Ik ben geen huisvrouw, sorry!
Denise Meijer
Toen ik net –en nog kinderloos- samen ging wonen met mijn man, had ik een vreselijke hekel aan een rommelig huis. Verbazingwekkend op meerdere fronten, want buiten het feit om dat toen ik nog thuis woonde zowat het label ‘rommelkont’ op mijn voorhoofd had staan, vind ik mijzelf anno 2016 alsnog getatoeëerd met het hetzelfde predicaat. Dit ondanks mijn korte, strikte periode van rust, reinheid en regelmaat. Wat voor mij prima leek te werken, nu ik zo op eigen benen stond.
De 3-r’s
De welbekende 3-r’s kon ik, tegenstelling tot mijn mede-mama’s, na de geboorte van mijn kind direct uit mijn vocabulaire schrappen.
Rust kwam en kom ik nog altijd niet aan toe, reinheid ken ik in zekere mate (als je de rondslingerende speelgoed, kleding en kruimels weigert mee te tellen) en regelmaat? Tsja… er zit wel iets van regelmaat de structureel vergeten wasjes die nog gedraaid hadden moeten worden. Maar of dit zo efficiënt is het zou moeten zijn? Ik betwijfel het.
Lees ook: 10 frustraties van een moeder met een pasgeboren baby
Snottebellenvingers en kwijlsporen
Sinds de komst van de kinderen is het huishouden dus ietwat naar beneden verschoven op mijn prioriteitenlijstje. Of in ieder geval als het gaat om de algehele effectiviteit van de huishoudelijke taken. Mijn ramen lijken nog altijd op een prachtig vingerverf-werkje van onbekende plakkerige goedjes, snottebellenvingers en kwijlsporen. En als ik ooit, overmoedig als ik soms kan zijn, besluit te stofzuigen op het midden van de dag., moet ik er rekening mee houden dat ik dat ding na elke maaltijd tevoorschijn mag trekken. Niet alleen voor onder de eetkamerstoelen. Maar ook voor de kruimels die onder de sokken zijn blijven plakken, koekjes die als frisbee hebben gefunctioneerd en dan heb ik het nog niet over papiertjes, stofjes, draadjes en al het andere spul wat op wonderbaarlijke wijze zijn weg richting mijn vloer heeft weten te vinden.
Daarnaast kent elke moeder de klaagzang over rondslingerende Lego-blokjes, of eigenlijk al het veel te kleine, wegschietende speelgoed wat op een één of andere manier altijd weer ten tonele verschijnt door zich te boren in de eeltlaag van een ontblote voet.
Maar kinderen zouden kinderen niet zijn zonder deze absolute regel: als het is opgeborgen dan willen we er mee spelen! Het liefste nog vlak nadat mama zojuist op handen en knietjes heeft gezeten om de weggesprongen exemplaren onder de bank vandaan te vissen met een vliegenmepper.
De Franse slag
Meestal wordt er bij mij dus gewerkt met een kleine ‘Franse slag’. TENZIJ ik een telefoontje krijg dat ik visite mag ontvangen, of deze zelfs al op de stoep staat. Dan is het huis, wonder boven wonder, binnen een half uur brandschoon. Hooguit voor tien minuten, maar dat vind ik al een prestatie op zich!
Het motto van vandaag is dus: orde in de chaos.
Want een chaos? Dat zal het zijn. Misschien niet altijd en elke dag, maar van tijd tot tijd zal elke moeder zichzelf wel eens vinden met strijk-klare was tot aan haar oren of een zoekgeraakte mandarijn die zijn plek voor ontbinding heeft gevonden achter de nieuwe bank (en jezelf vooral wekenlang afvragen waar die typische lucht nou vandaan komt, Ha!).