Ik ben een bange poeperd!
Denise Meijer
Als we denken aan een onzichtbare complicatie na de bevalling, dan schiet bij de meeste dames als eerste een postnatale depressie te binnen. Niet zo gek, als je je bedenkt dat we al tijdens de zwangerschap bedacht worden gemaakt op de symptomen. Ook artsen zijn alert op eventuele alarmsymptomen die een depressie na de bevalling met zich mee zal brengen.
De postnatale angststoornis
Een andere geestelijke complicatie na de bevalling die – raar genoeg – vaker voorkomt dan de welbekende postnatale depressie is een postnatale angststoornis. Een zusje van de depressie. Die nog te vaak onbehandeld blijft, omdat specialisten zich nog te vaak blindstaren op één specifieke aandoening.
Het wordt nog altijd te weinig erkend, herkend, behandeld en besproken.
Een ziekte zonder naam
Ik had aan de ene kant het geluk met een huisarts die ervaring had met angststoornissen. En hoewel het bij mij een combinatie van factoren was. Het viel volgens hem wel onder de noemer ‘postnatale depressie’. Zelfs al was ik op dat moment niet eens depressief.
Ik bleef echter het idee houden dat het wel ‘vanzelf’ over zou gaan. Dat het even een hormonale drempel was waar ik overheen moest. Hoewel mijn huisarts me wekelijks zag en me adviseerde om de juiste hulp te zoeken. Ik erkende mijn eigen aandoening onvoldoende om direct de juiste hulp te zoeken. Het had tenslotte niet eens een naam.
Opgebrand
Het duurde niet lang voordat ik een vicieuze cirkel terechtkwam. Door de stress stond ik constant onder hoogspanning, waardoor ik lichamelijke klachten kreeg, die op hun beurt weer een reeks aan paniekaanvallen in de hand werkte. Daarnaast had ik ook plotseling 24 uur per dag de verantwoording over een hulpeloos klein baby’tje. Dus, maakte ik me even geen zorgen om mezelf. Dan fixeerde ik al mijn bezorgdheid op hem. Met andere woorden; ik kreeg geen rust en raakte langzamerhand ‘op’.
Verloren tijd
Maandenlang modderde ik wat aan en soms, heel soms. Kon ik het gevoel heel even ‘loslaten’. Om vervolgens weer keihard terug te vallen en mezelf wanhopig af te vragen of dit gevoel ooit nog weg zou gaan. Of ik ooit nog eens naar de supermarkt kon gaan zonder het beeld van mezelf in een ambulance, en een vergeten kinderwagen met daarin mijn baby, voor me te zien.
Of ik dan nooit eens ‘spontaan’ met hem naar de kinderboerderij zou kunnen. Of een ochtendje samen winkelen als de kinderbijslag er eindelijk opstond.
Mijn postnatale angststoornis bleef onbehandeld en ging al snel over in een angststoornis op zich. Ik raakte in een isolement, werkte niet en zelfs de bezoekjes aan het UWV zorgde voor zoveel stress dat ik daarna de hele dag geen energie meer had om met volle teugen van mijn kleintje te kunnen genieten. Zo ging heb ik twee jaar van mijn leven ‘gemist’. Tijd die ik nooit meer terug ga krijgen. Niet zoals ik me het graag had herinnerd in ieder geval.
Lees ook: Een postnatale. Niks om je voor te schamen!
De verlossing
Na deze twee jaar zette ik de schaamte opzij en stapte ik de immense drempel over door naar een psychologe te gaan. De eerste afspraak kon ik niet eens zitten. Ik heb het gehele uur gestaan. Nerveus wiebelend van de ene been, naar de ander. Maar ik was er wel! En er was hoop dat ik dit zelfs zonder medicatie kon overwinnen. Zelfs al voelde het op dat moment niet zo.
De behandelperiode is zwaar geweest. Met ups, down’s en momenten dat ik oprecht trots op mezelf leerde zijn. Wat zeg ik? Ik leerde gewoon ‘mezelf’ weer zijn. Ik kon weer genieten en vroeg me af waarom ik in hemelsnaam zo lang had gewacht voordat ik de hulp zocht die ik zo duidelijk nodig had. Ik zal nooit voor de 100% herstellen, maar dat was ook niet het streven. Het streven was dat ik weer kon leven en dat is gelukt.
Lees ook: Delen is helen
Bange poeperd!
Vroeger werd je, als je ergens bang voor was, afgeschilderd als ‘bange poeperd’. Bang zijn was not-done, onnodig en voor watjes. Wanneer we ergens bang voor zijn dan is ons ergens geleerd dat we hier niet over praten, dat we ons hiervoor schamen. Nog een reden waardoor ik denk dat veel vrouwen niet over hun angststoornis durven te praten.
Daarom is het juist zo belangrijk dat ook artsen bedacht zijn op de symptomen hiervan en het niet wegwuiven als een ‘kleinigheidje’, of de standaard overbezorgdheid van een moeder. Minstens net zo belangrijk is dat het taboe rond angststoornissen wordt doorbroken, zodat moeders ook zelf aan de bel durven trekken wanneer dit nodig is.
Daarom zeg ik het maar: Ik ben een bange poeperd! En geloof het of niet, ik schaam me er totaal niet (meer) voor!
Bron beeld: Pixabay