Ik ben het zat om de huiself van het gezin te zijn
Liselotte Hartman
Hier spreekt de huiself van het gezin! We zijn nog niet goed of wel thuis uit school of het is al bonje in de tent. Eerst moet ik ze al vragen hun tassen op te ruimen want ik breek mijn benen erover. Dat gaat met veel gezucht, gesteun en gekreun om vervolgens een discussie aan te gaan over wie de hond uit gaat laten. Als dat het enige waar je je druk om hoeft te maken? Zoon wil het niet doen want die deed het gister (!) al en zoon 2 vindt dat het niet zijn beurt is. Vervolgens schuiven ze het af op de jongste; de zus!
Als ik uiteindelijk zoon 1 opdraag de hond uit te laten ben ik de stomste moeder ever. Overigens was ik gisteren nog de leukste moeder ever en werd ik de hemel ingeprezen, vandaag ben ik de feeks van het huis. Ondertussen tolt mijn hoofd en ben ik het zo zat om discussies aan te gaan met die verwende mormels. Ze hebben maar één taak: EEN TAAK! En ondertussen ben ik de huiself van het gezin… Van al mijn voornemens toen ik moeder werd is niks terecht gekomen.
Smerige wezens
Ik kijk om mij heen naar de troep in de keuken, want er moest lunch gemaakt worden. De ondergesmeerde tafel, de vette vingers aan de barkruk en de slierten Noodles op de grond. Het volk wilde weer ‘allemaal lekkere dingen’ eten en de kok des huizes streek weer over haart hart. Ondertussen denk ik aan de bedden die boven nog niet opgemaakt zijn, de groeiende berg was en het afval wat zich opstapelt in de garage en wat naar de ondergrondse container gebracht moet worden. Het aanrecht ligt volgekwakt met stapels papierwerk wat ze op hun laatste schooldag mee naar huis hebben gekregen en de gymspullen liggen op de grond te stinken en krijgen niet vanzelf pootjes naar de wasmand toe. Je snapt; dat doet de huiself van het gezin allemaal. Moi!
Rommel wegtoveren
Aan het eind van de dag, als ze met hun gat in bad zitten, loop ik een rondje door het huis om vieze vaat naar de vaatwasser te brengen, kleding van de grond te rapen en IN de wasmand te gooien in plaats van ernaast. Ik kom rommeltjes tegen, telefoons die overal slingeren en lege (!) snoeppapiertjes. Ze denken allemaal dat de rommel vanzelf pootjes krijgt en hocus pocus; in de ochtend is het weer opgeruimd. Het dringt niet helemaal tot ze door dat mama dit allemaal laat verdwijnen… Alsof ik een huiself ben!
Honderd keer kan ik vragen of ze het op willen ruimen maar hun onderontwikkelde brein slaat dat nog niet op.
Tandpasta overal
Als ze gaan tandenpoetsen lijkt het wel alsof ze die tandpasta opvreten. Overal zit tandpasta behalve IN hun mond. Aan de spiegel, de deurklink en op de vloerbedekking. En keer op keer vertel ik ze weer hoe ze hun tanden moeten poetsen, waar ze het WEL op moeten smeren en dat ze de wasbak ook wel even schoon mogen maken.
‘s Avonds ben ik kapot. Kapot van het altijd maar dat opruimen en het moeten weten WAAR iets ligt: Mamamama waar liggen mijn sokken? Mijn onderbroek? Mijn telefoon? Mijn jas? Waar zijn mijn schoenen? Mijn fietssleutel? Mijn werkstuk? Mijn voetbalpak? Ik kan mijn gel niet vinden….
Hoe durf ik?
En als je ze dan eens wat vraagt dan ben je de stomste moeder ever en maken ze drama omdat ze vinden dat ze ALTIJD ALLES moeten doen… yeah sure! Hoe durf ik ze te vragen wat te doen???
Die verwende mormels met hun nog niet volgroeide brein vinden het vanzelfsprekend dat hun was schoon in de kast ligt, de vloer zo schoon is dat ze ervan kunnen eten, hun eten geserveerd wordt, ik hun lopende agenda ben en ze ‘s avonds zich met een schone handdoek af kunnen drogen en toegedekt worden in hun bedjes.
Mijn kinderen denken dat ze een huiself in dienst hebben die op magische wijze, terwijl de rest aan het chillen is, alles in het huis doet. Ze hebben werkelijk geen idee. Hun brein kan niet bevatten dat die huiself hun moeder is…
Gebed zonder eind
Ik dacht dat ik als moeder toch wel aardig mijn best had gedaan maar hetgeen ik ze aanleer blijft niet hangen. Hoe ga ik ze leren hun spullen te vinden, leren hun klusjes te doen en hun rommel op te ruimen zonder deze permanente huiself? Tot die tijd is het hier een walhalla voor de onderontwikkelde kinderbreinen; een waar hotel. Ik wacht maar tot ze groot zijn, volwassen en een eigen gezin moeten runnen. Ze moesten eens weten…