Help! Mijn baby heeft heupluxatie en heupdysplasie…
De eerste week van dit jaar kreeg ik een brief van het kinderziekenhuis in de brievenbus. Ik moest echt even diep nadenken… waar zal dat over gaan? Toen ik het las, schoot het mij te binnen. Het is een controleafspraak die weer na twee jaar gepland staat voor dit voorjaar. Onze dochter had, toen ze geboren werd, heupluxatie en heupdysplasie. Tot haar eerste verjaardag heeft ze allerlei behandelingen gehad en hulpmiddelen gedragen waardoor het gelukkig is goed gekomen. Toch bedenk ik me wat een heftige tijd het was. Ik zocht toen zelf veel naar verhalen en tips over dit fenomeen waar ons leven op dat moment over ging. Daarom deel ik mijn verhaal met jullie. Voor moeders die er nu middenin zitten en er meer over willen weten, dit is voor jullie!
Lees ook: En dan zit je baby in het gips…
Een oplettende kraamverzorgster
Na mijn snelle bevalling zijn we super trots op onze dochter. Het gaat erg goed met haar. Alleen de kraamverzorgster valt iets op… haar linkerbeen valt naar binnen. Na een paar weken heeft ze een afspraak in het ziekenhuis en er wordt vrij snel heupluxatie benoemd. Vanaf dit moment gaan we het proces in van ziekenhuis in, ziekenhuis uit, echo’s, verschillende soorten bandages en spreidbroekjes om de heup weer in de kom te krijgen en de dysplasie te corrigeren. De tijd waarin eigenlijk het wennen van het gezin, de baby en van elkaar genieten centraal zou moeten staan, zitten we op dat moment in een medische molen.
Heupluxatie en heupdysplasie
De heupluxatie houdt letterlijk in dat de heupkop uit de kom is. De heupdysplasie komt altijd bij een heupluxatie voor. Het houdt in dat de heupkop niet diep genoeg is wat logisch is als de heupkop er niet in heeft gezeten. De eerste stap die gezet is om deze er weer terug in te krijgen, is het spreiden van de beentjes door een pavlik bandage (zie foto hierboven) Dit werkt helaas onvoldoende en na zes weken wordt onze dochter opgenomen in het ziekenhuis voor een tractiebehandeling.
Tractiebehandeling in het ziekenhuis
Toen mij deze behandeling werd uitgelegd, kreeg ik al tranen en toen ik haar net zag liggen, wist ik helemaal niet hoe ik het had… liggend op bed met de beetjes in de lucht worden de verkorte spieren van het heupgewricht opgerekt door gewichtjes aan de beentjes te hangen. Wat voelde ik me als moeder machteloos en zo niet lekker in mijn vel na een kraamtijd vol ziekenhuis afspraken. Ze deed het daarentegen trouwens prima liggend in tractie. Het was zeker behelpen en soms tijdens een boer of hoesten en verdriet van mijn dochter, werd het mijzelf teveel door frustratie en machteloosheid en huilde ik net zo hard mee. Ik wilde haar gewoon oppakken dan. Maar we werden zo goed als mogelijk geholpen door het personeel. Tuurlijk was het voor mama en papa heel naar doordat er elke nacht een van ons bij haar bleef slapen in het ziekenhuis wat betekend dat je eigenlijk een beetje langs elkaar heen leeft. We waren dan ook dolblij dat we na bijna drie weken naar huis te mogen.
Weer een nieuwe behandeling
De tractiebehandeling had helemaal niet geholpen. Wat een teleurstelling! We werden naar een ander gespecialiseerd ziekenhuis doorverwezen. Daar begonnen we eigenlijk weer van voor af aan met de pavlik bandage. Maar nu met extra spreidbroek, de Jan Visser broek, van ijzer waardoor er echt gecorrigeerd werd. Het meest belangrijke wat we moesten hebben, was geduld! Hoe lastig ook met al die leuke jurkjes die we hadden gekregen en gekocht. Voor anderen misschien niet zo relevant, maar ik was er echt verdrietig van dat mijn dochter alleen hele grote aangepaste broekjes aan kon in verband met de spreidbroek die 24 uur per dag om moest blijven. Tuurlijk mocht het tijdens het douchen en badderen af en wat vond ik het heerlijk om haar dan zo vast te houden. Altijd maar die beugels en ijzeren plaat op haar rug was zo anders vasthouden.
Voor haar eerste verjaardag
Voor haar eerste verjaardag was de heup helemaal goed. Wat waren we blij! Al snel kon ze lopen en haar verdere lichamelijke ontwikkeling verliep goed. Wat toen zo zwaar voor ons en onze dochter was, is nu eigenlijk bijna vergeten… tuurlijk, het was maar relatief, want ze was verder heel gezond, maar op dat moment was het voor mij als moeder echt verschrikkelijk! Wat me nog het meest pijn deed, was de eerste reactie van de omgeving op mijn dochter.. ´Aah, wat zielig!´ ´Ooh jee, kijk nou, die tuigjes!´ Terwijl ik mijn dochter in de wandelwagen zag liggen en dacht, ´Wat een lieve en schattige meid heb ik toch!´
Heb je een kind met deze afwijking? Dan heb je hier als ouders misschien wat aan:
- heupafwijkingen.nl
- Kleding voor kinderen met een spreid- of gipsbroek: Kiek Hip Wear