Het leed dat co-ouderschap heet…
Linda Stevens
Afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met mijn gezin. Met mijn baby waar het gelukkig erg goed mee gaat. De eerste weken hebben we overleefd, zie ook mijn eerste blog, en inmiddels heeft ze een dag-nachtritme en slapen we ’s nachts weer! In deze blog wil ik het even hebben over het co-ouderschap.
Co-ouderschap behoeft randvoorwaarden
Naast de baby ben ik ook druk geweest met de twee oudste kinderen. En helaas met mijn ex. Met hem heb ik een co-ouder regeling over de twee oudste kinderen. In een co-ouder regeling verdeel je de zorg bijna fifty-fifty en stem je alle zaken omtrent de kinderen met elkaar af. De gemaakte afspraken leg je vast in een ouderschapsplan. Over de normale dagelijkse zaken (sinterklaas, school, sport en bijzonderheden) moet je veel contact hebben met elkaar.
Een aantal randvoorwaarden om een co-ouderschap te laten slagen is een zelfde opvoedstijl, een goede verstandhouding en een goede communicatie tussen beide ouders. En daar gaat het bij ons mis.
Scheiding en loskomen van dynamiek
In de opvoeding en visie op het leven neem je je eigen beeld op de werkelijkheid mee. En die verschilt in ons geval nogal.
Ik heb tijdens de relatie met mijn ex mezelf teveel weggecijferd, ten gunste van de ander en ten koste van mezelf. Dat gedrag kwam voort uit ‘streven naar harmonie en zorgen voor’. Toen ik mijn ex verliet kon hij het niet geloven. Hij herkende mij niet meer. Het werd uiteindelijk een vechtscheiding.
Ik heb zelf moeten vechten om los te komen van mijn ‘streven naar harmonie en zorgen voor’ gedrag. En ik ben blij dat ik daarmee heb afgerekend door voor mezelf op te komen en te staan voor wat ik belangrijk vond. Dat heeft een aantal gerechtelijke procedures gekost, maar dat is het meer dan waard geweest.
Het ‘willen winnen’ heb ik ergens gaandeweg losgelaten en ik ben oprecht gaan voelen dat het er in mijn geval om gaat dat ik voor mezelf sta en een ander niet over mijn grens heen laat gaan. En hoe de ander reageert doet er eigenlijk helemaal niet toe.
Voor mijn gevoel heb ik deze ongezonde dynamiek doorbroken en ben ik door eerst te vechten en daarna los te laten in balans gekomen. En daardoor raakt gedrag van mijn ex mij niet meer.
Lees ook: Op jonge leeftijd drie miskramen en een gebroken relatie
Opvoedkundige geschillen
Co-ouderschap kan een prima oplossing zijn. Totdat afgelopen periode allemaal bijzonderheden tussen ons als ouders naar voren kwamen.
Er kwamen namelijk wat opvoedkundige geschillen naar voren tussen mij en mijn ex. En een andere interpretatie van afspraken door mijn ex dan die ik heb. Tel daarbij op dat er weinig communicatie is en je hebt alle ingrediënten voor een escalatie.
Om eerlijk te zijn was ik zelfs heel boos door een aantal acties van hem. Hij heeft tegen mijn bezwaren in een besluit genomen over één van de kinderen en hij heeft een zomervakantie geboekt zonder te overleggen over de periode.
Bij mij kwam het binnen dat hij, als het hem uitkomt, besluit om lak te hebben aan onze afspraken. En bovenal dat hij totaal geen rekening houdt met mij en hoe mijn leven eruit ziet. En dat hij al helemaal voorbij gaat aan hoe mijn beeld van de wereld eruit ziet en mij niet respecteert in mijn rol als moeder.
Dat is geen fijne energie. Dat is boosheid, dat is onmacht, dat is weer strijd, en het is een bevestiging ‘dat je ex een narcistische lul is’. Al het oude zeer komt weer naar boven en het gebrek aan vertrouwen in de ander neemt hierdoor gigantisch toe. En dat zijn allemaal zaken die een goed gezamenlijk co- ouderschap enorm in de weg staan.
Ik heb voor mezelf geprobeerd het te turnen. Want ik ben ervan overtuigd dat het leven niet tegen je is, maar voor je werkt. Dus wat mag ik hiervan leren?
Lees ook: Een seksloos huwelijk is niet gezond…
Wat weet je nu eigenlijk precies over de intenties van de ander?
Ik heb een paar dagen gekauwd op wat er nu eigenlijk gebeurt. Want is er een andere verklaring voor zijn gedrag mogelijk? Die intentie van hem kan zijn geweest ‘ik ga fijn iets goeds doen voor mijn kind’ en ‘ik ga gezellig met de kinderen op vakantie’. En dat hij daarmee mijn bezwaren overruled en vergeet om dit met me te overleggen is onhandig gedrag.
Ik wil ook dat het goed gaat met onze kinderen. En ik wil ook dat ze gezellig met hun vader op vakantie gaan.
Dat is een heel ander beeld dat ik eerst in mijn hoofd maakte. Ik maak nu van een ‘narcistische lul’ een ‘onhandig communicerende goed bedoelende vader’. De waarheid zal ergens in het midden liggen. Maar eigenlijk doet dat er helemaal niet toe.
Ik mag aanspreken op het gedrag en elk beeld loslaten. Ik kan het namelijk te negatief maken en ook te positief. Het gaat erom dat ik niet wil leven met het gedrag. En dat deze situatie laat zien dat de regeling niet werkt. En dààr onderneem ik actie op.
Ik heb daarom voorgesteld om af te spreken bij een mediator. Als we beiden de energie inbrengen dat we het beste willen doen voor de kinderen, dan kunnen we onze afspraken herijken. Wat is vier jaar na de scheiding zijn èn mijn visie op het ouderschap? En wat heeft er nu goed gewerkt? En wat allemaal niet? En als we kijken naar onze huidige situatie, wat is dan handig om voor de komende tijd af te spreken?
Co-ouderschap: bezint eer gij begint
En mijn advies aan ouders die gaan scheiden en een co-ouderschap overwegen? Bezint eer gij eraan begint!
Kun je goed communiceren met elkaar? Zit je op één lijn qua levensvisie? En heb je respect voor elkaar als ouder? Dan is het een overweging om te kiezen voor een co-ouderschap. Mist één van deze uitgangspunten? Begin er dan alsjeblieft niet aan!
Photo by burak kostak from Pexels