Help! Hoe breng ik mijn kind fatsoensnormen bij?
Mijn lieve overenthousiaste 4-jarige kleuter kan soms nog wel eens bot uit de hoek komen. Van opeens heel verlegen, en terughoudend naar bijna anti-sociaal. Dat terwijl ze het meest lieve, gevoelige en sociale wezen is, dat ik ken. Hoe breng ik haar manieren bij en zorg ik ervoor dat ze een graag gezien kind wordt, zonder zichzelf te verliezen? Iemand??!!
Soms ben ik bang dat kinderen haar straks liever zien gaan, dan komen. Ik weet het: ik draaf te ver door. Maar als je zelf als mama een gepest kind bent geweest, dan zie je al sneller spoken en beren op de weg, waar anderen misschien onschuldig kindergedrag zien. Wellicht dat dat het ook is. Dat ik mijzelf spiegel aan haar… Ik herken zoveel van mijzelf, en ben dan wel bang dat de geschiedenis zich herhaalt. Is dat zo vreemd dan?
Lees ook: Lief gepest kind
Herhaling, herhaling, herhaling
Wat het opvoeden en aanleren zelf betreft, weet ik dat het daadwerkelijk aankomt op: herhaling, herhaling, herhaling. Alleen, soms lijkt het alsof ik niet tot haar kan doordringen. Dan reageert ze niet. Of niet echt. En weet ik dus niet of de boodschap nu geland is of niet. Ik vraag me dan af hoe andere ouders dat doen. Hoe breng je een vier-jarige fatsoensnormen bij?
Tips iemand?
Dan heb ik het dus ook over: netjes dankjewel zeggen, wanneer ze ergens gespeeld heeft. Niet kribbig doen, en ronduit bot dus, als ze weer weg moet. Alsjeblieft, bij het vragen om iets. Enzovoort. Maar vooral, niet gelijk de kont in de krib gooiend, wanneer iets eens niet gaat, zoals zij dat wil of verwacht had. En last but not least: Luisteren! Naar mij. Naar manlief (d’r papa) en naar enig andere ‘gezaghebbenden’, waar ze mee te maken heeft. Maar ook naar andere kinderen toe. Gewoon: Lief samenspelen, rekening houden met de ander!
Lees ook: Ik ben de moeder van dat kutkind…
Nog niet jarig
Een voorbeeld: bij haar in de klas zitten de jarige kindjes – zoals volgens mij overal – altijd voor in de klas. Trots, naast de juf op een ware troon met een mooie verjaardagsmuts op het hoofd. Dit keer zat er een vriendinnetje, met wie ze altijd graag speelt. Op een of andere manier had ze zich even niet ingesteld op dat zij daar nu zou zitten. Mede, omdat ze van haar ook een uitnodiging voor het verjaardagsfeest had gehad, wat deze week pas plaatsvindt. In mijn dochter’s beleving was ze dus ook nog lang niet jarig. Even schakelen. Niet haar sterkste punt.
Jarige Jet in kwestie stak al onbevangen haar handje uit bij het zien van ons, waarop ik haar vrolijk feliciteerde, en mijn meisje spontaan in haar (onbewust botte) schulp kroop. Lees: armen over elkaar, en hoofd bozig afkerend.
Ik vond het sneu. Voor de Jarige Jet. En heb dochterlief direct even apart genomen (uit de rij) en de les gelezen op ooghoogte. Dat het niet netjes was, dat ze niet even een handje wou geven. Enzovoorts. Maar ze bleef erbij. Ze wou geen handje geven. Ook niet, omdat het huilen haar op dat moment nader stond dan het lachen. Wat moe(s)t ik dan? Haar pushen? Of juist niet? Had ik haar teveel on the spot gezet?
