Ik ben een Googleholist
Denise Meijer
Hallo, ik ben Denise en ik ben een Googleholist!
Dat wil zeggen dat ik soms wel eens, tegen beter weten in, gebruik kan maken van de alom bekende zoekmachine. Dikwijls uit nieuwsgierigheid, maar soms om iets wijzer te worden terwijl ik onderhand wel moet weten dat internet je vaak niet echt veel wijzer maakt. Vooral als het gaat om symptomen checken dus.
Ik denk dat elke malle malloot wel weet dat je nooit, maar dan ook NOOIT via internet op moet zoeken wat een pijnlijke teen medisch gezien kan betekenen…
Niet omdat de informatie die je krijgt per direct onbetrouwbaar is maar je dikwijls hetgeen besluit te lezen wat alles behalve geruststellend werkt. Maar goed: ik doe dat dus wel. Ook al heb ik mijzelf er al zo vaak van overtuigd dat Google ‘my friend’ absoluut niet is. Tenzij het gaat om het opzoeken van postcodes, adressen en die ene site waar ik al mijn favoriete series kan screamen…
Een tijdje geleden trapte ik weer in die valkuil. Ik besloot Google te raadplegen toen mijn kind last had van symptomen die ik niet direct thuis kon brengen…
Oké, wellicht van onschuldig griepje waar menig moeder normaal gesproken haar handen niet voor omdraait, maar waar ik nachtenlang van wakker kan liggen. Had ik al gezegd dat ik best overbezorgd kan zijn? Nou ja, bij deze…
Hij lag dan ook lekker naast mij in bed, zodat ik hem wat beter in de gaten kon houden gedurende de nacht.
Tenslotte kon ik al zeker drie dagen geen kamer meer verlaten zonder een ‘mam?’ achter me aan geroepen te krijgen. Dit leek me dus wel zo praktisch. Wilde ik nog een klein beetje aan slaap toekomen die nacht. Mijn man was inmiddels al in het bed van mijn zoon gekropen, met oog op het vroege begin van zijn dag en ik, ongerust als ik was, besloot om het zieke hoopje mens nog even te temperaturen voor het slapengaan.
“39.8. Shit! Alweer gestegen”, dacht ik toen ik een zorgelijke blik wierp op de digitale cijfertjes van onze thermometer. Lichtelijk van mijn stuk gebracht besloot mijn moeder te bellen voor raad.
“Mam?”
“Ja?”
“Is het normaal dat Dean nu weer bijna 40 graden koorts heeft, terwijl het vanmiddag een stuk lager was.”
“Ja, dat is normaal.”
“Oké, dan ga ik slapen.”
“Slaap lekker.”
“Slaap lekker. Doei.”
Naast mij klonk gekreun en gesteun.
“Heb je pijn?” vroeg ik het verhitte mannetje, terwijl ik over zijn rood aangelopen bolletje aaide.
Hij knikte van ja.
“Waar?”
Hij wees naar beneden.
“Je buik?”
“Nee.”
“Je knietjes?”
“Nee. Daar!” Hij wees met één hand richting zijn kuiten.
*Piep* was er niet iets met spierpijn en hoge koorts? Is dit wel goed? Delano ligt al op bed… Misschien moet ik de huisartsenpost bellen voor informatie? Ik besloot eerst het internet erbij te pakken…
Met mijn telefoon opende ik Google en tikte: Kind, spierpijn, hoge koorts en hoesten in en binnen een mum van tijd vulde mijn pagina zich met links naar diverse fora waar vrouwen deze symptomen uitvoerig besproken, dan wel analyseerde.
‘Een simpele griep,’ luidde het overgrote deel van de reacties.
Ik schudde mijn hoofd. Dit had mijn moeder namelijk ook gezegd en kennelijk was ik ook bij haar nog niet content genoeg met deze diagnose. Dus waarom nu wel?
Wederom pakte ik de zoekmachine erbij en tikte ditmaal: Pijn in kuiten, hoge koorts, kleuter en zeehondenhoest in en de pagina stond net zo snel weer vol met vooral fora waar ik deze woorden gebundeld in een topic kon vinden.
Spierpijn in benen, hoge koorts, kind en hoesten dan?
Ditmaal verscheen er bovenaan de pagina een website waar neurologische aandoeningen bij kinderen uitvoerig werden beschreven. Ik klikte er op.
Op één ding na paste al mijn kind zijn symptomen bij een ernstige ziekte die direct behandeling nodig had. Ik voelde hoe mijn hart prompt een tikje oversloeg. Wat moest ik nu doen?
De dokter bellen? Mijn man uit bed trappen en meesleuren naar de huisartsenpost? Ook al moest hij over pakweg vier uurtjes al zijn bed uit om richting werk te gaan. En Dean dan? Die sliep net zo lekker, moest ik hem wakker maken?
Ik appte mijn moeder.
“Ma, maar op het internet staat dat het sepsis kan zijn.”
“Het internet zegt zoveel, maar waarom dan?”
“Nou, de spierpijn. De koorts. Het komt overeen.”
“Ja dat komt het ook met nog tweeduizend andere dingen die niet zo ernstig zijn.”
“Ja, maar wat als…”
“Wat zeg je gevoel?”
Voor het eerst sinds afgelopen half uur nam ik even de tijd om na te denken. Tsja… wat zei mijn gevoel eigenlijk? Ik maakte mij zorgen, maar zoveel zorgen dat ik het hele huishouden op zijn kop wilde zetten om mijn kind naar de dokter te brengen? Als ik er van overtuigd had geweest dan had dat allemaal een non-issue geweest…
Misschien had ik me toch wat mee laten slepen. Tenslotte had ik zelf doorgezocht tot ik iets vond waar ik over kon paniekeren en de ervaringsdeskundigen, als het ging om de griep, niet eens serieus de kans had gegeven.
Ik klapte het hoesje van mijn telefoon dicht en legde deze naast mij neer. Dit was overduidelijk genoeg internet voor vandaag.
Maar morgenochtend zou ik toch even de huisarts bellen.
Gewoon, voor het geval dat…