Ik ben een rugzak moeder
Anno 2016 ben ik de meest gelukkige persoon op aarde. David die nu net 1 is en het geweldig doet. De opstartprobleempjes lijken alweer lang verleden tijd. De komst van een tweede kindje en een zwangerschap die soepel verloopt. Deze vrijdag krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis. Vriendlief en ik in goede gezondheid. Ook op het werk gaat het ons voor de wind, met beide een goedlopend advocatenkantoor. Ik tel elke dag mijn zegeningen.
Ik wilde niet meer…
20 jaar geleden, het lijkt wel een vorig leven was er voor mij alleen dat grote diepe zwarte gat. Alles was donker en ik was eenzaam. Ik begreep niets van de wereld en had het gevoel dat de wereld ook niets van mij begreep. Ik wilde niet meer en kon niet meer. Niet dat ik een concrete doodswens had, maar ik was zo vreselijk moe van alle gedachten die maar door mijn hoofd bleven malen, ik wilde dat dat stopte.
Mijn maag werd vakkundig leeggepompt en dat was het begin van een periode van enkele maanden instelling. Om te kijken “wat” er met me “was”. Niet langer meer thuis werd het gevoel dat ik er niet mocht zijn en niet de moeite waard was zo overweldigend dat het eigenlijk alleen maar slechter met me ging. Daar op die observatie afdeling zag ik andere pubers zichzelf beschadigen en dat bracht me op ideeën. De eerste keer kan ik me nog helder voor me de geest halen. Het gaf zo’n bevrijdend opgelucht gevoel. Mezelf beschadigen was voor mij de manier om nog iets te voelen, mijn zelfmedicatie.
Na 8 maanden kwam ik weer thuis en ging de zon weer schijnen. Ik maakte mijn VWO af, ging rechten studeren in Groningen en kwam later terecht in Utrecht.
Oordeel niet voordat…
Ik schrijf dit omdat ik vaak zoveel oordeel lees van moeders op moeders. Laten we elkaar supporten in plaats van beoordelen. Je kent immers niet het hele verhaal.
Ik ken een moeder met overgewicht, die zodra haar kinderen op bed liggen vecht tegen eetbuien, die ze soms verliest.
Ik ken een moeder met anorexia, die toen ze zwanger was met man en macht moest blijven vechten voor elke hap eten, omdat ze een gezond kindje ter wereld wilde brengen.
Ik ken een moeder die na het werk al direct een wijntje inschenkt omdat ze het leven momenteel zwaar vindt.
Ik denk dat elke moeder wel ergens littekens heeft opgelopen. Dat hoort nu eenmaal bij het leven. Alleen zijn de mijne zichtbaar.
Voor alle moeders die een zwarte bladzijde herkennen. Wat een doorzettingsvermogen, kracht en liefde heb jij in je dat je moeder bent geworden.
Liefs Marjolein
Bron beeld: Pixababy