Het is dat de school net zou beginnen. Anders was ik er nog even op door gegaan. Dat kon dus al niet meer. Ik liet haar dus een beetje verdrietig achter met een naar gevoel, en heb het in de middag nog wel een keer herhaald. “Wat nu als jij op die stoel zit straks. Dan vind je het toch ook leuk dat iedereen je feliciteert?” vroeg ik haar. “Dan is het toch niet leuk als kinderen je niet eens een handje willen geven?” Dat kon ze nog wel beamen, waarop ze gelijk doorging over haar ‘aanstaande’ vijfde verjaardag, die pas plaatsvindt in september 😉 (Ahum)
Lees ook: Hallo moeder van dat krijsend kind
Fatsoensnormen dus, en omgangsmanieren…
Ze heeft het ook met spelen. Dat ze het liefst wil doen, wat zij in gedachten heeft. Zeker als ze op eigen territorium is (lees: bij ons thuis speelt). Maar ook op school heeft ze er nog wel een handje van, zo vertelde de juf. Zodra een kind of kinderen dan niet het spel willen spelen wat zij in gedachten heeft, is het: “Niemand wil met mij spelen”, waarbij ze dan oprecht verdrietig is en ze zich afgewezen/ alleen voelt. Dat is dus niet zo. Ze willen wel spelen, en nodigen haar zelfs uit om mee te doen, maar zij wil op dat moment gewoon wat anders. En ziet nog niet in dat ze soms compromissen moet sluiten om samen te willen spelen.
Dus. Wat doe je dan? Ik maar weer in de herhaling: “Je kunt niet altijd doen wat jij wilt doen.” En: “Soms wil een ander kindje graag met je spelen, maar wil het zelf iets anders doen. Dan kun je samen spelen. Als je dat eens niet wilt, prima, maar dan speel je dus even alleen. Dat geeft niet, en mag ook best.” Of: “Andere kindjes hoeven niet altijd te doen wat jij wilt doen. Je kunt het beste om en om doen.”
Lastig. Lastig.
Toegegeven. Ze is tenslotte nog niet eens 4,5. Ze moet nog veel leren. Dat ze op deze leeftijd nog wat in haar eigen wereldje zit, en gewend om te doen wat zij graag wil doen, is wellicht normaal. Ik vraag me alleen af of het nog verandert. En of ze het nog zal leren. Maar vooral: Wat kan ik eraan doen om haar daarbij te helpen?
Ik maak me wel eens zorgen. Ze is verbaal al zo sterk en soms haar leeftijdsgenoten daarmee ver vooruit. Mede daardoor denk ik wel eens dat kinderen niet door hebben dat ze nog maar net komt kijken. Wat nu als ze zo bot doet (lees: te rechtstreeks is), waar ik niet bij ben? Wat nu als kinderen daarmee ‘afweert’? Wat nu als dan niet meer met haar willen spelen, omdat ze bazig doet? Wat nu als ze geen vriendje of vriendinnetje overhoudt? Wat nu…?
Dan laat ik het maar los. Ik weet het: ze is en blijft het kind van een gepeste moeder. Nu moet ik nog mijn best doen om het meer in perspectief, en meer in het nu te zien. Wat mij is overkomen, is geen garantie dat het haar zal overkomen. In tegendeel zelfs.
Vanavond zei ze tegen mij voor het slapen gaan: “Ik heb echt een hele leuke klas, mama.” (smelt)
Ze had zo’n zin in de schooldag die zou komen. Mede, omdat zij dan de juf mag helpen, want ze is kind van de dag.
Gelukkig! Opgelucht kan ik even ademhalen. Het zal wel loslopen. Toch?
Daarom…
Lieve dochter. Ik hou zoveel van jou. Ook als je even anders uit de hoek komt, dan ik zou willen. Of dan misschien sociaal gewenst is. Ook als ik soms dan door de grond zak, want wat zullen anderen wel niet denken van mijn opvoeding? ;-/ Jij bent een schat, en ik ben enorm trots op je <3 Ik hoop dat anderen je (ooit) ook zullen zien, hoe ik je zie. Zo niet, dan is dat hun ‘verlies’. Een waar verlies, want je bent mooi, van binnen en buiten! Wie jou echt kent, zal dat beamen. Dat is wat ik je in ieder geval altijd zal meegeven. Love you!
Bron beeld: Pixabay