Hoe laat je een kind gedag zeggen?
Maaike Visser
Doei? Een boks? Een kus? Een knuffel dan? Een kind leren om op een goede manier gedag te zeggen vind ik nogal een dingetje. Ik heb Daan al heel snel aangeleerd dat hij zelf mag kiezen van wie hij lichamelijk contact zoals een knuffel of een kus accepteert. Hij mag nee zeggen. Maar iemand gedag zeggen, dat doe je wel. Maar hoe dan?
Gewoon doei!
Als kinderen nog lekker peuterpuberen maakt het de grote mensen vaak niet zoveel uit of en hoe een kind hen gedag zegt. Maar zodra ze wat ouder worden, wordt er in het algemeen wel aangenomen dat een kind in staat is om op een correcte manier afscheid van iemand te nemen. Lange tijd vond ik een handje geven wel het minste wat hij kon doen. Dat doet hij nu ook keurig. Opa’s en oma’s krijgen een knuffel of kus (op de wang), daar is hij zelf heel duidelijk in. Maar ooms en tantes? Mijn zussen of de broers en zussen van Sanneke?
Kind moeten eigen grenzen leren kennen
Ooit heb ik gelezen dat een kind leren zijn eigen fysieke grenzen te leren kennen en bewaken al begint bij de ‘verplichte kus’ of de afgedwongen knuffel. Die dwing je niet af. Ook een jong kind heeft al grenzen hierin en die mag hij aangeven en bewaken. Maar als ik van Daan ga verwachten dat hij mijn zussen ook een knuffel geeft bij het afscheid nemen, laat ik hem dan over zijn grenzen gaan? Of leer ik hem hiermee juist, hoe je bij verschillende mensen, die verschillende posities in je leven innemen ook op verschillende manieren gedag kan zeggen? En dat zijn grens bij hen veilig is?
Ikzelf voel me bij een onaangekondigde knuffel vaak wat ongemakkelijk. En ook ik wens niet door iedereen zomaar geknuffeld te worden omdat zij daar behoefte aan hebben. Een kind ervaart dat net zo. Hij wil hierin autonoom zijn. Maar wat laat je voorgaan? Een algemene norm en vorm, die ze uiteindelijk toch zullen moeten leren en doen? Of de autonomie van het kind?
Een goed voorbeeld doet goed volgen…
Gelukkig is Daan doorgaans een heerlijke knuffelkont. Hij kondigt het graag aan. Als ik ben aangekleed, dan gaan we even knuffelen. Of: Als je klaar bent met stofzuigen, zullen we dan even knuffelen op de bank?
Zijn humeur in de ochtend is goed te beïnvloeden door hem even bij ons in bed te nemen. Als hij nog even tegen me aan kan liggen. Dan gaat ie net wat relaxter de dag in. Naar mijn ouders toe is hij net zo knuffelig. Hij zit graag bij ze op schoot en vliegt vooral opa in zijn armen als hij hem weer ziet. Nieuwe mensen, of mensen die hij nog niet goed kan peilen, die knuffelt hij echt niet! Vindt ie je wel lief? Dan merk je dat gelijk!
Maar wat nou, als ik iemand heel lief/aardig vind? En ik daarom vind dat hij hen ook best een knuffel kan geven? Ik laat het voorlopig maar even. En ga maar uit van: goed voorbeeld, doet goed volgen…
Photo by jonas mohamadi from Pexels