Gelijkenissen
Thomas en Vera lijken vreselijk veel op hun ouders, zowel qua uiterlijk als karakter. De overeenkomsten zijn zelfs in de kleinste details terug te zien. Thomas die opzij kijkt als hij ergens over nadenkt, precies zoals zijn moeder. Vera die alles lust behalve zuurkool, net als haar vader. Ik vind dit telkens heel erg bijzonder om te merken, en benoem het dan ook regelmatig tijdens de bezoekjes. Het is mooi dat de kinderen dit met hen kunnen delen.
Krissie blogt over Pleegzorg en alles wat daarbij komt kijken. Lees hier al haar blogs.
Het kan natuurlijk toeval zijn, maar het valt manlief en mij sinds ongeveer een jaar op dat er ook steeds meer gelijkenissen tussen de kinderen en onszelf te vinden zijn. Zo zijn Vera en ik beiden ontzettend ongeduldig. Regelmatig lopen we te kissebissen omdat we ergens écht niet op kunnen wachten. Het leidt vaak tot hilarische taferelen waarbij we stampvoetend door het huis banjeren, omdat zaken nu eenmaal niet altijd meteen gerealiseerd (kunnen) worden en we allebei nét iets anders willen. Uiteindelijk kunnen we samen enorme lol hebben om ons eigen heetgebakerde gedrag en lachen we heel wat af.
Dat geldt ook voor Thomas en manlief. Zij zijn beiden gigantisch koppig. Als ze iets in hun hoofd hebben, moet het op die manier. Oh wee als er iets anders voorgesteld wordt. Gelukkig helpt het bij hen uitstekend als ik zuchtend opmerk dat ze zóveel op elkaar lijken. Dan kijkt Thomas acuut met glimmende pretoogjes naar manlief, en komt er meestal alsnog ruimte voor een alternatief op hetgeen waar ze zich net allebei als een razende pitbull in vastgebeten hadden.
Dan de buitenkant. Logischerwijs zien manlief en ik er compleet anders uit dan de kinderen. Toch proberen zowel Thomas als Vera zich ook op dit vlak met ons te identificeren. Zo verzocht Thomas onlangs de kapster zijn haren eraf te scheren, want hij wilde “net als papa” (inderdaad: manlief is zo kaal als een biljartbal…). Dat heb ik toch maar uit zijn hoofd gepraat. En toen ik met Vera op jacht ging naar nieuwe laarsjes, wist ze al heel snel welk paar ze wilde hebben. Dat kon gelukkig wél. Dus paraderen wij nu, uiteraard inclusief een apetrots gezicht, parmantig naast elkaar. Op (bijna) exact dezelfde schoenen.
Bron hoofdbeeld: Pixabay