“Maar je hebt toch twee gezonde kinderen?”
“Het was kantje boord,” aldus Sara(36)*. Het scheelde niet veel of ze was er niet meer geweest. Nadat haar zoontje in het ziekenhuis was geboren, verloor ze erg veel bloed doordat de placenta niet losliet.
“Eigenlijk heb ik me negen maanden lang ontzettend misselijk gevoeld. In de laatste maand voelde ik de baby steeds minder. Hierdoor moest ik om de dag in het ziekenhuis komen voor controle. Ik werd ingeleid, omdat de baby minder actief was en een overslag van het hartje had. Ook had ik mogelijk een zwangerschapsvergiftiging.”
Lees ook: Wat te doen bij zwangerschapskwaaltjes?
“Gelukkig leverde het inleiden geen problemen op en kreeg ik snel weeën. In overleg met de verpleegkundige heb ik een ruggenprik gekregen, omdat ik buik- en rugweeën niet kon opvangen. Wat was ik blij. Toen de persweeën begonnen, mocht ik beginnen met persen. Er kwam geen vooruitgang, ons zoontje had een groter hoofdje en hij kwam er niet uit. Ze hebben de tangverlossing moeten toepassen en zo is ons zoontje gezond geboren.”
“Ik werd ingeknipt. Mijn man wist niet wat er gebeurde. Het was ons eerste kindje en dus eerste bevalling. Beiden waren we erg gespannen, omdat de overslag in het hartje van de baby niet goed leek te zijn en z’n hartslag zakte. Tijdens de bevalling heeft hij zich heel alleen gevoeld. Hij is lang in het ongewisse gelaten, waardoor hij niet wist hoe het met mij ging.”
Lees ook: Inknippen gebeurt onnodig vaak
“Ik heb m’n zoontje heel even vastgehouden. Toen zei ik tegen m’n man dat ik voelde dat er iets niet klopte. Het voelde alsof er een waterkraan openstond. Alsof er een waterval aan het lopen was, het bloed bleef maar stromen. Vervolgens ben ik een stuk van de film kwijt. Achteraf is gebleken dat de gynaecoloog veel te lang heeft gewacht om me naar de operatiekamer te sturen.”
“Ik heb het net op het randje overleefd”
“De placenta liet niet los en daardoor bleef ik bloeden. Ik heb bloed gekregen en heb een week in het ziekenhuis moeten blijven om aan te sterken. Toen ik thuiskwam, zei ik tegen m’n man: ‘Ik ga hulp zoeken.’ Ik merkte dat het niet goed met me ging.”
“Ik kreeg het gevoel dat ik had opgegeven, dat ik niet had gevochten voor m’n zoontje. Mijn hulp begeleidde me erg goed. We hebben veel gesprekken gevoerd. Hij leerde me om het in een andere context te plaatsen. Ik was al zo ver in m’n gedachtes verzonken, dat ik de andere kant niet meer zag.”
Lees ook: Een boek vol herkenning voor moeders met een grijze wolk
“De hele ervaring heeft ons er wel een tijdje van weerhouden om over een tweede kindje na te denken. Het was écht kantje boord. Na goede gesprekken besloten m’n man en ik dat we wel een tweede kindje aandurfden. Sowieso moest ik in het ziekenhuis bevallen, omdat er veel risico’s waren.”
“Ook bij m’n dochter liet de placenta niet los en heb ik weer veel bloed verloren. Toch ging ik deze tweede bevalling veel rustiger in, omdat er beter rekening werd gehouden met de risico’s. Doordat ik m’n eerste bevalling een plekje heb kunnen geven, heb ik geleerd om vooruit te kijken.”
Lees ook: Twijfelen over de tweede
“Veel mensen in mijn omgeving snappen niet dat het een moeilijke tijd is geweest. Ze zeggen: ‘Je hebt toch gezonde kinderen? Je moet niet terugkijken naar wat er gebeurd is.’ Natuurlijk hebben ze daar gelijk in, maar als je zelf voelt dat je de wereld gaat verlaten, dan kun je dat niet zomaar naast je neerleggen. Ik laat het niet mijn leven lijden, maar op bijvoorbeeld elke verjaardag van m’n zoontje denk ik er vaak aan terug. Dat vind ik ook heel normaal.”
“Toch moet je ook niet compleet negeren wat je vrienden en familie tegen je zeggen. Een buitenstaander ziet sneller hoe je je voelt, dan jezelf. Als ze vragen: ‘is er iets?’ of iets zeggen als ‘je ziet er slecht uit’, dan doe je er verstandig aan om daarnaar te luisteren. Ontken je gevoel niet, want je mist zoveel als je geen gehoor aangeeft en het wegdrukt.”
* Sara is niet haar echte naam.
Heb jij ook een bijzonder verhaal? Wil je dit graag delen? Stuur dan een mailtje naar marian@love2bemama.com
Bron hoofdafbeelding: Flickr