, hellooooo me broer en hun hebben. Als ze iets niet snappen, zoeken ze dat snel even op via de Wikipedia App, maar die informatie verdwijnt meestal met dezelfde snelheid weer van hun harde schijf. Laatst vroeg ik een paar vriendinnen, ter voorbereiding op onze terugkomst, of alle 10-jarigen in Nederland een smartphone hebben. Tot groot genoegen van onze pre-puber blijkt dat dus inderdaad het geval en daar zit ik echt een beetje mee.
Junkies met ontwenningsverschijnselen
Ik denk dat het goed is dat kinderen al op jonge leeftijd kennismaken met het digitale tijdperk. Afgelopen jaar volgde de oudste zijn eerste cursus coderen en ik moet zegen dat ik minstens even trots was, toen ik de robot van zijn team zag lopen en kleine opdrachtjes uitvoeren. En hoe heerlijk is het, als je in het weekend iets langer kunt uitslapen, terwijl de vroege vogeltjes lekker beziggehouden worden door de iPad. Rekenspelletjes of spellingoefeningen via de iPad doen en films downloaden voor in de auto op diezelfde iPad, fantastisch ik ben Steve Jobs eeuwig dankbaar. Maar alles met mate. Ik merk duidelijk het verschil wanneer mijn kinderen net te lang naar een scherm gestaard hebben. Als je dat ding dan afpakt, lijken ze wel een junk met ontwenningsverschijnselen. Ze gooien zichzelf op de bank van ellende, kunnen zichzelf ineens niet meer vermaken. Echt bizar. Als ik ze de schermpjes daarentegen verbied en ze niet anders kunnen dan echt spelen, heb ik twee blije kindjes, die me vol trots hun tekeningen en Lego ruimteschepen demonstreren. Volgens mij zegt dat al genoeg!
> Lees ook: Uitslapen met kids? Het kan wél!
Duckface Selfies
Ik heb daarom echt moeite met het beeld van kinderen die niet meer normaal met elkaar kunnen spelen, want een playdate betekent tegenwoordig vaak samen gamen. Een verjaardagsfeestje betekent een groepje tienermeisjes dat zwijgend duckface selfies zit te maken voor op hun Instagram. Waarom? Nee, je bent geen Kylie Jenner, jouw leven is veel leuker, je hebt namelijk echte vrienden en die heten geen Kim of Kanye. Praat gewoon even met de jarige, of degene die naast je zit, als je toch zo graag aandacht wilt.
Computerspel met joystick
Ja, noem me maar ouderwets, of verwijt het die bubble. Maar mijn jeugd met poppen, Barbies, Playmobil en hele dagen op mijn rollerskates was echt fantastisch. Ik kreeg op mijn 11de een computerspelletje, waarbij een kat een muis probeerde te vangen. Die batterijtjes waren peperduur, dus je keek wel beter uit dan dat ding als verlengstuk van jouw hand te gebruiken. We hadden ook een PC, daar mocht ik af en toe spelletjes op doen met zo’n joystick en mijn ouders deden gezellig mee.
Zombies
Ik hoop echt dat ik straks in Nederland mijn poot stijf weet te houden. Een telefoon? Daar ontkom ik waarschijnlijk niet aan, maar er zijn regels en restricties en vooral ook consequenties indien nodig. Ik moet er niet aan denken dat mijn kinderen straks al whatsappend tussen de auto’s doorfietsen. Ik moet er ook niet aan denken dat mijn kinderen op wat voor manier dan ook betrokken raken bij cyber bullying. Ik hoop dat ze op een school terechtkomen waar niemand nog Facebook of Instagram heeft (officieel is Facebook voor 13 en ouder, vertelde iemand mij laatst). Ik heb honderd keer liever dat ze wekelijks met gescheurde kleding thuiskomen, omdat ze een perfecte sliding maakten bij het voetballen, of omdat ze aan een tak bleven haken tijdens het bomenklimmen (ok, bij wijze van spreken dan…), dan dat ze thuis als twee zombies naar vechtende poppetjes zitten te staren.
Nooit opgeven die strijd!
Lieve mede-ouders, niet opgeven die strijd. Niemand heeft ooit beweerd dat opvoeden makkelijk is. Denk maar zo ‘vechtende broertjes en zusjes is altijd gezonder dan schermverslaafde broertjes en zusjes’. Probeer een gesprek aan te gaan tijdens het eten, goed voor hun taalvaardigheid ook. Oh en leg jouw eigen telefoon ook af en toe weg, koop een echte krant en een echt boek (Kindle is wederom een scherm, geen boek). Stuur de kids een berichtje tijdens school. Als ze dan meteen reageren, pak je thuis direct die telefoon af. Een telefoon hoort niet in de klas, punt uit. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar misschien helpt het als ik de OESO bevindingen er even bijhaal: “Nederlandse leerlingen zijn het minst gemotiveerd en het meest ongedisciplineerd”. Hoog tijd dus om die smartphone in beslag te nemen!
Oeps! We konden je formulier niet vinden.
Bron beeld: Stockfresh