Ik ben de klunzige en dat vind ik oké!
Denise Meijer
Toen ik vanmorgen wakker werd keek ik in de spiegel en draaide nog eens met mijn lichtelijk pijnlijke pols. Het resultaat van een gênante uitglijder, op een bruiloftsfeestje, tijdens de polonaise, over een plasje Fristi. Ik viel niet gracieus op mijn derrière, maar met een zoef en een boem. Plat op mijn reet, met mijn benen wijd en in de lucht. Natuurlijk had ik ook nog eens een jurkje aan…
Het was supertof geweest als ik had kunnen zeggen dat dit een eenmalige gebeurtenis was. Pech met een hoofdletter P. Echter is een lichaam vol met blauwe plekken, littekens en schaafwonden het bewijs van een leven lang ‘dit soort ongelukjes’.
Ik ben namelijk ‘de klunzige’
Ik breek mijn kleine teen door mezelf te stoten tegen de tafelpoot, mis een traptrede en schaaf daardoor mijn been.
Ik ben degene die tegen glazen deuren loopt, lantarenpalen kopt omdat ze voor twee seconden te diep opgaat in haar telefoon.
Ooit iemand tegengekomen die spontaan over haar eigen voeten lijkt te struikelen? Waarschijnlijk stond je dan toch écht oog in oog met mij.
Daarnaast is er een reden waarom wij enkel plastic servies in de kasten hebben staan. Dit is namelijk mijn schuld want as ik er niet geweest dan zou er heel wat servies en breekbaar spul nog gewoon heel zijn.
Ik kan mezelf niet scheren zonder me te snijden.
Ik doe drie keer over mijn eyeliner tot deze ‘redelijk’ zit en heb meer dan eens een stukje wenkbrauw te veel weg geëpileerd.
En mijn telefoon? Ik had hem hoogstens twee dagen in mijn bezit voordat de eerste barst in het beeldscherm verscheen. Laten vallen, uiteraard!
Lees ook: Ik ben die moeder waar iedereen op Facebook zich aan ergert
Eten? Een peuter zit qua oog- handcoördinatie nog beter in elkaar.
Ooit eten aan mijn muur zien hangen? Ik beken! Dat zit dit er niet omdat de kinderen een voedselgevecht hebben gehouden, maar door mij!
En mijn keuken? Deze ziet er na het koken altijd uit alsof ik mijn biefstuk zelf heb mogen slachten. Op het aanrecht om precies te zijn.
Auw, dat was een deur
Er is zelfs een keer geweest dat ik mijn ontharingscrème per ongeluk als shampoo heb gebruikt. Gelukkig ontdekte ik dat toen nog redelijk op tijd. Iets wat ik niet over de gesloten schuifpui bij mijn ouders thuis zeggen kan. Met een week lang een bult op mijn hoofd als bewijs.
“Het gaat wel hoor”, “Niets aan de hand” en “Auw!”, zijn dingen die menig mens regelmatig uit mijn mond heeft horen komen. “Oeps!” hoort hier ook eigenlijk wel een beetje bij.
De verzekeraar vervloekt de dag dat hij mij heeft geaccepteerd als een van zijn klanten. De garage is daarentegen weer blij, omdat een deukje ook geen zeldzaamheid blijkt te zijn.
Lees ook: Ik ben die vreselijke moeder die de iPad als oppas gebruikt!
De meest domme acties
Ik val over dranghekjes, struikel over de stoep of haal mezelf open aan een tak wanneer ik lekker kinderlijk een potje ‘busjetrap’ besluit mee te doen.
Ik ben namelijk ‘de klunzige’.
Een overbodige bekentenis voor iedereen die me kent.
Een waarschuwing voor degene die er nog komen gaan.
En hoewel er een kans is dat je op een dag met mij op de eerste hulp komt te zitten, de gegevens van mijn WA-verzekering nodig hebt omdat ik je inboedel heb gesloopt of je slechts één keer in mijn leven tegenkom; ik kan je één ding garanderen…
Ben jij, of heb jij ook ‘zo’n kluns’ in je directe omgeving?
Dan is je leven in ieder geval en op geen enkele manier, saai.
Photo by rawpixel.com from Pexels