Geen passend plekje voor ieder kind op school
Denise Meijer
Het is dweilen met de kraan open; zo voel ik me inmiddels. Wat mij écht nog wanhopiger maakt is als ik mijzelf ga inleven in hoe hij zich moet voelen. Dat hij dadelijk misschien wel één van die kinderen is die thuis komt te zitten. Omdat er geen ‘passend onderwijs’ is. Elke ‘poging’ van mij als moeder, om hem zich beter op zijn plek te laten voelen op school, lijkt tevergeefs te zijn. Beetje bij beetje zie ik hoe hij het (zelf) vertrouwen verliest en ik vraag mij af wanneer die een onomkeerbaar effect gaat hebben. Als dit punt al nog niet bereikt is…
liever niet naar school
Van sticker-, beloning- tot stoplichtsystemen. Van werkwillig, enthousiast en vrolijk, naar anders, druk, ongeconcentreerd tot ‘laks’, dwars, opstandig en steeds vaker woest. Van een kind wat huppelend de klas in ging, naar een jongetje van acht die in de ochtend als eerste meldt dat hij liever niet naar school toe gaat.
altijd de schuldige
Talloze gesprekken, telefoontjes dat ‘het echt even niet oké gaat’, de nodige discussies over hoe er met hem wordt omgegaan en de vraag of het nu echt zo moeilijk is om te constateren dat hij zich in heel veel gevallen niet gehoord of zelfs onbegrepen voelt. Boze ouders, omdat er weer eens ruzie is geweest. Het feit dat hij altijd als schuldige wordt aangewezen, zelfs al is het een groot deel van de tijd niet (helemaal) terecht.
afkeurende blikken
Ik wijs hem vaak op voorhand al terecht. Houd hem angstvallig in de gaten. Probeer zijn drukte te temperen nog voordat hij iets heeft gedaan. Als hij gilt van plezier kijk ik angstvallig om me heen, omdat ik de afkeurende blikken bijna voelen kan. Negen van de tien keer maak ik me drukker om wat andere mensen wel niet van hem moeten denken, terwijl ik aan de andere kant voor de volle honderd procent vindt dat mijn kind toch OOK een kind moet kunnen zijn.
Onderwijs schiet tekort?
Ligt het eraan dat er tekortgeschoten wordt in het onderwijs? Er meer kinderen zijn dan leraren? Is het het systeem? Is het regulier onderwijs te zwaar? Is het lesprogramma voor hem te intensief? Zijn de klassen te groot? Is de leerkracht niet goed of zit hij er gewoon niet op zijn plaats?
Dat ‘klotejong’ verdedigen
Misschien is het de opvoeding. Slaapt hij niet genoeg of gamet hij gewoon te vaak. Ligt het aan zijn voeding? Ben ik te streng of misschien juist niet streng genoeg? Ben ik een van die helikopterouders die dat ‘klotejong’ van zichzelf alleen maar kan verdedigen. Die de schuld liever in de schoenen van een ander schuift dan verantwoordelijkheid neemt.
Ben ik nou zo blind als ik zeg dat ik zie dat hij goed kan leren, mezelf niet herken in het boze jongetje op school en dikwijls niet begrijp waarom het alleen daar niet lekker met hem gaat.
Geen passend plekje
Een ADHD-test, IQ-test en onderzoek naar andere (speciale) basisscholen. Een van de duizenden volgende stappen in het ‘traject’. Ondertussen blijf ik mezelf voelen alsof ik dweil met de kraan open. Wanhopig omdat het lijkt alsof niemand mij als ouder wil geloven of horen, maar nog erger: alsof niemand kan zien dat hij gewoon zichzelf wil zijn, maar dit niet kan omdat er (nog) geen passend plekje voor is.
Er zijn meer ouders die schreeuwen om aandacht voor dit onderwerp. In het AD staat een artikel dat boze ouders een geschikte plek eisen in de klas voor hun kinderen en er zijn al boze ouders die naar de schoolinspectie stappen omdat hun kind roept dat hij dood wil.
Wat is jouw verhaal?
Het is schrijnend. Heb jij ook z’n verhaal? Neem dan contact met ons op. We zouden graag je verhaal horen en publiceren om aandacht te vragen voor dit onderwerp.
Photo by Elina Krima from Pexels