9 juli 2020

Ik ben moeder maar houd niet van andermans kinderen…

2 minuten lezen Denise Meijer

Deze moeder houd niet van andermans kinderen. Ik ben een moeder en ik houd van mijn kinderen. Dit betekent echter niet dat ik kinderen leuk vind… Integendeel! Waar dit aan ligt? Al sla je me dood! Misschien ben ik gewoon niet het kindvriendelijke type moeder. Ik ben letterlijk niet gebouwd voor (vreemde) snottebelletjes en zindelijkheidsproblemen. Ik krijg al jeuk als ik een indoorspeeltuin binnenstap. De herrie, de warmte en geur van dampige poepluiers. Ik kan er oprecht niet tegen. Juist omdat het vreemde kinderen betreft. Ik krijg er de kriebels van…

Ik ben niet die moeder…

Ergens ben ik stiekem wel jaloers op van die moeders die met liefde alle buurtkinderen in huis halen, die met heel veel plezier mee op schoolreisjes gaan en ‘over de top’ kinderfeestjes organiseren. De mama die elke dag wel een vriendje mee naar huis neemt. Gewoon, omdat dat zo ‘gezellig’ is. Maar toch benijd ik ze niet. Sterker nog: ik moet er niet aan denken! Ik houd van mijn twee kinderen en vind ze oprecht geweldig. Zelfs mijn (achter)nichtjes en neefjes vind ik tof, maar andermans kinderen? Ik heb er in het gros van de gevallen gewoon helemaal niets mee. 

Ik houd niet van andermans kinderen

Ik heb daarnaast de grootste moeite met het corrigeren van andermans kinderen en alle verschillende ‘regeltjes’ en gebruiksaanwijzingen van tegenwoordig. Tenslotte weet je tegenwoordig maar nooit met wat voor een teer, grenzeloos opgevoed satansgebroed je deze keer weer te maken hebt.

Pietertje staat daarom na honderd keer voorzichtig waarschuwen nog op het bankstel te springen en Merel eet prompt een pot pasta leeg terwijl suiker bij haar thuis uitgerekend uit den boze is. Lukas moet daarentegen om de vijf minuten herinnerd worden aan het feit dat er ook een toilet bestaat (als je geen zin hebt om een volgescheten broek te verschonen tenminste) en met kleine Karen kan je gehele middag in discussie, omdat haar mama het kennelijk allemaal anders doet en bovenal; BETER kan. Ik houd niet van andermans kinderen, dat is wel duidelijk.

Verwende monsters

Op een of andere manier zie ik deze kinderen al snel als verwende, vieze, onopgevoede monstertjes. Zelfs al gedragen ze zich exact als die van mij en kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat mijn kinderen soms echt wel smeriger of stouter zijn. 

Van hen veeg ik ook regelmatig het snot van het gezicht en heb ik hier ook de luiers van moeten verschonen en poepbillen afgeveegd. Niet te vergeten dat ik met mijn eigen kinderen ook talloze, ongegronde driftbuien heb doorstaan. Ze zijn zeker niet perfect, maar van hen kan ik het hebben. Waarschijnlijk om de simpele reden dat ik ze heb gebaard. Dat geeft ze een vrijbrief voor eigenlijk alles. 

In de tussentijd komen hier trouwens best vriendjes spelen. Ik maak het gezellig en slik mijn ‘mening’ voor even in alsof het een overjarige muffin betreft. Alles in het belang van en uit liefde voor mijn kinderen. Want tsja… die vind ik dus leuk. En die van jou? Waarschijnlijk niet… En ik denk ook niet dat dit ooit gaat gebeuren. Ik ben een moeder maar houd niet van andermans kinderen…