Het leed dat avondeten heet: “Mijn kind weigerde te eten en dat gaf zoveel stress!”
Daisy Waltens
Voor vele gezinnen is het ‘normaal’ om als gezin aan tafel te eten en te eten wat de pot schaft. Tot voor kort was dit bij ons niet het geval en werd er niet gegeten. Shivano vertikte het om ‘s avonds te eten wat wij ook aten. Wat doe je dan als moeder zijnde? Zeker als je gewoonweg de puf niet hebt om de strijd aan te gaan…
Hij at altijd alles!
Toen Shivano rond de vijf maanden met de pot mee ging eten was er niks aan de hand. Wat ik hem ook voorschotelde hij genoot ervan en at altijd netjes zijn bordje leeg. Dit ging goed tot hij een jaar of 2,5 was. Rond die leeftijd kreeg Shivano last van enorme driftbuien. Zo heftig dat hij letterlijk met zijn hoofd tegen de muur bonkte, of zich gewoon liet vallen op de punt van de tafel. Rond deze leeftijd ging hij ook naar de peuterspeelzaal en begonnen we te merken dat Shivano minder snel was dan zijn leeftijdsgenootjes. Maar dan ben je nog in de veronderstelling dat elk kind anders is en dit vanzelf wel komt.
In de ochtend en middag was er nooit een probleem met eten. Hij at zijn boterhammetjes en fruit ging er gelukkig ook altijd in. Alleen de avonden werden een drama. Wat ik hem ook gaf niks was goed. Alleen de potjes met kant-en-klare voeding gingen er wel in dus dit gaf ik hem in de avonden zodat hij in ieder geval toch iets binnen kreeg. In de tussentijd veranderde er veel in ons leven. Shivano kwam terecht in een mallemolen van testen om te kijken waar zijn achterstand en gedrag vandaan kwam. Want ook op de peuterspeelzaal vertoonde hij gedrag wat voor de juffen lastig werd. Doordat er zoveel gebeurde bleef ik excuses zoeken om de strijd voor het avondeten niet aan te gaan. Ook op het consultatiebureau gaven ze aan dat dit een fase was en het vanzelf over zou gaan. Gelukkig at hij nog steeds zijn potjes voeding dus veel zorgen maakte ik mij nog niet…
Opeens wilde hij niks meer eten
Toen Shivano 3,5 werd hadden we inmiddels de diagnose Tos (taalontwikkelingsstoornis) plus een lichte ontwikkelingsachterstand. Dit hield in dat zijn spraak achter liep, zijn motoriek was niet zoals het hoorde te zijn en doordat hij zich verbaal niet kon uiten kreeg hij zijn driftbuien.
Shivano besloot ook nog te stoppen met zijn potjes eten (wat ik zeker kon begrijpen). Maar weigerde nog steeds mee te eten met de pot. Ik had de kracht niet om met hem het gevecht aan te gaan wat dus resulteerde in het feit dat Shivano alleen nog friet, pizza, knakworstjes of broodje ei wilde eten. Daar zat ik dan met mijn handen in het haar. Ik voelde me een vreselijke ontaarde moeder en stond elke avond dubbel te koken. Gelukkig at zijn zus gewoon lekker met ons mee. Al waren er momenten dat ze het er totaal niet mee eens was dat haar broer iets anders te eten kreeg.
Lees ook: 12 Tips om je kind alles te laten eten
Mijn schuldgevoel speelde op
In de loop der jaren proefde Shivano heel af en toe iets nieuws. Een tosti, een stukje gehaktbal, rookworst. Maar allemaal dingen die je eigenlijk niet echt kunt bestempelen als avondeten. Doordat ik steeds verder in een put raakte en ook doordat de support die ik nodig had niet aanwezig was, ging ik simpelweg niet het gevecht aan met Shivano. Ergens vond ik het ook altijd ‘zielig’ ze hadden al best wel wat voor hun kiezen gehad en dan zeker Shivano. Dus als compromis wilde ik het ze zo makkelijk mogelijk maken.
Nadat ik wegging bij de vader van mijn kinderen werden er steeds vaker kleinere stapjes gezet. Bij mezelf maar ook bij mijn kinderen. Er heerste meer rust in huis mama werd gelukkiger. Wat dan weer een positieve uitwerking had op mijn kinderen. Consequent zijn is nooit iets waar ik goed in ben geweest. Vooral Shivano liep enorm over mij heen. Ik zei twee keer nee en de derde keer was een ja. Dit wisten ze natuurlijk maar al te goed. Zo heeft shivano het dus voor elkaar gekregen om tweeëneenhalf jaar lang de dienst uit te maken als het ging om het avondeten.
Lees ook: 10 dingen die peuters oprecht haten
Het moest anders
Ongeveer drie weken geleden zat ik met mijn (schoon)moeder aan tafel en vertelde dat ik het met mijn vriend erover had gehad dat Shivano er toch aan moest geloven. Het werd tijd dat hij maar eens met ons mee ging eten. Hoe zwaar ik het ook vond. Hij ging kwa postuur enorm de lengte in en werd echt een mager mannetje. Ze gaf me tips en met mijn vriend maakte ik afspraken over hoe we het gingen doen. Als het mij teveel werd dan liep ik even naar boven zodat hij het van mij over kon nemen. Ik heb er namelijk moeite mee als mijn kids overstuur raken en dan wil ik ze het liefst hun zin geven.
Doordat ik snel getriggerd wordt door hun huilen of krijsen ben ik bang dat ik in een paniekaanval krijg. Zo gezegd zo gedaan gingen we aan tafel eten wat de pot schaft. Hier was hij het natuurlijk totaal niet mee eens. Hij vertikte het om te eten en wilde het nog niet eens proeven. Als hij niet wilde proeven ging hij voor straf op de trap. Uiteindelijk ben ik met hem gaan praten en uitgelegd dat, als hij jarenlang alleen frietjes en pizza zou eten, hij nooit zo groot zou worden als Joey of papa. Ook gaf ik hem het vertrouwen dat we het samen deden en mama hem zou helpen waar mogelijk! Dit is wat hij nodig had. Dat stukje vertrouwen dat het goed was. Hij ging bij me op schoot zitten en na jaren nam hij een hap van iets wat hij nog nooit gegeten had. Wat was ik trots op hem. Ik kon wel huilen van blijdschap.
Lees ook: Dit is Daisy: alleenstaande moeder van 2, met schulden en een depressie
Doorzetten
De dagen erna was het niet zonder slag of stoot. Kokhalzend aan tafel. Misselijk van het huilen. Maar het is het allemaal waard geweest! Want mijn lieve prachtige kerel eet nu gewoon elke avond met de pot mee. Van pasta met zalm tot aardappeltjes met boontjes.
Als ik het nu zo terug lees is het niet alleen Shivano geweest die het vertrouwen heeft moeten krijgen. Maar ook ik als moeder zijnde moest het vertrouwen in mezelf maar ook het vertrouwen van de mensen om mij heen ervaren. Het geeft nu zoveel meer rust dat ook wij als ‘normaal’ gezin kunnen eten aan tafel; lekker eten wat de pot schaft.
Zijn er mama’s of papa’s die zich hierin herkennen?
