Ik hoef geen ongevraagd advies
Toen ik voor het eerst een baby kreeg had ik al snel in de gaten dat er 1 onderdeel van het moederschap was waar ik totaal geen rekening mee had gehouden. Namelijk ongevraagde adviezen en/of opmerkingen die je krijgt van Jan en alleman. Adviezen die worden gegeven en opmerkingen die worden gemaakt onder het mom ‘we bedoelen het goed’ maar waar eigenlijk de volgende boodschap achter zit: ‘jij weet geen ruk van opvoeden.’ Of : ‘wat een sukkel dat je het zo aanpakt.’ Of ‘Ik ben een veel betere opvoeder dan jij en ik weet het ook allemaal veel beter.’ En allerlei andere betekenissen die je erbij kunt verzinnen.
Een goede moeder
Ik voel mezelf niet snel onzeker in het moederschap. Nooit echt last van gehad. Sterker nog, ik ben heel tevreden over hoe ik het doe. Ik vind mezelf eigenlijk gewoon een heel goede moeder met plussen en minnen. Ik ben bewust bezig met het opvoeden van mijn kinderen. Reflecteer op mijn eigen handelen (de minnen dus) en stel voor mezelf verbeterpunten op, op gebieden waarop ik dat nodig vind. Ik voel me wel eens een ontaarde moeder. Maar dat is weer een ander verhaal.
Opvoedkundig advies
Natuurlijk heb ik wel eens behoefte aan een opvoedkundig advies. Ik heb dan concrete situaties waar ik zo een twee drie het antwoord niet op weet. Of ik weet het wel maar heb gewoon even bevestiging nodig van iemand die mij en mijn situatie goed kent. Als ik om een advies verlegen zit dan is dat duidelijk te herkennen aan de diverse vraagvormen die ik daarvoor gebruik: ‘ik bel je even omdat ik graag iets met jou wil bespreken.’ Of: ‘Wat zou jij doen als…’ Zo zijn er dus genoeg vragen te verzinnen waaruit blijkt dat je het advies van een ander nodig hebt.
Mening
Ik wil best eerlijk toegeven dat ik zelf ook wel eens een mening heb over de opvoedkundige vaardigheden van een ander. Deze gaan van: ‘jeetje, daar kan ik nog wat van leren’ tot: ‘wat een belachelijke aanpak. Dat zou ik nou nooit zo doen.’ Ik bespreek dit alleen maar met één specifiek persoon. Altijd in een onderonsje. Wat natuurlijk totaal geen zin heeft en ook eigenlijk helemaal nergens op slaat. Iedereen doet het op zijn of haar manier. Ieder kind en elke ouder is weer anders. Wie ben ik nu helemaal om ergens een mening over te hebben of een opmerking te maken. Ik spreek mijn persoonlijke mening dus zeker niet (ongevraagd) uit naar de desbetreffende persoon. Laat staan op een verjaardag ofzo….
Verjaardag
Nu had ik van de week dus een verjaardag. Het begon met een moeder die een opvoedkundige situatie beschreef waar ik wel degelijk een mening over had (Nou, dat ligt dus echt totaal aan jouw eigen aanpak) Maar iedereen weet dat je nooit met een moeder in discussie moet gaan over zijn of haar opvoedkundige vaardigheden. Ik antwoordde dus heel politiek correct: daar heb ik geen oordeel over, ik heb dat zelf nooit meegemaakt.’ Iets later kwam dezelfde moeder erachter dat ik na afloop van de verjaardag met mijn kinderen naar de McDonalds ging. ‘WHAAT? GA JE NAAR DE MCDONALDS?????’ (met een gezicht erbij alsof ik iets heel ongelofelijks zei). ‘ZULLEN WE EENS EEN FILMPJE OPZOEKEN OVER HOE KIPNUGGETS GEMAAKT WORDEN?’ ‘Nee, bedankt’ zei ik rustig. ‘DAN EET JE ZE NOOIT MEER. MIJN DOCHTER WIL ER NIET MEER NAARTOE. EN HET IS ZOO DUUR!!!’ Vervolgens volgde er een ‘gesprekje’ over biologisch eten (wat ik alleen maar aanhoorde) en wat haar kinderen wel en niet kregen. Tegelijkertijd stopte ze een zeer onsmakelijk chipje in haar mond dat speciaal voor haar ‘one year old’ was. (Weer wat geleerd. Er bestaat tegenwoordig chips voor baby’s. Wat een belachelijke uitvinding. Dat zou ik mijn kinderen nou nooit gegeven hebben).
Uniek kind, unieke aanpak
Ieder kind is uniek. Sommige kinderen nog wat unieker, zoals mijn zoon bijvoorbeeld. Een simpel bezoek aan deze verjaardag heeft voor ons daardoor nogal wat voeten in de aarde. Eerder probeerde ik mensen nog uit te leggen wat er aan de hand was, maar daar ben ik al snel mee gestopt. Het heeft geen zin en zorgt juist voor meer vreemde opmerkingen en adviezen waar ik niet op zit te wachten.
Wat een zin al niet losmaakt bij een ander
Op de verjaardag kwam iemand erachter dat ik om 17:00 naar huis ging en niet bleef voor de BBQ. Wat ik overigens best graag had gewild. Op de vraag: ‘waarom blijf je niet?’ antwoordde ik gewoon: omdat ik dat heb afgesproken met mijn zoon.
Voordat ik het wist kreeg ik om een of andere reden ineens allerlei ongevraagde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. De snotapenpapa met 2 kinderen van 4 en 6 wist mij te vertellen dat mijn zoon het juist heel erg naar zijn zin had op de verjaardag. En ook: ‘als mijn kinderen niet luisteren dan zeg ik: ‘we gaan zometeen jouw iPad terugbrengen naar de winkel. En dat doe ik ook hoor. Ik loop met ze naar de winkel en leg het op de toonbank als ze niet uitkijken. Zo doe je dat! Ik weet wel hoe dat zit met die kinderen tegenwoordig hoor. Ze zijn allemaal hoogsensitief, ik heb er hele gesprekken over gevoerd. Mijn jongste heeft een dinosaurus gekregen voor de vakantie. Nou ik heb 1400km met hem gereden en steeds als hij ging zeuren zei ik: we brengen straks jouw dinosaurus terug hoor als je zo doorgaat. Werkte super. Zo doe je dat dus.’ Waarop zijn moeder hem bijviel en tegen mij zei: ‘ja, mama, jij maakt je druk. Je zoon niet hoor. Jij bent de baas. Je moet consequent zijn. Ja is ja en nee is nee…’
Ik hoorde de ellende aan. Hield wijselijk mijn mond en dacht alleen maar: hoe zijn we in hemelsnaam van die ene zin tot hier gekomen? Stelde ik jullie een vraag of zo? Bedankt voor deze ongevraagde adviezen en opmerkingen waar ik niet naar vroeg, niets mee kon en ook helemaal niet op zat te wachten. Het is 17:00. Kom zoon, je mag naar huis.