Het tweede kind rustiger dan de eerste? Ik dacht het niet!
Denise Meijer
Mijn zoon is altijd wel een ‘pittig ding’ geweest. Een mannetje met eigen wil, eigenwijs als de pest en heerlijk druk. Een knul in hart en nieren, die bij ons beide echt wel voor wat extra grijze haren heeft gezorgd. Ik dacht oprecht dat het niet ‘pittiger kon’, maar toen beviel ik van ons tweede kind. Een dochter.
Als je eerste kind een handjevol is. Denk je – of eigenlijk HOOP je- dat het tweede kind ‘de rustige variant’ zal worden. Als baby leek het er ook even op dat dit het geval was. Zolang madam was voorzien van haar natje, droogje en aandacht. Dan viel ze voor uren achtereen als een blok in slaap. Ze had geen krampjes, sliep na zes weken (voor babybegrippen) door en at niet teveel, of te weinig.
Lees ook: Chronisch slaaptekort. Wat zijn de effecten op langere termijn?
Alles liep op rolletjes en ik dacht oprecht dat ik het ‘tweede-kind-gebeuren’ wel onder de knie had op deze manier.
Toen madame echter de leeftijd van drie maanden bereikte. Merkte we aan alles dat er langzaamaan steeds meer van de wereld voor haar openging. Een wereld die veroverd moest worden! Dat was al snel duidelijk, want tussen toen en 14 maanden geleden….
…is onze tevreden baby, namelijk uitgegroeid tot een (hou je vast want het BESTAAT dus echt) ‘vroegtijdige peuterpuber’.
En nu kunnen jullie misschien denken: Goh, zo een klein kruimeltje wat denkt dat ze de dienst uitmaakt. Dat is toch best leuk om te zien!? Nou… Ik kan jullie garanderen. DIT.IS.HET.NIET!
Natuurlijk ben ik trots op het feit dat ze –zo goed en zo kwaad als het kan- zelfstandig probeert te zijn en lig ik ook met enige regelmaat in een deuk als ze in babytaal probeert haar broer terecht te wijzen over iets wat haar niet zint. Echter plaatst ze ook de M in MOEILIJK, omdat ik nu niet met een 2-, of 3-jarige ‘oorlog voer’ over het nut van een jas als het pijpenstelen regent, of waarom ze per sé schoenen aan hoort te hebben als ze aan het handje (ook dat handje geven is wishfull thinking overigens) mee door de supermarkt wilt…
Maar met een BABY!
Met enige regelmaat krijg ik dan ook commentaar op mijn pittige ding. Niet allemaal negatief hoor, want de meeste mensen vinden het best een lollig gezicht. Een 80 centimeter hoog, roodharig meisje in een zwartleren jasje, wat besluit om de supermarktvloer te dweilen met haar lichaam, omdat ze geen boekweit-noedels in haar miniatuur-supermarktkarretje mag gooien.
Ik had het waarschijnlijk ook best leuk gevonden. Ware het niet dat ik degene ben die de verwoede pogingen moet doen om haar uiteindelijk weer (onder zeer luid protest) in de buggy te proppen, terwijl het zweet via mijn wallen, richting mijn bilnaad druipt.
Mijn zoon plundert overigens in de tussentijd het snoepschap, want waar ze elkaar 80 procent van de tijd in de haren zitten. Werken ze, voor het grotere doel, graag samen en dit grotere doel is (zo vermoed ik): Mama zo snel mogelijk, zo gek mogelijk maken en daarin zijn ze sommige dagen goed op weg.
Lees ook: Het leed dat LEGO heet
Mijn relaas eindig ik bij deze dus een boodschap voor alle ouders die één pittig kind hebben en oprecht denken dat het tweede kind niet pittiger kan:
Think again! Niet dat je het ervoor moet laten natuurlijk, (want je krijgt er echt zóóóveel voor terug), maar je kan maar beter geestelijk voorbereid zijn op wat er eventueel omen gaat. Al is het maar zodat je vooraf wat extra ducktape in huis kan halten, bijvoorbeeld.
En die dochter van mij? Ach, hoogstwaarschijnlijk zal die, ooit op een dag écht de wereld veroveren. Of, ze vernietigt hem… Iets wat vandaag de dag nog altijd het meest logische, denkbare scenario lijkt.
Hoe dan ook komt het vast wel goed met haar, want daar zorgt ze (mede) zelf voor.
Iets waar ik stiekem echt wel heel erg trots op ben!
Bron afbeelding: Pixabay