Dat gezeur over het woord papadag
Laats zat ik op het terras met wat vrienden en ik vroeg aan een jonge papa: “is donderdag je papadag?”. Op deze vraag werd door het hele gezelschap met veel verontwaardiging en ontkenning gereageerd. Want als geëmancipeerde m/v kun je het woord “papadag” (en “mamadag” mogelijk ook) blijkbaar niet meer in de mond nemen.
Je bent toch altijd papa (of mama), ook al werk je vier dagen in de week en kruip je alleen op donderdag toevallig met je kleuter tussen de konijnen in de kinderboerderij? Ik vind iedereen die aan tafel zat die dag heel lief. Maar de afkeuring van het woord papadag vind ik echt klinkklare onzin. Pseudo feminisme, als je het mij vraagt.
Lees ook: Papadag, bestaat dat binnenkort nog wel?
Natuurlijk ben je, als je eenmaal een kind op de wereld hebt gezet/in je gezin hebt opgenomen, iedere dag papa/mama. Dat niet iedereen die taak even serieus neemt is een ander verhaal. Maar over het algemeen: ja, lieve (werkende) papa’s en mama’s, jullie zijn iedere dag papa en mama. Óók als je je kind het grootste gedeelte van de week alleen ziet met opstaan en naar bed gaan. Maar als je veel werkt en één dag in de week de hele dag met je kleine mus in het park zit, is dat gewoon je papadag/mamadag. Face it!
Ik werk zelf twee dagen in de week op kantoor. Ik heb er nul problemen mee om die andere dagen mijn mamadagen te noemen. Ik word op die dagen om half zeven wakker geknuffeld, om zeven uur sta ik liedjes te zingen boven een overvolle luier, om half acht vliegtuig ik een boterham met pindakaas de mond van mijn dochter in, om negen uur staan we samen onder de douche, om tien uur sus ik de vierde dreumes-breakdown en dat gaat zo door tot zeven uur ’s avonds, tot ze in mijn armen in slaap valt.
Op die andere twee dagen – mijn werkdagen – ben ik ook nog steeds mama. Ik ben dan vooral een #workingmom. Oftewel: iedere mogelijkheid die ik zie, grijp ik aan om mijn collega’s something meeeega adorable over mijn dochter te vertellen, maar verder behaal ik gewoon mijn targets en voer ik hele Serieuze Grote Mensen Gesprekken.
Lees ook: Betekent vaderschap het einde van je carrière?
Ik voel me niet schuldig over die werkdagen. Ik werkte fulltime voor ik mama werd en daarna vond ik dat hele carrière- gebeuren allemaal wat minder belangrijk. Het was een moeilijke keuze, met consequenties, maar ik ben blij dat we ervoor zijn gegaan. Ik heb dus soms ook een beetje het gevoel dat die afkeer voor het woord papadag voorkomt uit schuldgevoel of ontevredenheid. Want als je gewoon volledig oké bent met die ene of meerdere dagen dat je alleen maar poepluiers verschoont en duizend keer achter elkaar ‘in de maneschijnt’, dan zal het je toch verder een worst wezen hoe die dag heet?
Veel mensen irriteren zich ook aan het woord, omdat het zogenaamd vanzelfsprekend moet zijn dat de papa a la 2017 minstens een dag in de week thuis is met de kids. Ik vind dat helemaal niet vanzelfsprekend. Mijn vrouw werkt fulltime, dus die heeft geen “mamadagen”. Dat is hoe het voor ons werkt; waar iedereen blijer van wordt. En omdat ik getrouwd ben met een vrouw, weet ik heus wel het een en ander over feminisme en emancipatie. Sterker nog, ik heb voor tien uur ’s ochtends al meer confrontaties met emancipatie gehad dan de gemiddelde (westerse!) heteroseksuele vrouw in een maand. En ik vind het dus onzin dat het woord “papadag” zou insinueren dat De Papa niet genoeg is geëmancipeerd.
Lees ook: 12x waarom een man beter niet fulltime vader kan worden
Er zijn een heleboel dingen die een ouder een ‘slechte’ vader of moeder maken, maar een ouder die fulltime werkt is dat echt niet zomaar. Dus stop alsjeblieft met dat zogenaamde feministische gedoe. Mama’s: je hebt een kind uitgeperst: je bent een wonderwoman. Papa’s/partners: je bent onmisbaar.
O, en voor de mensen die het woord “papadag” willen uitbannen omdat het ‘tuttig’ zou zijn. Ik vind dat dus fucking stoer he, zo’n papa in het park, met z’n baby in een draagzak, vogeltjes aanwijzen en liedjes zingen…
Fijne papadag.
Bron beeld: Flickr