Generatie Contact Gestoord
Ruim zeven jaar geleden is het dat deze vriend en ik elkaar voor het laatst echt gesproken hebben. Onze wegen scheiden en dankzij de wondere wereld van Facebook en Twitter waren we nog enigszins in staat elkaars leven te volgen, maar al lange tijd niet meer ‘in het eggie’.
Toen mijn man en ik besloten samen met onze inmiddels geboren dochters terug te verhuizen naar onze roots, liep ik hem weer letterlijk tegen het lijf. Na wat beleefdheden te hebben uitgewisseld, sloten we af met een ‘We gaan snel een keer weer samen wat drinken’ en zo geschiedde.
Stamkroeg
In onze oude stamkroeg begonnen we met een kop koffie en drie koppen koffie en twee wijn verder was ons gesprek al langs ieder jaar van de tijd dat ik niet in zijn leven was, geweest. Hoe hij zijn eerste vrouw had ontmoet, op wie hij eigenlijk allemaal verliefd was geweest, wanneer zijn eerste dochter ter wereld was gekomen, dat hij nog steeds een voorliefde had voor broodjes kaassoufflé met pindasaus, hoe hij op het idee was gekomen om uit loondienst te stappen en een eigen zaak te beginnen, hoe hij zijn kinderen probeert op te voeden, welke vrienden van vroeger hij nog kent. Over eigenlijk van alles dus. Beter gezegd, over ZIJN alles.
Het viel mij op dat ik in mijn hoofd ook al mijn afgelopen zeven jaar met hem heb gedeeld, maar de kans om het uit te spreken kreeg ik niet. Geen enkele vraag kwam er van zijn kant naar mij toe en hoewel ik het leuk en fijn en interessant vond te horen waar het leven hem had gebracht, irriteerde mij het wel. Mateloos. Ik voelde een onvervuld verlangen om te delen dat ook ik een heel leuk leven heb en voelde mij beledigd dat hem dat duidelijk geen ene moer kon schelen. Al snel zocht ik een smoes om mijn fiets weer op te zoeken en veilig terug te vallen naar mijn eigen wereldje. Het wereldje waar hij inmiddels dus nog steeds geen flauw benul van had.
Bij het afscheid nemen gooide hij er enthousiast uit dat hij het zo ontzettend leuk vond mij weer gesproken te hebben. Dat hij zo blij was dat het goed met mij gaat – ik vroeg mij af of hij soms helderziend was dan- en dat we snel weer eens moesten afspreken. “Natuuuuuurlijk doen we dat,” kierde ik terug. “Tot snel!‘ Van binnen dacht ik: Gast, had mij dan in ieder geval gevraagd waar ik nu eigenlijk woonde ofzo. Dan had je eens onverwachts op de stoep kunnen gaan staan wanneer je je af zou vragen waarom ik nooit meer op je berichten heb gereageerd.
Generatie Contact Gestoord
Die avond in bed nam ik zijn monoloog van die avond in gedachten nog eens door en vroeg mij af waar het mis was gegaan.
En daar kwam ik tot een schokkende ontdekking. Het is niet alleen mis met hem, maar ook met mij, en met jou en straks ook met onze kinderen. Wij zijn de kunst van het daadwerkelijk communiceren verloren.
Van jongs af aan geven we onze kroost mee dat de hele wereld alleen maar om jezelf draait. We geven ze mee dat het belangrijk is om een goede Cito-score neem te zetten, om uit te blinken in hun sport, om mooie matchende, hippe kleertjes te dragen die het goed doen op Instagram en beloven ze de hele dag door snoepjes en kadootjes als ze zich maar gedragen.
Ondertussen zien ze ons meer apathisch naar het beeldscherm van onze telefoon staren dan dat we hen daadwerkelijk aankijken en luisteren. En als klap op de vuurpijl wanneer zij ook de wondere wereld van de social media zullen betreden zullen ze ervaren dat iedereen een ontzettend betekenisvol en interessant leven leidt. Ze worden doodgegooid met talentshows waarin het ene kind het andere aftroeft en mislukken nooit een optie is.
Openstaan voor de ander
Ik denk serieus dat hier de schoen wringt. Ik weiger te geloven dat er opzet zit in de desinteresse die de hedendaagse communicatie tussen twee mensen overstijgt. We leren het onze kinderen gewoon niet meer!
Openstaan voor een ander, kijken naar wat er nou echt gebeurd in de wereld, echt te luisteren naar een ander en oprecht geïnteresseerd te zijn.
Best een heftige conclusie hè?
Mijn moeder vroeg mij laatst of ze mij soms beter kon bellen wanneer ze met mij wilde praten, dit omdat ik tijdens mijn gesprekken met haar meer op mijn telefoon aan het loeren was wat er allemaal in die virtuele wereld gebeurde in plaats van haar aan te kijken tijdens ons gesprek.
Begrijp mij niet verkeerd, ook ik val dus onder deze nieuwe westerse generatie. Dat je eigenlijk de godganse dag door denkt; ik maak nu iets heel grappigs mee of heb een hele mooie foto gemaakt en die MOET ik echt met de hele wereld delen. Hoezo? En welke boodschap geven we hierin mee aan onze kinderen?
Daarnaast valt het mij ook op -zeker sinds ik zelf actief schrijf op het internet- dat er geen einde lijkt te komen aan de eindeloze rij betweterige praatjesmakers en gelijkhebbers op de verschillende fora. Zonder te lezen wat je nou echt schrijft en zonder een korrel zout of humor, hebben ze al hun mening klaar en zullen deze ook delen. Zonder erbij na te denken en om het hardst schreeuwend wat jij er als individu van vindt. De vijand wordt direct uitgetekend en aan de schandpaal genageld en een loopgravenoorlog ontstaat tussen betweters en nog veel betere betweters. Wat geef jij daarmee voor signaal af naar je kinderen? Echte interesse voor een ander is moeilijk te vinden en de meeste van ons hebben een inlevingsvermogen van een zeekoe.
Wanneer ik er nu op terugkijk bedenk ik mij ook dat ik dus tijdens die hele avond met die oude vriend eigenlijk constant met mijzelf bezig was. Met dat wat IK had willen zeggen. Over MIJ. Auw. Volgende keer maar weer eens anders proberen. En jij?