Evenveel, onvoorwaardelijk en voor altijd…
Denise Meijer
Ergens tussen de pas bezorgde pizza en een lange warme douche drong het tot me door. Ik stond op het punt te bevallen. Althans: het zou gaan gebeuren. Vandaag nog en dit specifieke moment was daarmee ook het laatste wat we mee zouden maken als een gezin van drie. Morgen zou alles anders zijn…
Ik kan het gevoel nog zo goed voor mij halen. Niet alleen van tijdens deze specifieke situatie maar ook van tijdens de zwangerschap.
Uit het niets kon ik naar mijn zoon kijken en overmand worden door een mix van verdriet en schuldgevoel. Hij zou binnen korte termijn niet meer mijn ‘baby’ zijn, niet meer mijn enige oogappeltje. Mijn wereld zou niet meer enkel om hem draaien, maar ook om zijn kleine zus en hoe raar het ergens klinkt, ik vond dat ik hem tekort deed. Door mijzelf verder voort te planten dus. Door hem te ‘zegenen’ met een zusje waar hij niet om heeft gevraagd.
Ook vroeg ik mijzelf af of ik wel evenveel van hun beide zou gaan houden.
Wat als ik een favorietje krijg?
Of wat als ik plotseling minder van mijn zoon zou gaan houden en enkel alleen met de baby bezig zou zijn?
Horrorscenario’s. True! Al zou ik het eerder hormoonscenario’s willen noemen.
Je weet wel: van die dingen die je tegen wil en dank, in je hoofd zal halen. Hoe onrealistisch ze ook zijn.
Maar we stonden er nu toch. In de woonkamer van mijn zus.
Het was tijd. Het was zover.
Ik gaf mijn zoon de allerlaatste knuffel die hij als enigst kind van mij zou krijgen en hij gaf mij de allerlaatste kus die hij mij als enigst kind zou geven.
Mijn maag wrong zich in onmogelijke bochten, maar ik mocht van mijzelf niet huilen. Dit laatste moment, zo aan de voet van iets wat ons gezinsleven zou gaan veranderen. Mocht niet emotioneel zijn, maar luchtig. Upbeat.
Alsof we op het punt stonden om naar de Efteling gaan. Zoiets.
Zelfs al kon IK het gevoel dat ik naar de slachtbank gebracht zou worden nauwelijks onderdrukken.
Mijn man trok de deur achter ons dicht en daar kwamen ze:
De tranen. Het schuldgevoel was niet te harden.
Ik had het gevoel dat ik zoveel van hem afpakte door nog een kindje te krijgen en door nu, op dit moment, te bevallen.
Morgen
Ik heb nauwelijks geslapen en kijk (een tikkie vermoeid) naar het roze wolkje wat er in mijn armen ligt.
Ze is nu een paar uur oud en zal zo voor het eerst kennismaken met haar ‘grote’ broer.
Niet dat ze daar zelf iets van mee zal krijgen, maar ik ben toch al zenuwachtig genoeg voor ons beiden.
Zal hij haar leuk vinden? Heeft hij überhaupt meegekregen dat er al die tijd een mini-mensje in mama haar dikke buik heeft gezeten? Wat als hij haar nou vreselijk vindt?
Het is slechts een greep uit de dingen die er door mijn hoofd gaan op het moment.
Ik hoor hoe er, in de gang, kleine voetstapjes snel dichterbij komen en een gegiechel die ik uit duizenden herken. Ze zijn er! Het is zover.
“Mama!” hoor ik, wanneer hij in de deuropening staat en ik voel wederom hoe ik bijna in huilen uit zal barsten. Al is het deze keer van geluk, omdat we weer even samen zijn.
Hij klimt naast mij op het ziekenhuisbed, kijkt naar het roze wolkje op mijn arm, slaakt een verwonderde zucht en zegt: “Ze is prachtig!”
Het was dat moment. Dat moment precies.
Mijn hart werd twee keer zoveel groter dan ze al was en daar was het! Alle ruimte die er nodig was. Met meer dan genoeg plek en liefde voor hun allebei. Geen schuldgevoel, geen verdriet, geen twijfels. Alleen maar compleet en geliefd.
En dat evenveel, onvoorwaardelijk en voor altijd!
Bron beeld: Eigen beeld Denise