Faalangst; hoe hoog leg jij de lat?
Iedereen heeft zo’n valkuil, zo’n demoon uit het verleden en wellicht ook wel uit het heden. Iets waarvan je zo intens en vurig hoopt dat je het niet aan je kind door zult geven. Niet genetisch en niet in je opvoeding. Iets waar je zo hard voor vecht dat juist door deze focus jij je doel compleet voorbij schiet. Heb je zelf faalangst of herken je de kenmerken in (één van je) kind (eren), lees dan vooral verder. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt.
Faalangst. Dat ene kleine woordje; daar gaan mijn nekharen van overeind staan.
Oerangst
Faalangst dus. Heden ten dage is dit een groot probleem onder onze kinderen, aldus verschillende artikelen die ik tegenkwam in mijn zoektocht op het grote web sinds ik een vleugje faalangst meende te bespeuren bij mijn eigen Mini-me.
Tot op de dag van vandaag dragen we een geëvolueerd stukje angst uit de prehistorie met ons mee, toen vechten of vluchten letterlijk overleven betekende. Bijvoorbeeld tijdens de jacht op wilde dieren. Zonder deze functionele angsten van destijds was de mens wellicht vroegtijdig uitgestorven. Combineer dit in een fatalistische mix met onbegrensde loyaliteit van kinderen naar hun ouders en je hebt de ideale cocktail voor een neerwaartse spiraal. En dat net in een samenleving waar men zit te wachten op erkenning in de vorm van voldoende resultaten (bron: Succes niet gewenst – NRCNext).
Je kind gelukkig zien
Je hoogste doel is om je eigen kind een zo goed mogelijk leven te geven. Je hoopt zelfstandige, onafhankelijke, sterke, gezonde en bovenal gelukkige volwassenen te creëren en met alle liefde die je in je hebt werk je naar dit resultaat, toch? Of je dit nou bewust doet door het verslinden van ieder zelfhulpboek en het bijwonen van hand-on workshops te volgen of dat je dat nou doet door eigenlijk maar gewoon wat te doen en je gevoel te volgen.
Linksomgedraaide Quinoa
Helaas blijkt uit steeds meer onderzoeken dat die focus op je kind fataal kan zijn. Want wat doen wij tegenwoordig als ouders om ons kind te helpen en te stimuleren het beste uit zichzelf te halen? Geen middel wordt geschuwd. Van baby tot puber worden ze gemonitord en als je al niet door een instantie wordt doorverwezen via een etiket dat op je kind wordt geplakt, kijken we zelf wel waar we hulp kunnen halen.
Praktijken van kindercoaches schieten de grond uit als paddenstoelen in de vroege herfst. Voor ieder proefwerk hebben we de stof al honderden keren doorgenomen met onze spruit. Iedere avond opnieuw. We nemen een abonnement op Squla om zo de lesstof voor te kunnen blijven en beloven hen een dagje pretpark als ze zich honderd procent geven. We branden ontspannende geurkaarsen en volgen Yoga lessen om ze tot rust te laten komen, bereiden linksomgedraaide quinoa met in kokosmelk gefrituurde koolraap omdat dat de prestaties zou verhogen. De avond van tevoren gebieden we onze Prinsen en Prinsessen lekker-vroeg-naar-bed-te-gaan en goed-uit-te-rusten. De ochtend voor die belangrijke CITO wensen we ze een ‘Doe je best!’, ‘Je kan het!’, ‘Zet hem op!’ en als laatste doodssteek; ‘Succes‘. Ja, alles met de beste bedoeling natuurlijk! Dat begrijp ik wel en daarom is het ook zo moeilijk die spiraal te doorbreken.
Die lat bepaal jij!
Want is wat hier gebeurt niet een stuk projectie? Projecteren we onze eigen angsten niet op onze kinderen? En lees eens even kritisch terug; hoe hoog leggen wij hierbij zèlf die lat voor ons eigen kind?
Stel je voor dat we onze spruit eens wat meer eigen verantwoordelijkheid zouden geven op weg naar de volwassenheid. Geef ze een stukje vertrouwen. Vertrouw erop dat ze zullen leren voor een belangrijke toets zonder dat we ze honderden keren overhoren. En zo niet? Laat ze dan eens op hun bek gaan. Door hun eigen gecreëerde fouten, en niet omdat ze zich alsnog branden aan de kastanjes die jij voor ze uit het vuur had gehaald. Stel geen gouden bergen in het vooruitzicht wanneer ze goed presteren en hou vast aan een normaal dagritme zodat de focus van die belangrijke toets of belangrijke wedstrijd verschuift naar een gezonde dosis zin. Laten we niet hun angsten voeden, maar laten we afrekenen met de demonen uit ons eigen verleden. Wie weet….