Gênante vertoningen met een peuterpuber
Dat opvoeden niet altijd even makkelijk is weten we allemaal. Dat stampvoetende en schreeuwende peuterpubers bestaan, dat weten we ook. Waarschijnlijk hopen we allemaal heel hard dat onze kinderen die fase overslaan, zodat we nooit in het openbaar te kijk staan voor al die mensen.
Zelf ben ik in het bezit van een peuter/kleuter-puber. Ik moet zeggen dat het tot nu toe reuze meevalt, maar ook ik heb wel eens met een tomatenkop bij de Ikea gestaan. Schreeuwen, stampen, gillen en tranen met tuiten. Ik geloof dat er minimaal 20 mensen vanaf een afstandje stonden te kijken. We hebben haar snel van de grond geraapt en zijn naar de auto gevlucht.
Lees ook: 5 tips hoe je kunt omgaan met driftbuien van je kind
Want wat doe je als je kind een woede aanval krijgt op een plek waar veel mensen zijn. Je doodschamen? Een rode kop krijgen? Doen alsof het kind niet van jou is? Doorlopen? Of vluchten zoals ik deed op dat moment bij de Ikea? Ik heb er eens goed over nagedacht. En eigenlijk, zou ik willen dat ik soms mijn emoties nog op die manier kan uiten. Wat moet het heerlijk zijn om je zo te kunnen laten gaan en vooral, wat moet het heerlijk zijn dat het je geen reet uit maakt wat de mensen om je heen van je denken.
Want dat is waar ik me op dat moment bij de Ikea het meest druk om maakte. Wat zouden die mensen wel niet denken? Ach arme hoogzwangere mama, kan èèn kind al niet aan, hoe moet dat straks met twee? Ik zag ze kijken en ik hoorde ze fluisteren.
Lees ook: Peuterpuberteit
Na die eerste keer, kwam er natuurlijk een tweede keer. Dit keer middenin een winkel. Deze keer kon het mij iets minder schelen wat andere mensen van mij en mijn kind dachten. Uiteraard kroop die akelige rode kleur van mijn nek tot aan mijn haargrens, maar vluchten deed ik niet! Ik heb even gewacht, tot de meeste emoties eruit waren en ben toen naar haar toegelopen. Ik heb haar een knuffel gegeven en gevraagd of ze klaar was. Bedeesd keek ze me aan, met grote ogen, om vervolgens me een hand te geven en mee te lopen.
Het kan me niks meer schelen!
Heel soms gebeurt het nog wel eens, dat ze zich volkomen laat gaan. Dan neem ik een voorbeeld aan haar. Mijn hoofd loopt rood aan, helaas kan ik dit nog niet tegenhouden. Maar het maakt me geen reet meer uit wat al die andere fluisterende mensen fluisteren! 