Goed bedoeld advies of negatief commentaar?
Denise Bijker
Vanaf het moment dat je omgeving weet dat je zwanger bent begint het al. Het ‘goedbedoelde advies’. Maar is het ook echt advies? Het is tegenwoordig zo vanzelfsprekend dat iedereen zich maar overal mee bemoeit. En dat wat ze tegenwoordig zeggen, we dat ook maar gewoon aannemen. ‘Maar ik bedoel het goed he!’, ‘Ja, ja, het zal wel’… Een goed bedoeld advies of gewoon negatief commentaar?
De ander weet het altijd beter
In de ogen van een ander doet iedereen het altijd ‘verkeerd’. We weten dat het zo is en er is geen ontkomen meer aan. In 2019 was het al een grote hype om overal commentaar op te hebben. En 2020 gaat daar zeker geen verandering in brengen. We zijn allemaal zo bezig met sociale controle, gezonde voeding en wat het beste is voor ons kind. Dat we daarnaast plezier wel eens vergeten.
Geef jij een potje?
Wat we ook vergeten is dat wij vroeger ook zijn opgegroeid met potjes, geen biologisch voedsel en de loopstoeltjes. Maar wie tegenwoordig alleen al het woord potjes, of loopstoeltje uitspreekt kan van menig mens kritiek verwachten. En zo stond ik dan in de supermarkt potjes uit te zoeken. Ik schaamde me en had het gevoel dat iedereen mij een slechte moeder vond. Ik heb het geprobeerd hoor, maar alles wat ik zelf aan groente maakte vond Fayn niet lekker. En wat ik belangrijker vind, is dat mijn kind groente binnen krijgt. Dan maar uit een potje.
We zijn bang voor meningen
En in dit patroon zijn we terecht gekomen. Niet alleen ik, wij allemaal. Continue die strijd om je te moeten verantwoorden, bang voor de mening van anderen, bang om in de ogen van een ander een slechte moeder te zijn. Ik vraag me zo vaak af waar we mee bezig zijn.
De voorbeelden die ik je geef, zijn voorbeelden van commentaar (zo zie ik het). Op foto’s & video’s geplaatst op Instagram.
Een paar voorbeelden
Negatief commentaar na het plaatsen van een filmpje waarbij Fayn op de bank bij mij in slaap is gevallen.
“Schattig hoor, maar laat hem daar niet aan wennen”. ‘Het weten en doen zijn twee hele verschillende dingen”.
Toen ik antwoordde dat ik hem ook wel eens liet mopperen in bed, kwam ook op dit antwoord weer commentaar.
“De eerste 3 maanden zetten ze het huilen nog niet bewust in. Dus het is niet erg om hem eruit te halen, en troosten is nooit verkeerd”.
En we gaan nog even door
Ik voelde me zo dubbel. Wat wilde ze nou? En waar bemoeide ze zich mee. Maar in plaats van dat ik voor mezelf opkwam, liet ik totaal over me heen lopen..
Na een zwembad foto; ‘Heeft hij al wel zijn eerste prikje gehad?’.
Na een foto in zijn luier met 40° buiten; ‘Wat een grote luier of niet!’.
Na een foto met een afplatkussen; ‘Heeft hij een kussen? Vind je dit niet eng. Je weet toch wel dat baby’s tot een jaar niet met een kussen mogen slapen’. ‘Als je hem nou telkens met zijn hoofd naar de zijkant had gelegd, had je nooit een kussentje nodig gehad’.
Na een foto in een kinderstoel; ‘Je weet dat zolang ze nog niet zelfstandig kunnen zitten het erg slecht is voor hun rug zo’n stoel?’ Je wilt niet weten hoevaak ik dat gehoord heb. Zelfs van het consultatiebureau; ‘Je wilt namelijk niet dat hij later rugklachten krijgt’.
Negatief commentaar
En na deze laatste opmerking was ik er zo klaar mee. Na elke opmerking, elke keer opnieuw, raakte ik steeds meer geïrriteerd. Was dit wat ze bedoelden nou “goed bedoeld advies?”. Ik kon dit niet eens meer als advies zien, dit was in mijn ogen negatief commentaar.
Het besef dat wanneer je net bevallen bent, vol zit met hormonen, en niet zit te wachten om welk ongevraagd advies of commentaar, is ver te zoeken. We moeten het maar accepteren en er wordt dan ook nog verwacht dat we er direct wat mee doen.
Elke moeder is anders
De reden dat we elkaar ‘advies’ willen geven is omdat je er vanuit gaat dat wat voor jou werkt, ook voor een ander kan werken. Maar elk kind is anders en iedereen heeft zijn eigen ideeën over opvoeden. Er zijn geen regels voor, je krijgt er geen handboek bij aangereikt. En ik geloof dat elke ouder het goed doet. Of het nou op een manier is waarvan jij het absoluut niet zou doen. Jij doet het op jouw manier. Op een manier wat voor jou goed voelt, omdat jij er vanuit gaat dat dat het beste is voor je kind.
En als we dat allemaal zo zouden kunnen zien, kunnen we misschien wat vaker rekening houden met elkaar. Steun elkaar, en in plaats van dat we advies geven, kunnen we ook zeggen dat de ander het juist goed doet op zijn/haar manier. Ook jouw onzekerheid kun je omzetten in positiviteit, en laten we nou juist dat van elkaar leren. Jij doet het goed, zoals je het doet!